Rudolf Józef Matuszek
Ilustracja
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

3 marca 1892
Kiczyce

Data śmierci

30 stycznia 1950

Przebieg służby
Lata służby

1913–1945

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

16 pułk piechoty

Stanowiska

dowódca pułku

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry)

Rudolf Józef Matuszek (ur. 3 marca 1892 w Kiczycach, zm. 30 stycznia 1950) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 3 marca 1892 w Kiczycach, w ówczesnym powiecie skoczowskim Śląska Austriackiego, w rodzinie Karola (zm. 1926), gospodarza na 16,5 morgach i Krystyny z domu Bauck (zm. 1918)[1][2]. Od 1898 do 1907 uczył się w szkole powszechnej w Skoczowie[3]. W 1911 ukończył Seminarium Nauczycielskie w Bielsku. Od 1 marca 1912 do 30 września 1913 pracował jako nauczyciel w polskiej szkole w Ochabach. W tym czasie należał do Związku Strzeleckiego. Jesienią 1913 został powołany do odbycia służby w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej, w charakterze jednorocznego ochotnika. Został wcielony do 31 pułku piechoty Obrony Krajowej w Cieszynie, który w 1917 został przemianowany na pułk strzelców nr 31. W jego szeregach walczył w czasie I wojny światowej na froncie rosyjskim i włoskim. Awansował na chorążego, a później podporucznika rezerwy ze starszeństwem z 1 stycznia 1916[4]. Dwukrotnie ranny: w listopadzie 1914 i w czerwcu 1915.

Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. W szeregach pułku piechoty Ziemi Cieszyńskiej (w lutym 1919 przemianowany na 10 pułk piechoty) walczył na wojnie z Ukraińcami, a następnie na wojnie z bolszewikami. Dowodził III batalionem.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 482. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. 10 lipca tego roku został zatwierdzony w macierzystym 10 pułku piechoty w Łowiczu na stanowisku dowódcy batalionu[6]. W 1923 dowodził III batalionem 10 pp, który był detaszowany w Skierniewicach[7]. W 1924 został dowódcą batalionu szkolnego piechoty nr 4[8], a 1 sierpnia 1925 dowódcą batalionu szkolnego piechoty Okręgu Korpusu Nr IV[9]. Następnie został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu podchorążych rezerwy piechoty nr 10 w Gródku Jagiellońskim[10]. 26 stycznia 1928 został awansowany do stopnia podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 47. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. W listopadzie tego roku został przeniesiony do 15 pułku piechoty w Dęblinie na stanowisko na zastępcy dowódcy pułku[12], a w styczniu 1930 do 36 pułku piechoty Legii Akademickiej w Warszawie na takie samo stanowisko[13][14]. W styczniu 1934 został przeniesiony do Szkoły Podoficerskiej Piechoty dla Małoletnich Nr 3 w Nisku na stanowisko komendanta[15]. W marcu 1939 został przeniesiony do 16 pułku piechoty w Tarnowie na stanowisko dowódcy pułku[16].

Na czele tego oddziału walczył w kampanii wrześniowej i dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu II C Woldenberg[17]. Po uwolnieniu z niewoli wrócił do kraju. Zmarł 30 stycznia 1950, pochowany na cmentarzu ewangelickim w Katowicach. Obecnie patron 3 Niżańskiego batalionu inżynieryjnego.

W 1926 ożenił się z Heleną Koziełło-Wojciechowską, z którą miał córkę Marię Halinę (ur. 15 lipca 1927) i syna Romana Lubomira (ur. 9 lipca 1930)[18].

Ordery i odznaczenia

W czasie służby w c. k. Obronie Krajowej otrzymał:

Przypisy

  1. 1 2 Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 11, tu 3 marca 1891.
  3. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  4. 1 2 Ranglisten 1918 ↓, s. 106, 340.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 35.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 22 lipca 1922, s. 545.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 152, 404.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 145, 347, 1377.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 111 z 24 października 1925, s. 594.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 118, 168.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 28 stycznia 1928, s. 19.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928, s. 336.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930, s. 8.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 566.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934, s. 7.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 566.
  17. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2023-10-25].
  18. ↑ Kolekcja ↓, s. 2, 4.
  19. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 810.
  20. ↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592.
  21. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 6.
  22. 1 2 Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 21.
  23. 1 2 Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.