Fałszerstwo Rawicza

W 2006 r. BBC opublikowało raport bazujący na danych posiadanych przez Rosję, które także zawierały najprawdopodobniej napisane przez Rawicza dokumenty, stwierdzające że Rawicz został wypuszczony z gułagu w 1942 roku w ramach amnestii dla Polaków w Związku Radzieckim i następnie przetransportowany przez Morze Kaspijskie do Iranu, w związku z czym jego ucieczka nie mogła się odbyć^[4].

Fałszerstwo Rawicza wyszło na jaw, gdy okazało się, że Rawicz nie mógł uciec z obozu, gdyż według sowieckich archiwów wojskowych został ewakuowany wraz z armią Andersa do Persji. Na niekorzyść Rawicza świadczy również wiele innych rozbieżności pomiędzy jego aktami a treścią książki^[5].

Fałszerstwo Glińskiego

Pięć lat po śmierci Rawicza, Witold Gliński potwierdził autentyczność zaistnienia marszu, jednak oskarżył przy tym Rawicza o przywłaszczenie jego własnej historii. W 2009 r. Gliński ujawnił prawdę, gdyż chciał, aby nie została zapomniana^[6].

Z kolei relacja Glińskiego jest kwestionowana przez zesłańca do specposiołku Kriesty, Leszka Glinieckiego^[7].

Amerykańska autorka Linda Willis odnotowała relację Glińskiego, który opowiedział jej, że po przybyciu do Indii odbył długą podróż pociągiem (otwarte lory z ławkami) do małego portu nad brzegiem Morza Kaspijskiego, skąd przetransportowano jego i wielu innych statkami do Persji^[8]. Świadczy to o zupełnej nieznajomości geografii regionu (w tamtych czasach brzegi Morza Kaspijskiego były w posiadaniu tylko dwóch państw: ZSRR i Iranu) i o tym, że Gliński (podobnie jak i Rawicz) dotarł z wojskiem polskim pociągiem do Krasnowodska, skąd został przetransportowany statkiem do Pahlavi, czyli że on również nie uciekł do Indii.

Długi marsz w kulturze

W roku 2010 australijski reżyser Peter Weir zrealizował (w koprodukcji ze stroną polską) film pt. Niepokonani (z Jimem Sturgessem, Colinem Farrellem i Edem Harrisem).