Sergiusz Schilling-Siengalewicz
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1886
Romanów

Data i miejsce śmierci

28 listopada 1951
Poznań

profesor nauk medycznych
Specjalność: toksykologia
Alma Mater

Uniwersytet Lwowski

Habilitacja

1923

Profesura

1935

Uczelnia

Uniwersytet Lwowski
Uniwersytet Wileński
UMCS
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi
Grób na cmentarzu Junikowo w Poznaniu

Sergiusz Leopold Schilling-Siengalewicz (ur. 17 kwietnia 1886 w Romanowie k. Lwowa, zm. 28 listopada 1951 w Poznaniu) – polski lekarz, specjalista medycyny sądowej, toksykolog, medyk sądowy; kierownik Katedr Medycyny Sądowej przy Uniwersytetach w Wilnie, Lublinie i Poznaniu, profesor medycyny sądowej na wymienionych uniwersytetach.

Życiorys

Jego ojcem był prezes Sądu Okręgowego w Tarnopolu Tytus Schilling-Siengalewicz, a matką Malwina z Niemczewskich[1].

Do gimnazjum uczęszczał w Brzeżanach i Tarnopolu, w latach 1907–1912 studiował medycynę na Uniwersytecie Lwowskim (uczeń prof. Włodzimierza Sieradzkiego) i uzyskał doktorat wszech nauk lekarskich. Kontynuował naukę w 1914 roku jako stypendysta berlińskiego Instytutu Medycyny Sądowej.

Po wybuchu wojny został powołany jako lekarz do armii austriackiej i niebawem został w 1915 wzięty przez Rosjan w Przemyślu do niewoli. Jako jeniec został początkowo internowany w Omsku, a potem przeniesiony do małego miasta Isilkul w Kirgizji. Tam poznał młodą Rosjankę Natalię Sołowiową, z którą ożenił się w listopadzie 1917. W miasteczku i okolicach był jedynym lekarzem i kierował małym szpitalem. Później w latach 1918–1920 był ordynatorem szpitali Amerykańskiego Czerwonego Krzyża w Tomsku i Irkucku.

W 1920 powrócił wraz z żoną do kraju i wstąpił do Wojska Polskiego, jako lekarz w randze kapitana. W 1922 został reklamowany z wojska przez Uniwersytet Lwowski i powołany na etat asystenta w Katedrze Medycyny Sądowej. W 1923 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie pracy Badania doświadczalne nad zachowaniem się splotu naczyniówki mózgowej i płynu mózgowo-rdzeniowego pod wpływem ostrych zatruć. W 1924 powołany na stanowisko profesora nadzwyczajnego medycyny sądowej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie w roku 1935 został mianowany profesorem zwyczajnym Katedry Medycyny Sądowej USB.

Po zamknięciu Uniwersytetu w grudniu 1939 podczas II wojny światowej pracował w Wilnie początkowo jako naczelny ekspert sądowo-lekarski Republiki Litewskiej, a po jej włączeniu do ZSRR jako prosektor miejski. W toku działań wojennych latem 1944 stracił cały majątek i księgozbiór w następstwie zbombardowania i spłonięcia jego domu w Wilnie. Wraz z żoną, jako pierwszy z profesorów USB, opuścił Wilno 1 sierpnia 1944 i udał się do Lublina. Tam wraz z prof. Jakubem Węgierko przystąpił do organizowania Uniwersytetu Marii Skłodowskiej-Curie i objął w nim katedrę medycyny sądowej.

W grudniu 1945 powołany został na stanowisko profesora zwyczajnego i kierownika Katedry i Zakładu Medycyny Sądowej Uniwersytetu Poznańskiego. Objął ją 15 stycznia 1946 i kierował nią aż do śmierci. Członek PAU; twórca Katedry Toksykologii w Poznaniu, prace z zakresu toksykologii sądowej, traumatologii sądowo-lekarskiej, immunopatologii.

Został pochowany na cmentarzu Junikowo w Poznaniu (pole 1-1-36)[2].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Gazeta AMG, „Gazeta AMG”, luty 2018 [dostęp 2019-06-04].
  2. ↑ Sergiusz Siengalewicz. poznan.pl. [dostęp 2018-03-04].
  3. ↑ M.P. z 1951 r. nr 104, poz. 1510 „za wybitne zasługi w pracy naukowej i dydaktycznej”.
  4. ↑ M.P. z 1939 r. nr 59, poz. 110 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.