XVII Ogólnopolskie Czuwanie Odnowy w Duchu Świętym, Częstochowa 2011

XVII Ogólnopolskie Czuwanie Odnowy w Duchu Świętym, Częstochowa 2011

Ruch Odnowy w Duchu Świętym (Katolicka Odnowa Charyzmatyczna) – nurt w Kościele katolickim, który łączy katolicyzm z praktykami ruchu charyzmatycznego; szczególnie widoczne są wpływy zielonoświątkowe. Stawia nacisk na osobistą relację z Jezusem Chrystusem i wyrażanie darów Ducha Świętego^[1].

Historia

„Wylanie Ducha” zapowiadane było już w Starym Testamencie, w Księdze Joela (Jl 3,1-2). W Nowym Testamencie Jan Chrzciciel mówi o chrzcie Duchem Świętym i ogniem (Mt 3,11), a sam Jezus o chrzcie Duchem Świętym (Dz 1,5). Zesłanie Ducha Świętego po śmierci Chrystusa, opisane w Dziejach Apostolskich, podczas którego apostołowie żarliwie modlą się razem z Matką Bożą, mówią różnymi językami i głoszą Ewangelię, uważa się za moment powstania Kościoła^[2].

Ponowne zwrócenie się Kościoła w stronę Ducha Św. miało miejsce pod koniec XIX wieku za sprawą wizji bł. Heleny Guerry, założycielki Zakonu Sióstr Oblatek Ducha Świętego. M.in. za jej namowami papież Leon XIII 1 stycznia 1901 r. wzywał publicznie Ducha Świętego, śpiewając hymn „Veni Creator Spiritus”. U progu nowego wieku powierzył świat Duchowi Świętemu, napisał encyklikę „Divinum illud munus”, a w 1902 roku – na wyraźne nalegania s. Guerry – list do biskupów całego świata zachęcający do odnowy wiary i oddania się Duchowi Świętemu^[3].

Za początek Katolickiej Odnowy w Duchu Św. uważa się wydarzenia z 18 lutego 1967. Wówczas to studenci i pracownicy naukowi Uniwersytetu Duquesne koło Pittsburgha w stanie Pensylwania, w czasie rozważania Pisma Świętego i wspólnej modlitwy przy udziale przedstawicieli braci odłączonych, przeżyli chrzest w Duchu Świętym^[4].

Wielkie znaczenie miał również zwołany przez papieża Jana XXIII Sobór watykański II. Jednym z czterech jego moderatorów był belgijski kardynał Léon-Joseph Suenens. Przekonywał on o konieczności używania charyzmatów – właściwych pierwszym chrześcijanom – w życiu współczesnego Kościoła^[5][6]. Jego racje przyczyniły się do ujęcia nauczania o charyzmatach w punkcie 12 Konstytucji Dogmatycznej o Kościele „Lumen gentium”, gdzie stwierdza się m.in., że dary Ducha Świętego stanowią zwyczajny element życia duchowego Kościoła i są przyznawane każdemu ochrzczonemu jako wezwanie do świętości^[7].

W 1975 roku odbył się pierwszy Kongres Odnowy w Duchu Świętym, podczas którego Paweł VI stwierdził, że jest ona nadzieją dla Kościoła^[8]. Po roku Radę Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej pod patronatem kardynała Suenensa – mianowanego przez papieża doradcą Odnowy – przeniesiono ze Stanów Zjednoczonych do Brukseli, a po dwóch latach do Rzymu. Ruch Odnowy wspierali kolejni papieże^[9]: Jan Paweł II^[10] oraz Benedykt XVI^[9] i Franciszek I^[11].

W Polsce rozwój Ruchu zaczął się w 1975. Wówczas to ks. Marian Piątkowski, który zetknął się z charyzmatykami w Rzymie po powrocie dzielił się swoimi doświadczeniami, a rok później założył pierwszą polską grupę Odnowy w Poznaniu w parafii pw. Jana Kantego. Jednocześnie ks. Franciszek Blachnicki – założyciel Ruchu Światło-Życie – ogłosił rok 1975 rokiem Ducha Świętego i zaraz potem w lipcu, grupa oazowiczów przeżyła w Murzasichlu pierwsze wylanie Ducha Świętego. W następnym roku podczas letnich rekolekcji oazowych, powtórzyło się ono kilkukrotnie w różnych miejscowościach. W 1977 w Warszawie ks. Bronisław Dembowski, który przeżył chrzest w Duchu Świętym w USA, zainicjował spotkania modlitewne w kościele Św. Marcina. Zaraz potem powstała się pierwsza warszawska grupa Odnowy o nazwie Maranatha (1976). Równocześnie powstawały grupy w Łodzi, Białymstoku, Krakowie i Wrocławiu. Z inicjatywy ks. Adama Schulza SJ w lutym 1977 doszło do spotkania trzydziestu krajowych liderów w Izabelinie (oprócz już wymienionych jest wśród nich ks. Andrzej Grefkowicz). Wskutek tego Odnowa oddzieliła się od Ruchu Światło-Życie i rozwijała się dwutorowo.

W 1979 odbył się Krajowy Zjazd Koordynatorów z przedstawicielami obu nurtów. W 1983 roku rozpoczęły się czuwania i kongresy na Jasnej Górzej. Podczas I Kongresu (około 200 księży, 700 animatorów świeckich) miał miejsce akt oddania Odnowy Matce Boskiej. Od 1994 roku ukazuje się pismo „Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym”. W 1996 roku na czuwanie do Częstochowy przyjechało ok. 200 tysięcy sympatyków ruchu^[12].

Od strony formalnej Ruch posiadał swój zespół informacyjno-organizacyjno-koordynujący od 1981 r., funkcjonujący w Rzymie pod nazwą Międzynarodowe Biuro Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRO). W 1993 przekształcone zostało w Międzynarodowe Służby Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej (ICCRS). W tym samym roku, dokładnie 15 września został zatwierdzony statut Odnowy przez Papieską Radę ds. Świeckich^[13]. W 2019 rolę koordynującą przejęła od ICCRS struktura pod nazwą CHARIS^[14].

Obecnie Odnowa w Duchu Świętym podlega Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia^[15]. W Polsce oficjalnym delegatem Konferencji Episkopatu Polski ds. Ruchu Odnowy w Duchu Świętym jest bp Andrzej Przybylski^[16]; wcześniej funkcję tę pełnił abp Józef Górzyński^[17].

W 2017 Kościół katolicki na całym świecie świętował 50-lecie łaski Odnowienia w Duchu Św., m.in. w Rzymie, gdzie odbyły się centralne uroczystości. Obecny był m.in. papież Franciszek^[18].

Krytyka

Ruch spotyka się z krytyką wśród niektórych środowisk kościelnych. Zarzuca mu się „protestantyzowanie” Kościoła^[19], iluminizm niektórych członków czy też marginalizowanie roli Maryi^[20].

Działalność taka prowadzi także do częstych rozłamów w KRK^[21][22].

Przypisy

Bibliografia

• Marek Nowicki i Małgorzata Nowicka, "Upili się młodym winem, wyd. II", Wydawnictwo Świdermajer, ISBN 978-83-939693-1-9

Linki zewnętrzne

• Katolicka Odnowa w Duchu Świętym w Polsce
• International Catholic Charismatic Renewal Services. iccrs.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-12-29)].