Położenie Sestos

Sestos (gr. Sēstós) – starożytne warowne miasto greckie na wschodnim brzegu Chersonezu Trackiego nad europejskim brzegiem Hellespontu, w miejscu największego przewężenia cieśniny, leżące naprzeciwko Abydos[1]. Było doskonałym miejscem umożliwiającym kontrolę statków przepływających przez Hellespont[2][3]. Przez V i IV w. p.n.e. było bazą morską Aten, które dzięki niej mogły zapewnić bezpieczeństwo dostaw zboża z basenu Morza Czarnego.

Początkowo terytorium było kontrolowane przez Traków. Miasto zostało założone przez kolonistów z Lesbos pod koniec VII w. p.n.e.[2], ok. 600 p.n.e. Pod koniec VI w. p.n.e.[3], ok. 512 p.n.e., zajęte przez króla perskiego Dariusza. Podczas inwazji Persji na Grecję w 480 p.n.e. armia perska przekroczyła Hellespont z użyciem dwóch mostów pontonowych przerzuconych w pobliżu Sestos i zajęła cały półwysep. Po wygranych przez Greków bitwach pod Plartejami i Mykale siły Hellenów oblegały i zdobyły miasto[4], a następnie wyzwoliły region spod perskiego panowania. Ok. 478 p.n.e. do miasta wkroczyły wojska ateńskie, które stało się główną bazą morską Aten w tym regionie oraz członkiem Ateńskiego Związku Morskiego[2][3].

Sestos było ważnym punktem strategicznym w czasie wojny peloponeskiej, ponieważ umożliwiało kontrolę wód Hellespontu. Było to bardzo istotne dla Aten, które były uzależnione od transportu zboża szlakiem wiodącym przez cieśninę. Po klęsce Aten, kontrolę nad miastem przejęła Sparta. Powróciło ponownie pod kontrolę Aten w 365 p.n.e. W 338 p.n.e. Ateny oddały region Filipowi II Macedońskiemu[2], a w 334 p.n.e. Aleksander Wielki zajął miasto, skąd rozpoczął kampanię przeciwko Persji. W epoce hellenistycznej wielokrotnie zmieniało przynależność polityczną. W 190 p.n.e. zdobyte przez Rzymian i utraciło znaczenie strategiczne[3]. W 188 p.n.e. Rzym przekazał miasto Królestwu Pergammonu, powróciło do Republiki Rzymskiej w 133 p.n.e. Przekształcono obszar półwyspu w ager publicus, czyli terytorium zarządzane przez państwo, natomiast w czasach Oktawiana Augusta stało się własnością cesarską[2].

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.