European Championship
International Grand Prix
ilustracja
Dyscyplina

wyścigi samochodowe

Organizator rozgrywek

AIACR

Data założenia

1931

Data rozwiązania

1939

Zwycięzcy
Pierwszy zwycięzca

Ferdinando Minoia (1931)

Ostatni zwycięzca

Rudolf Caracciola (1938)

Samochodowe Mistrzostwa Europy, International Grand Prix, oficjalnie European Championship – coroczny cykl wyścigów samochodowych typu Grand Prix, organizowany przez AIACR w latach 1931–1939. Celem Mistrzostw było wyłonienie mistrza w kategorii kierowców, tj. kierowcy, który zdobył najmniej punktów w całym sezonie. Wyścigi składające się na Mistrzostwa Europy nazywane były Grandes Épreuves.

Historia

Pierwsze Mistrzostwa Europy odbyły się w 1931 roku według przepisów Formuły Libre, które zakładały minimalną masę samochodu na poziomie 900 kg. Był to typ wyścigów długodystansowych, które trwały przynajmniej dziesięć godzin, a każda załoga liczyła dwóch kierowców. W roku 1932 wyścigi trwały od pięciu do dziesięciu godzin. W latach 1933–1934 nie rozgrywano mistrzostw. Na sezon 1935 zmieniono przepisy, ograniczające masę pojazdów do 750 kg[1]. W tym czasie Hitler rozpoczął finansowe wspieranie niemieckich konstruktorów wyścigowych, co zaowocowało dominacją Mercedesa i Auto Uniona w drugiej połowie lat 30.[2]. Od 1938 roku obowiązywała nowa formuła, dopuszczająca stosowanie silników wolnossących (o poj. do 4,5 litra) oraz doładowanych (o poj. do 3 litrów)[1]. II wojna światowa uniemożliwiła AIACR wyłonienie mistrza w roku 1939[3]. Korpsführer Adolf Hühnlein, prezydent Oberste Nationale Sportbehörde für die Deutsche Kraftfahrt (Niemieckiego Związku Motorowego) ogłosił mistrzem Hermanna Langa, chociaż według oficjalnej punktacji zostałby nim Hermann Paul Müller[4].

Punktacja

W przeciwieństwie do wyścigów Formuły 1, mistrzostwo otrzymywał kierowca z najmniejszą liczbą punktów; w przypadku, kiedy więcej kierowców miało tę samą liczbę punktów, zwyciężał zawodnik z największym pokonanym dystansem. Za pierwsze, drugie i trzecie miejsce przyznawano odpowiednio 1, 2 i 3 punkty. Kierowcy, którzy pokonali przynajmniej trzy czwarte dystansu, otrzymywali 4 punkty. Zawodnicy z przejechaną minimum połową wyścigu zdobywali 5 punktów. Tym, którzy pokonali przynajmniej ćwierć wyścigu, przyznawano 6 punktów. Kierowcy, którzy przejechali poniżej ćwierci dystansu, zdobywali 7 punktów. Zawodnicy, którzy nie wystartowali w wyścigu, otrzymywali 8 punktów[5].

Wyścigi

Sezon 1 2 3 4 5
1931 ITA Francja FRA Belgia BEL
1932 ITA Francja FRA DEU
1935 Belgia BEL III Rzesza DEU Szwajcaria SUI ITA ESP
1936 Monako MCO III Rzesza DEU Szwajcaria SUI ITA
1937 Belgia BEL III Rzesza DEU Monako MCO Szwajcaria SUI ITA
1938 Francja FRA III Rzesza DEU Szwajcaria SUI ITA
1939 Belgia BEL Francja FRA III Rzesza DEU Szwajcaria SUI

Mistrzowie

Sezon Mistrz Zespół PP Zw. Pod. NO Pkt.
1931 Ferdinando Minoia Alfa Romeo 0 0 2 0 9
1932 Tazio Nuvolari Alfa Romeo 0 2 3 2 4
1935 III Rzesza Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 0 3 4 1 11
1936 III Rzesza Bernd Rosemeyer Auto Union 1 3 3 3 10
1937 III Rzesza Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 3 3 4 2 13
1938 III Rzesza Rudolf Caracciola Mercedes-Benz 0 1 4 0 8
1939 nie przyznano

Przypisy

  1. 1 2 Hans Etzrodt: History, Grand Prix-, American- & Other Formulae. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  2. ↑ Scott Russell: Motorsport and WWII - The 1939 Belgrade Grand Prix. [w:] cfm.globalf1.net [on-line]. [dostęp 2014-09-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-07-18)]. (ang.).
  3. ↑ Leif Snellman, Don Capps: AIACR EUROPEAN CHAMPIONSHIP 1939. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  4. ↑ Richard Armstrong: Unfinished Symphony: Why the 1939 European Championship was never won. [w:] forix.com [on-line]. 2002-11-07. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
  5. ↑ Hans Etzrodt: THE 1931 EUROPEAN AUTOMOBILE CHAMPIONSHIP. [w:] kolumbus.fi [on-line]. [dostęp 2014-09-07]. (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.