Skrajna Łomnicka Czuba
Państwo

 Słowacja

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

1604 m n.p.m.

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, na dole po prawej znajduje się czarny trójkącik z opisem „Skrajna Łomnicka Czuba”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Skrajna Łomnicka Czuba”
Ziemia49°10′24,6″N 20°13′30,7″E/49,173500 20,225194

Skrajna Łomnicka Czuba (słow. Lomnický hrb) – pierwsze od dołu wzniesienie w południowo-wschodniej grani Łomnicy, położone w dolnej części odcinka zwanego Łomnicką Granią. Ma wysokość 1604[1] lub 1607[2] m. Na północnym zachodzie graniczy z Zadnią Łomnicką Czubą. Pomiędzy dwoma Łomnickimi Czubami rozlega się grzbiet porośnięty kosodrzewiną bez wyraźnego obniżenia. Wierzchołek Skrajnej Łomnickiej Czuby również znajduje się w zasięgu zwartej kosodrzewiny[2].

Zachodnie stoki Skrajnej Łomnickiej Czuby opadają do Doliny Małej Zimnej Wody w okolice Schroniska Zamkovskiego, natomiast wschodnie są uformowane przez południową część rozległego Szerokiego Pola, z którego w kierunku Łomnickiej Uboczy opada Głęboka Żlebina[2][1]. Na południowy wschód od Skrajnej Łomnickiej Czuby w Łomnickiej Grani można wyróżnić Łomnicką Kazalnicę (1529 m[1]) – taras położony na trasie Magistrali Tatrzańskiej[3].

Turnia jest wyłączona z ruchu turystycznego. Dla taterników jest łatwo dostępna zarówno od Łomnickiej Kazalnicy, jak i od zachodu z Małego Łomnickiego Ogrodu. Skrajna Łomnicka Czuba, podobnie jak inne obiekty w Łomnickiej Grani, była odwiedzana od dawna przez myśliwych polujących na kozice[2].

W przeszłości wzniesienie nazywano Łomnicką Przechybą Niżnią[2].

Przypisy

  1. 1 2 3 Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 142. ISBN 83-909352-2-8.
  2. 1 2 3 4 5 Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XXI. Klimkowa Przełęcz – Łomnicka Grań. Warszawa: Sport i Turystyka, 1977, s. 196, 220–221.
  3. ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 417. ISBN 83-01-13184-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.