Drogi główne (S)

Koniec drogi asfaltowej i początek szutrowej (droga nr 60)

Drogi główne (Stofnvegir) stanowią podstawę systemu transportowego Islandii i mają zapewnić komunikację pomiędzy poszczególnymi regionami. W większości są to drogi asfaltowe, a w okolicy największych miast także dwujezdniowe. Na niewielkich odcinkach na obszarach wiejskich mogą być to drogi szutrowe^[1].

Wyjątek stanowią drogi główne przebiegające przez wyżyny znajdujące się w centralnej części wyspy. Różnią się one od pozostałych dróg głównych przede wszystkim niewielką liczbą stacji benzynowych. Częściej są to także drogi jedynie szutrowe, a tylko na niektórych odcinkach wyasfaltowane^[1].

Drogi boczne (T)

Drogi boczne (Tengivegir) są to drogi, które przebiegają przez niezaludnione tereny. Łączą one drogi główne z innymi drogami głównymi, drogami górskimi, wioskami liczącymi poniżej 100 mieszkańców lub infrastrukturą taką jak port promowy, lotnisko, parki narodowe itp. Drogi boczne pełnią rolę logistyczną oraz turystyczną^[1].

Drogi lokalne (H)

Most na drodze lokalnej

Drogi lokalne (Héraðsvegir) stanowią uzupełnienie sieci dróg głównych oraz bocznych. Zapewniają dojazd do pojedynczych gospodarstw domowych, zakładów przemysłowych, elektrowni, szkół i innych obiektów. Są to drogi w większości nieutwardzone^[1].

Drogi górskie (L, F)

Droga górska z obowiązkowym napędem na cztery koła

Drogi górskie (Landsvegir) są to drogi kołowe, których nie można zaliczyć do żadnej z powyższych kategorii. Prowadzą one przez góry lub wyżyny w centralnej części wyspy i są to wąskie nieutwardzone drogi bez przepraw mostami przez rzeki, czy też profilowania wysokości. Na drogach górskich obowiązuje wiele obostrzeń i zakazów obowiązujących w określonych porach roku. Na niektórych drogach istnieje zalecenie lub nawet wymóg jazdy z napędem na cztery koła (wtedy oznacza się je literą F)^[1].

Drogi zamknięte dla ruchu samochodowego

Są to drogi, na których obowiązuje zakaz wjazdu samochodom, lecz są one wykorzystywane jako ścieżki piesze, do jazdy na rowerze lub turystyki konnej. Są one utrzymywane przez Islandzki Zarząd Dróg lub, w przypadku dróg prywatnych, przez ich właścicieli^[1].