major audytor | |
Data i miejsce urodzenia |
14 lipca 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
wiosna 1940 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1915–1940 |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
37 Łęczycki Pułk Piechoty |
Stanowiska |
kwatermistrz batalionu, podprokurator |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Roman Szłapa (ur. 14 lipca 1895 w Głuchowie, zm. 1940 w Kijowie) – doktor praw, major audytor Wojska Polskiego, kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Syn Antoniego i Apolonii z Bieniaszów. Ukończył gimnazjum, a następnie studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach cesarsko-królewskiej Obrony Krajowej. Na stopień podporucznika rezerwy został mianowany ze starszeństwem 1 stycznia 1917. Jego oddziałem macierzystym był pułk strzelców nr 34[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Został przydzielony do batalionu łańcuckiego i wziął udział w walkach podczas wojny polsko-ukraińskiej w stopniu porucznika. Następnie brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[2]. Ze swoją jednostką został wcielony do 37 Łęczyckiego pułku piechoty w Kutnie, której był oficerem[3][4] . Został awansowany do stopnia porucznika, a następnie do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. W 1921 został odkomenderowany na studia, ukończył je w 1923 uzyskując tytuł doktora praw[2].
2 listopada 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Intendentury w Warszawie[2], w charakterze słuchacza kursu normalnego 1923–1925[6]. 4 października 1925 roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Rejonowego Kierownictwa Intendentury Kalisz. Następnie został przeniesiony do korpusu oficerów intendentów w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 33. lokatą[7]. Pod koniec lat 20. został przydzielony do 7 batalionu administracyjnego w Poznaniu i został w nim kwatermistrzem[8]. W 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów służby intendentury z równoczesnym przydziałem do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VII w Poznaniu na okres sześciu miesięcy celem odbycia praktyki[9].
Po zakończeniu praktyki został przeniesiony do korpusu oficerów sądowych w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i przydzielony do Prokuratury przy Wojskowym Sądzie Okręgowym Nr VII na stanowisko asystenta[10]. 7 lipca 1931 roku został mianowany podprokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych z równoczesnym przesunięciem na stanowisko podprokuratora w Prokuraturze przy WSO VII[11][12]. 12 marca 1933 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 1. lokatą w korpusie oficerów sądowych[13]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska podprokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IX w Brześciu na stanowisko sędziego orzekającego[14]. Na tym stanowisku pozostał do 1939 roku[15].
Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD obwodu rówieńskiego. Był przetrzymywany w Równem. 28 marca 1940 miał zostać wywieziony do więzienia w Dniepropietrowsku[16]. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko figuruje na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 42/129, oznaczony numerem 3299, jego tożsamość została podana jako Roman Szłaja)[17]. Ofiary z tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (13 kwietnia 1921)[18]
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (25 maja 1939)[19][20]
Przypisy
- ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 131, 354.
- 1 2 3 Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 233.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 412.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 217, 356, 1366.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 786.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 768.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 347.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 310.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 228.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 881.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 94, 100.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321, 872.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 286.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 93. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921 roku, s. 810.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 321.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Szłapa Roman. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.1-51 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-10-03].