STS-51-C
Emblemat STS-51-C
Dane misji
Indeks COSPAR

1985-010A

Zaangażowani

Stany Zjednoczone NASA

Oznaczenie kodowe

STS-51-C

Pojazd
Wahadłowiec

Discovery

Załoga
Zdjęcie STS-51-C
Rząd z tyłu L-P: Payton, Buchli, Onizuka. Z przodu L-P: Shriver, Mattingly
Start
Miejsce startu

Stany Zjednoczone, KSC, LC39-A

Początek misji

24 stycznia 1985 19:50:00 UTC

Orbita okołoziemska
Apogeum

407 km

Lądowanie
Miejsce lądowania

KSC, Pas startowy 15

Lądowanie

27 stycznia 1985 21:23:23 UTC

Czas trwania misji

3 dni, 1 godz, 33 min, 23 sek

Przebyta odległość

2 012 000 km

Liczba okrążeń Ziemi

49

Program lotów wahadłowców

STS-51-C (ang. Space Transportation System) – trzecia misja amerykańskiego wahadłowca kosmicznego Discovery i piętnasta programu lotów wahadłowców. Planowano, że w locie tym weźmie udział Challenger i że odbędzie się on w grudniu 1984 roku. Ze względu na uszkodzenie Challengera i konieczność wymiany około 5000 płytek osłony termicznej, w misji 51-C wykorzystano prom Discovery[1].

Załoga[1][2]

*Cyfra w nawiasie oznacza liczbę lotów odbytych przez każdego z astronautów

Cel lotu[1][2]

Pierwsza utajniona wojskowa misja wahadłowca. Stąd ograniczono informacje o przebiegu misji. Ujawniono jedynie, że na orbitę geostacjonarną został wprowadzony satelita telekomunikacyjny, mający m.in. za zadanie rejestrowanie wszelkich sygnałów i rozmów radiowych przekazywanych z terytorium ZSRR i Indii do sztucznych satelitów Ziemi oraz pomiędzy stacjami naziemnymi[2]. Był to satelita podsłuchu elektronicznego Magnum (oznaczony też Big Ear [wielkie ucho] lub Sigint) wraz z dwuczłonowym pomocniczym zestawem rakietowym IUS. Był to nowego typu satelita geostacjonarny o masie ocenianej na pięć do sześciu ton. Wyposażono go w dużą paraboliczną antenę kierunkową do przechwytywania w celach szpiegowskich słabych sygnałów radiowych.

Przebieg misji

Nie podano dokładnych parametrów początkowych orbity. Wiadomo jedynie, że po starcie przeprowadzono dwa manewry za pomocą silników OMS. Dzięki temu prom poruszał się po kołowej orbicie na wysokości około 300 km, nachylonej do równika pod kątem 28,5°. Dopiero w kwietniu 1985 roku spełniając umowy międzynarodowe, podano parametry przejściowej orbity eliptycznej, na jaką wprowadzono satelitę Magnum za pomocą zestawu IUS, po opuszczeniu komory towarowej w 16 godzinie od chwili startu. Orbita ta, przebiegała na wysokości 341÷34 670 km, nachyleniu - 28,4° i czasie obiegu 612,3 min.

Ponieważ zestaw IUS dwa lata wcześniej zawiódł przy wysyłaniu na orbitę geostacjonarną satelity TDRS-1, NASA niezależnie od rygorów tajemnicy wojskowej podała, że tym razem zestaw rakietowy działał prawidłowo. Pierwszy człon uruchomiony w odległości ponad 15 km od Discovery, w 55 minucie po opuszczeniu ładowni pracował 146 sekund, zaś drugi stopień działał 103 sekund, także zgodnie z planem.

Prom poza ładunkiem wojskowym miał na pokładzie także niewielki, o masie 75 kg, zestaw aparatury przeznaczonej do badania wpływu warunków związanych z lotem orbitalnym, na czerwone krwinki. Zestaw obejmował sześć pojemników z krwią pacjentów, którzy cierpieli na różne schorzenia, pompy, przezroczyste pojemniki oraz dwie kamery filmowe 35 mm z czarno-biały i barwny filmem do rejestrowania zachowania się krwinek.

Planowaną godzinę powrotu z kosmosu podano z zaledwie 16-godzinnym wyprzedzeniem[3].

Parametry misji

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Tomǎš Přibyl: Dzień, w którym nie wróciła COLUMBIA. Bielsko-Biała: Wydawnictwo >DEBIT<, 2003, s. 159-160. ISBN 83-7167-224-1.
  2. 1 2 3 Władysław Geisler. Notatki z zagranicy. Kolejne loty samolotów kosmicznych w USA. „Astronautyka”. 5 (141), s. 23, 1985. Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623x. (pol.).
  3. ↑ „Astronautyka”, s. 18, 1986. Warszawa: Polskie Towarzystwo Astronautyczne. ISSN 0004-623X.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.