Schizotymia, temperament schizotymiczny[1] – typ osobowości charakteryzujący się wyniosłością, oschłością, nerwowością, drażliwością, nieufnością w stosunku do ludzi i odgradzaniem się od innych.

Schizotymik według typologii Ernsta Kretschmera to człowiek oschły uczuciowo, zamknięty w sobie, drażliwy, nietowarzyski, nieśmiały oraz nadmiernie kontrolujący reakcje emocjonalne[1]. Często jest niepraktyczny, woli dostosowywać świat do siebie, niż samemu dopasować się do rzeczywistości. Ludzie interesują go głównie jako materiał i możliwe narzędzia do realizacji jego własnych celów. Bywa uznawany za idealistę lub marzyciela[2].

Przypisy

  1. 1 2 Tadeusz Kobierzycki, Filozofia osobowości, wyd. I, Warszawa: Eneteia, 2001, s. 96, ISBN 83-85713-24-7.
  2. ↑ Władysław Witwicki: Sprężyny działania ludzkiego. Warszawa: Czytelnik, 1948, s. 24. OCLC 749195257.

Bibliografia

  • Bilikiewicz A, Pużyński S, Rybakowski J, Wciórka J (red.) Psychiatria. Tom II. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner Wrocław 2002 ISBN 83-87944-72-6. s. 585
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.