Ruan Ji
Ilustracja
Nazwisko chińskie
Pismo uproszczone

阮籍

Pismo tradycyjne

阮籍

Hanyu pinyin

Ruǎn Jí

Wade-Giles

Juan Chi

Wymowa (IPA)

[ɻwàn tɕǐ]

Ruan Ji (ur. 210, zm. 263) – chiński poeta i filozof konfucjański.

Zaliczany do Siedmiu Mędrców z Bambusowego Gaju, grupy sławnych ekscentryków, gwałcących normy konfucjańskie w imię swobody ekspresji. Ruan Ji, który biesiadował w dniu pogrzebu swej matki, naruszając podstawową cnotę nabożności synowskiej, miał odpowiedzieć krytykom, że chyba nie spodziewają się, że zasady dobrego wychowania odnoszą się do niego[1]. Zwykł także biesiadować z rodziną przy jednym wielkim dzbanie, z którego pili wszyscy razem. Gdy pewnego razu do dzbana podeszły świnie, rodzina Ruana zaczęła pić razem z nimi[2]. Według Liu Yiqinga Ruan Ji często chadzał do domu swojego sąsiada, by pić wino z jego żoną. Gdy się upili, spali razem w jednym łóżku, nie robiąc jednak niczego nieprzyzwoitego[3].

Jeden ze zwolenników adaptacji niektórych elementów taoizmu do Nauki Konfucjańskiej. Podkreślał wagę postępowania zgodnie z własną naturą, krytykował przy tym tych, którzy dawali się skrępować przez normy społeczne i wzory moralne[4]. W szczególności powoływał się na księgę Zhuangzi, jako źródło swej filozofii. Jego ideałem był „Wielki Człowiek”, stojący ponad konfucjańską zrytualizowaną moralnością, odrzucający służbę państwu na rzecz dążenia do samorealizacji[5]. Uznawał, że pożądanie jest tym, co naturalne. Większość jego poglądów opierała się na koncepcji niebytu[6].

Obok Xi Kanga najważniejszy poeta wśród „Siedmiu mędrców”, a równocześnie jeden z najważniejszych poetów swojej epoki. Spowodował rewolucję w literaturze chińskiej, pogłębiając znaczenie wiersza lirycznego i nadając mu wartości uniwersalne. W swoim głównym dziele, zbiorze 82 pentametrów zatytułowanym Yonghuai shi (詠懷詩, Pieśni mej duszy), poszukiwał głębszego wglądu w naturę człowieka, patrząc przez pryzmat własnych doświadczeń i cierpień. Osiągał to, porzucając linearną narrację lub opis pojedynczej sceny lub osoby, na rzecz komponowania „wewnętrznych pejzaży”, złożonych z różnorodnych elementów (np. obrazów, zachowań ludzkich, scen naturalnych), których wspólnym mianownikiem był związek z nastrojem i uczuciami poety[5].

Przypisy

  1. ↑ Patricia Buckley Ebrey: Ilustrowana historia Chin. Warszawa: Muza SA, 2002, s. 88. ISBN 83-7200-872-8.
  2. ↑ Feng Youlan: Krótka historia filozofii chińskiej. Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 268-269. ISBN 83-01-13421-6.
  3. ↑ Feng Youlan: Krótka historia filozofii chińskiej. Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001, s. 271. ISBN 83-01-13421-6.
  4. ↑ Xinzhong Yao: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 97. ISBN 978-83-233-2602-1.
  5. 1 2 Mark Edward Lewis: China Between Empires. The Northern and Southern Dynasties. Cambridge, Massachusetts, London, England: The Belknap Press of Harvard University Press, 2009, s. 225 i 229. ISBN 0-674-02605-5.
  6. ↑ Xinzhong Yao: Konfucjanizm. Wprowadzenie. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2009, s. 98-9. ISBN 978-83-233-2602-1.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.