Sieć telekomunikacyjna – zespół powiązanych ze sobą urządzeń, służących do świadczenia usług telekomunikacyjnych[1].
Stanowi obiekt techniczny będący zbiorem łączy telekomunikacyjnych i innych urządzeń wymaganych do przesyłania informacji pomiędzy dwoma lub więcej węzłami sieci.
Do sieci telekomunikacyjnych zalicza się m.in. następujące struktury:
- publiczna komutowana sieć telefoniczna (PSTN),
- radiofonia i telewizja naziemna, kablowa i satelitarna
- telefonia komórkowa i satelitarna
- sieć komputerowa,
- szerokopasmowy dostęp do internetu,
- sieć Internet.
Dawniej należały do nich jeszcze sieci telegraficzne, teleksowe, i przywoławcze.
W ogólności każda sieć telekomunikacyjna składa się z trzech płaszczyzn (lub odrębnych struktur) współpracujących ze sobą:
- płaszczyzna sterowania – jest częścią sieci przenoszącą informacje sterujące (również nazywane sygnalizacją),
- płaszczyzna użytkowa lub płaszczyzna danych – przenosi ruch użytkowników sieci, czyli osób korzystających z jej usług,
- płaszczyzna zarządzania – jest częścią sieci przenoszącą ruch związany z eksploatacją sieci i administrowaniem.
Znaczenie prawne
W polskim prawie pojęcie sieć telekomunikacyjna zdefiniowane zostało w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, gdzie oznacza: „systemy transmisyjne oraz urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, które umożliwiają nadawanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju”.
Zobacz też
- sieć publiczna
- sieć wewnętrzna
- sieć zarządzania telekomunikacją
- NGN (sieć następnej generacji)
- usługa telekomunikacyjna
Przypisy
- ↑ telekomunikacyjna sieć, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-11-14] .
Bibliografia
- Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 61. ISBN 978-83-11-13382-2.