Shiba-inu
Ilustracja
Shiba-inu
Inne nazwy

Brushwood Dog

Kraj patronacki

Japonia

Wymiary
Wysokość

38,5–41,5 (psy),
35,5–38,5 (suki) cm

Masa

ok. 10 kg

Klasyfikacja
FCI

Grupa V, Sekcja 5,
nr wzorca 257

Wzorce rasy

Shiba-inu (jap. 柴犬) – jedna z sześciu ras psów japońskich, należąca do szpiców i psów w typie pierwotnym, zaliczona do sekcji szpiców azjatyckich i ras pokrewnych. Nie podlega próbom pracy[1].

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską należy do grupy psów pracujących[2].

Rys historyczny

Shiba-inu pochodzi z górzystych terenów regionu Chūbu i stamtąd pochodzi jego nazwa, ale jej pochodzenie nie jest jasne. Słowo inu (犬) znaczy po japońsku „pies”, a shiba (柴) – „chrust”, „drewno na opał”, „czerwoną roślinność”[3] powszechną na obszarach, na których był używany do polowań na małą zwierzynę i ptactwo. Przyjmuje się też, że shiba mogło oznaczać „mały” w martwym już dialekcie lokalnym.

Zależnie od okolic, w których je hodowano, psy różniły się między sobą. Gdy w latach 1868–1912 przywieziono z Anglii psy podobne do angielskich seterów i pointerów, myślistwo zyskało w Japonii rangę sportu. Powszechnym stało się też krzyżowanie shiby z angielskimi przybyszami. W latach 1912–1926 shiba czystej rasy stała się niezmierną rzadkością, ograniczoną do swych pierwotnych obszarów. W zachowanie czystej rasy shiby zaangażowali się wtedy myśliwi i inne wykształcone osoby. Ratowanie ograniczonej liczby czystych w typie psów rozpoczęło się na poważnie od 1928 roku, a w 1934 ujednolicono ostatecznie wzorzec rasy. W 1937 roku shibę uznano za pomnik przyrody. Następnie rasę tę ciągle ulepszano, aby stała się taką, jaką jest znana obecnie[4][5].

Użytkowość

Charakterystycznie dla szpiców zakręcony ogon nad grzbietem u shiba-inu

Początkowo shiba był używany do polowań na ptactwo i małą zwierzynę. Obecnie jest to rasa psów do towarzystwa.

Szata i umaszczenie

Umaszczenie (trzy główne kolory): rudy, czarny i sezamowy, możliwe białe znaczenia na podbrzuszu, łapach i okolicach kufy. Sezamowa sierść jest mieszanką rudej i czarnej. Mogą mieć białą część podobną do psów o czarnej sierści. Istnieje niewielka liczba siwowłosych shiba-inu[5].

Szata: okrywowy włos twardy, szorstki i prosty. Podszerstek miękki i gęsty. Kłąb i zad pokryty jest nieco dłuższym włosem – włos na ogonie jest dłuższy niż na reszcie ciała.

Charakter i usposobienie

Shiba jest psem niezależnym, jednak lojalnym i przywiązanym do osób, które zdobędą jego zaufanie. Ma dobry kontakt z dziećmi, powinien jednak przebywać w domu tylko ze starszymi dziećmi, które traktują zwierzęta we właściwy sposób. Nie jest polecany dla rodzin z niemowlętami i małymi dziećmi. Wobec nieznajomych zwykle zachowuje dystans, jest nieufny. Łatwo przystosowuje się do życia w różnych warunkach, wymaga jednak regularnych ćwiczeń na smyczy lub na terenie zamkniętym. W przypadku braku odpowiedniej dawki ruchu posiada tendencję do niszczenia przedmiotów w domu. Jest bardzo zaborczy w stosunku do swoich zabawek, jedzenia i innych przedmiotów, które uznaje za swoją własność. W celu zapobiegnięcia wystąpienia negatywnych cech charakteru zalecana jest jak najwcześniejsza socjalizacja i trening psa, najlepiej przez wykwalifikowanego trenera[6][7].

Budowa

  • głowa: czoło szerokie, policzki dobrze rozwinięte, stop wyraźnie zaznaczony, kufa prosta z lekkimi, krótkimi faflami, przylegającymi, nos powinien być czarny, zgryz nożycowy
  • oczy: nieduże, trójkątne, koloru ciemnobrązowego, lekko skośne
  • uszy: małe, stojące, trójkątne, nastawione do przodu
  • szyja: gruba, mocna, proporcjonalna do głowy i tułowia
  • sylwetka: grzbiet prosty i silny, lędźwie szerokie, silnie umięśnione, żebra umiarkowanie wysklepione, klatka piersiowa głęboka, brzuch podciągnięty
  • ogon: wysoko osadzony, wysoko noszony, zakręcony nad grzbietem, ogon opuszczony sięga prawie do stawów skokowych
  • kończyny przednie: proste, łopatka ukośna, łokcie przylegające
  • kończyny tylne: udo długie, podudzie krótkie, dobrze rozwinięte
  • stopa: palce ścisłe, zwarte, stopa wysklepiona, paznokcie mocne
  • ruch: lekki i dynamiczny
  • proporcja wysokości i długości 10:11

Pozostałe informacje

  • Shiba-inu jest najmniejszym z przedstawicieli japońskich szpiców[4].
  • Na podstawie zdjęcia jednego z psów tej rasy powstał popularny mem internetowy o nazwie „pieseł”.

Przypisy

  1. ↑ Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. s. 197.
  2. ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 135.
  3. ↑ Kenkyusha's New Japanese-English Dictionary. Tokyo: Kenkyusha Limited, 1991, s. 545, 1515. ISBN 4-7674-2015-6.
  4. 1 2 Eva Maria Krämer: Rasy psów. s. 84.
  5. 1 2 柴犬 Shibainu. 日本犬保存会. [dostęp 2021-03-16]. (jap.).
  6. ↑ American Kennel Club: Shiba Inu Page. [dostęp 2014-02-24]. (ang.).
  7. ↑ PetWave: Shiba Inu - Temperament & Personality. [dostęp 2014-02-24]. (ang.).

Bibliografia

  • Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
  • Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 1998. ISBN 83-7073-122-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.