wieś | |
Wiatrak koźlak w Sadokrzycach | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Powiat | |
Gmina | |
Liczba ludności (2009) |
218 |
Strefa numeracyjna |
43 |
Kod pocztowy |
98-285 |
Tablice rejestracyjne |
ESI |
SIMC |
0719843 |
Położenie na mapie gminy Wróblew | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa łódzkiego | |
Położenie na mapie powiatu sieradzkiego | |
51°35′07″N 18°33′14″E/51,585278 18,553889[1] |
Sadokrzyce – wieś w Polsce położona w województwie łódzkim, w powiecie sieradzkim, w gminie Wróblew. Obecnie jest ważnym ośrodkiem produkcyjnym warzyw i owoców w Polsce, głównie ziemniaków. Gospodarstwa znajdujące się na terenie Sadokrzyc posiadają od 50 do 100 ha ziemi uprawnej. Jest to pierwsza wieś w Polsce, w której na dużą skalę używane są deszczownie.
Historia
Pierwsze wzmianki o Sadokrzycach pochodzą z 1321 roku. Prawdopodobnie wieś istnieje od 1314 roku, utworzyli ją szlachcice powracający z wojny. Osiedliło się tu też wielu rolników, których rodziny do dziś uprawiają tu ziemię. W okolicznych lasach w okresie powstania 1863 r. działały silne oddziały powstańcze dowodzone przez gen. Edmunda Taczanowskiego. W okolicznych lasach w 1863 r. zorganizował partię powstańczą Napoleon Urbanowski, przemysłowiec z Poznania, który następnie udał się w Piotrkowskie pod rozkazy Józefa Oxińskiego. Rosjanie rozbili ten oddział pod Rychłocicami.
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa sieradzkiego.
Zabytki
Według rejestru zabytków Narodowego Instytutu Dziedzictwa[2] na listę zabytków wpisany jest obiekt:
- wiatrak, 1920, nr rej.: 332/11/86 z 3.10.1986
Przypisy
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 120238
- ↑ NID: Rejestr zabytków nieruchomych, województwo łódzkie. [dostęp 2008-09-19].
Bibliografia
- Ruszkowski A.: Sieradz i okolice. Sieradz, 2000
Linki zewnętrzne
- Sadokrzyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. X: Rukszenice – Sochaczew, Warszawa 1889, s. 203 .