Dzieciństwo

Urodził się w Bielsku w rodzinie żydowskiej, jako syn Wilhelma i Franciszki Fristerów. Po wybuchu II wojny światowej uciekł wraz z rodzicami do Krakowa, gdzie jego matka została zamordowana kolbą pistoletu przez niemieckiego SS-mana Wilhelma Kundego. Następnie trafił do niemieckiego obozu w Starachowicach, gdzie na dur brzuszny zmarł jego ojciec.

Przeżył pobyt w niemieckich obozach koncentracyjnych w Płaszowie, Auschwitz, Świętochłowicach, Mauthausen, w zakładach Saurerwerke w Wiedniu oraz marsz śmierci ponownie do Mauthausen^[2], gdzie doczekał wyzwolenia. Po dwuletniej hospitalizacji w szpitalu dla chorych na gruźlicę w Czechosłowacji, w kwietniu 1947 wrócił do Polski i osiadł we Wrocławiu.

Życie po II wojnie światowej

Od 1948 pracował jako dziennikarz w Słowie Polskim. W 1952 został aresztowany za rzekomy sabotaż. Po zwolnieniu z aresztu śledczego UB skreślony z listy uprawnionych do wykonywania zawodu dziennikarskiego w wydawnictwach RSW „Prasa-Książka-Ruch”.

W maju 1957 wyemigrował do Izraela, zachowując obywatelstwo polskie. Przez 25 lat pracował w dzienniku Ha-Arec, z czego 14 lat jako redaktor naczelny magazynu weekendowego. Był szefem katedry dziennikarstwa na Wydziale Politologii Uniwersytet Telawiwski.

Od marca 1990 do października 1991 był dyrektorem brytyjskiego koncernu medialnego Maxwell Communication Corporation w Europie Wschodniej z siedzibą w Warszawie. Do 2006 był dyrektorem Wyższej Szkoły Dziennikarskiej w Tel Awiwie. Był wieloletnim korespondentem Radia Wolna Europa oraz polskiej sekcji BBC oraz stałym korespondentem tygodnika Polityka na Bliskim Wschodzie.

Był założycielem i prezesem Fundacji Kultury Izrael-Polska.