Siniec
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

kętrzyński

Gmina

Srokowo

Liczba ludności (2011)

228[1]

Strefa numeracyjna

89

Kod pocztowy

11-420[2]

Tablice rejestracyjne

NKE

SIMC

0488562

Położenie na mapie gminy Srokowo
Mapa konturowa gminy Srokowo, na dole znajduje się punkt z opisem „Siniec”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Siniec”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Siniec”
Położenie na mapie powiatu kętrzyńskiego
Mapa konturowa powiatu kętrzyńskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Siniec”
Ziemia54°08′23″N 21°30′14″E/54,139722 21,503889[3]

Siniec (niem. Blaustein) – wieś w Polsce, położona w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie kętrzyńskim, w gminie Srokowo.

W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie olsztyńskim.

Wieś położona jest przy drodze wojewódzkiej nr 650.

Nazwy wsi

Nazwa wsi wiąże się z głazem narzutowym, który leżał na granicy między wsią a folwarkiem i służył jako miejsce straceń, przypuszczalnie jeszcze w czasach pogańskich Prusów. Pierwotnie wieś nazywała się Plawenstein od nazwiska Heinricha von Plauen, który był prokuratorem Barcian. Później wieś nazywała się Blaustein. Wieś w 1945 nazywała się Kamienna, a od 1946 nosi nazwę Siniec.

Integralne części wsi Siniec[4][5]
SIMCNazwaRodzaj
0488579Dolny Siniecczęść wsi
0488585Różanka-Leśniczówkaczęść wsi (do 2023 r.)
0488591Rypławkiczęść wsi
0488600Siniec-Cegielniaczęść wsi
0488616Sińczyk-Leśniczówkaczęść wsi (do 2023 r.)

Historia do XVIII w.

Pierwotnie wieś istniała jako folwark prokuratorów krzyżackich z Barcian. Wieś lokowana była na prawie magdeburskim pod koniec XIV w. na 50 włókach. Osadnicy płacili czynsz w wysokości pół grzywny i dwóch kur z każdej włóki. W 1656 wieś spalili Tatarzy posiłkujący wojska hetmana Gosiewskiego. Właścicielem wsi w tym czasie był pułkownik von Klingsporn. Właścicielem Sińca od 1764 był Theodor von Hatten.

Kościół

W Sińcu był kościół. Publikacje podają, że powstał on w czasach krzyżackich, ale nie ma go w wykazach parafii i kościołów filialnych ujętych w ramach archiprezbiteratów warmińskich. Po reformacji w latach 1662-1739 nabożeństwa odprawiano tu w języku polskim. Kościół został rozebrany w 1765. Dzwony z kościoła w Sińcu przekazano do Czernik. Siniec przez dłuższy czas należał do parafii w Czernikach. Kościół w Sińcu znajdował się na początku wsi, na lewo od drogi z Nowej Różanki do Srokowa.

Siniec od XIX w.

We wsi znajduje się dwór z przełomu XIX i XX w. W latach 20. XX w. w Sińcu był majątek ziemski o powierzchni 1100 ha. Jego właścicielem był Edwin Langenstrassen. W tym czasie funkcjonowała tam cegielnia, do której dochodziła kolej wąskotorowa. W Sińcu powstała też kopalnia odkrywkowa torfu ze złóż położonych na wschód od wsi. Dzięki zmechanizowaniu prac produkcja dzienna brykietów wynosiła 100 tys. sztuk. Brykiety wykorzystywano jako paliwo w miejscowej cegielni, a część produkcji była sprzedawana. Brykiety z torfu wywożono kolejką wąskotorową do stacji kolejowej w Radziejach.

Po II wojnie światowej w budynku cegielni miejscowe Kółko Rolnicze prowadziło tucz trzody chlewnej – w 1974 było tu 1000 tuczników.

Siniec w 1945 przez krótki okres był siedzibą gminy. W Sińcu od 1945 funkcjonowała szkoła podstawowa, później również jako ośmioklasowa. Po jej likwidacji dzieci z Sińca dowożone są do szkoły w Solance.

W Sińcu w 1817 było 211 mieszkańców, w 1939 – 462 i w 1970 – 387.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Wieś Siniec w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2019-10-28], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1152 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  3. ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 122766
  4. ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
  5. ↑ GUS. Rejestr TERYT

Bibliografia

  • Zofia Licharewa, Kętrzyn z dziejów miasta i powiatu, Pojezierze, Olsztyn, 1962.
  • Kętrzyn, Z dziejów miasta i okolic, Pojezierze, Olsztyn, 1978
  • Max Toeppen, Historia Mazur, Wspólnota Kulturowa Borussia, Olsztyn, 1995, ISBN 83-900380-3-X
  • Małgorzata Jackiewicz-Garniec, Mirosław Garniec, Pałace i dwory dawnych Prus Wschodnich, (Wydanie III poszerzone i uzupełnione) Studio ARTA, Olsztyn, 2001, ISBN 83-912840-2-6
  • Mariusz Wyczółkowski,Siniec - 100 tysięcy cegieł dziennie, "Piramida" Nr 9/10, Kętrzyn, 1997. ISSN 1427-7409.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.