Technika paznokciowa w grze na sarangi

Anant Kunte - sarangi

Sarangi – instrument strunowy wywodzący się z subkontynentu indyjskiego. Składa się z 3 strun głównych, wykonanych z kozich jelit, oraz kilkunastu (do kilkudziesięciu) stalowych strun burdonowych^[1]. Sarangi są znane a całym obszarze Indii, Nepalu i Pakistanu, lecz stanowią szczególnie ważny instrument w muzyce hindustańskiej popularnej na północy Półwyspu Indyjskiego. Jest to instrument wykorzystywany głównie w muzyce klasycznej, a także do akompaniamentu tablistom podczas ich solowych występów, bądź aktorom podczas przedstawień tanecznych (Kathak).

Technika gry

Na sarangi gra się małym smyczkiem. Ze względu na to, że sarangi nie posiadają progów, a na podstrunnicy umieszczone są struny burdonowe, stosuje się tzw. technikę paznokciową, wykorzystując skrócenie strun przy przesuwaniu paznokciem lewej ręki wzdłuż strun. Pozwala to na uzyskanie wielu płynnych tonów, z drugiej strony sprawia, że sarangi uchodzą za jeden z najtrudniejszych instrumentów pod względem koniecznych umiejętności technicznych^[2].

Wątpliwości nazewnicze

W Nepalu pod nazwą sarangi znany jest zupełnie inny instrument smyczkowy zbliżony budową do bengalskiej sarindy. Nie posiada on strun burdonowych, nie stosuje w grze na nim techniki paznokciowej.

W Pendżabie popularna jest nieco mniejsza odmiana tego instrumentu, zwana ćhoti sarangi ("małe sarangi"), natomiast sarangi używane w Kaszmirze są jeszcze mniejsze i mają mniej strun^[3].

Sarangi w Polsce

Jedną z nielicznych osób w Polsce grających na sarangi jest Maria Pomianowska, która studiowała ten instrument u Pandita Ram Narayana^[4].

nepalskie sarangi

Przypisy

Zobacz też

• Ram Narayan
• Sarinda