Rocco Siffredi
Ilustracja
Rocco Siffredi na gali AVN Award w Las Vegas w styczniu 2010 roku.
Prawdziwe imię i nazwisko

Rocco Antonio Tano[1]

Data i miejsce urodzenia

4 maja 1964[2]
Ortona[2]

Używane pseudonimy

Rocco Lorenz, Rocco Siffedi, Rocco Sifferdi, Rocco Sifredi, Rocky Siffreddy, Roco Siffredi, The Italian Stallion

Lata aktywności

od 1987[3]

Narodowość

włoska[4]

Liczba filmów

1194 jako aktor (za IAFD)[3],
1006 jako reżyser (za IAFD)[3]

Wzrost

190 cm[5][4]

Masa ciała

78 kg[4]

Penis

24 cm[6][7][8]

Kolor włosów

blond[9]

Kolor oczu

niebieski[9]

Strona internetowa

Rocco Siffredi, właściwie Rocco Antonio Tano (ur. 4 maja 1964 w Ortonie) – włoski aktor, reżyser, scenarzysta i producent filmów pornograficznych.

Znany również jako „włoski ogier”[10][4]. Nazywany „ojcem chrzestnym ostrego seksu”[11]. Karierę zawodową rozpoczął w 1987 roku, gdy miał 23 lata[12][13]. Stał się tak samo popularny we Włoszech jak Ron Jeremy w Stanach Zjednoczonych[14]. W 2002 został umieszczony na dziesiątym miejscu na liście 50. największych gwiazd branży porno wszech czasów przez periodyk „Adult Video News”[15].

Swój pseudonim artystyczny przyjął od nazwiska kinowego bohatera – Rocha Siffrediego, którego grał Alain Delon w dramacie kryminalnym Borsalino (1970)[16][17].

Wczesne lata

Urodził się w skromnej rodzinie rzymskokatolickiej jako piąte z sześciorga dzieci Carmeli (zm. 15 marca 1991 na marskość wątroby spowodowaną nie zdiagnozowanym i nie leczonym zapaleniem wątroby od czasu wojny)[18], gospodyni domowej, i Gennaro Tano (ur. 1924, zm. 15 lipca 2012)[19], pracownika robót publicznych w mieście. Jego dziadek był hodowcą byków rozpłodowych[20]. Miał czterech braci – Claudio, Giorgio, Armando i Antonio – oraz siostrę Mirellę[21]. W 1971 jego starszy brat Claudio zmarł w wieku 12 lat, przyczyną śmierci był atak padaczki[22]. Rocco był ministrantem w miejscowej parafii rzymskokatolickiej pod wezwaniem św. Józefa[23]. Jego matka chciała, by został księdzem[24]. W szkole był nieśmiały, ale nie zamknięty w sobie. Przez pięć lat uczęszczał do technikum elektronicznego. Stracił dziewictwo w wieku 13 lat z 25–latką[25]. W okresie dojrzewania był czytelnikiem „Supersex”, powieści fotograficznej, w której jego idol, Gabriel Pontello[26], grał kosmitę, który uprawia seks z Ziemianami. Miał tylko jedno wydanie magazynu; znalazł go leżącego na ulicy, ukrył w piwnicy i oglądał każdego popołudnia, kiedy wracał ze szkoły. W wieku 16 lat w tygodniu uczył się, a w weekendy sprzątał miejską plażę, a to, co zarobił, oddawał matce; dołączył do załogi statku, na którym zajmował się wszystkim, od pracy na pokładzie po gotowanie[27].

Mając 17 lat wyjechał do Paryża, do swojego starszego brata Armando Edoardo. Tam zgłosił się do marynarki handlowej[28]. Był kelnerem w pizzerii Pizza Pino na Polach Elizejskich, a następnie pomagał swojemu bratu w pracy w sieci restauracji Casa Nostra, naprzeciwko Wieży Eiffla[29]. Dorabiał również w dyskotekach i domach publicznych. W wieku dwudziestu lat przeżył poważny wypadek na rowerze[20]. Stał się stałym bywalcem paryskiego klubu 106 dla swingersów, gdzie wśród gości rozpoznał aktorów takich jak Gérard Depardieu i Michel Blanc[27].

Kariera

Początki kariery

W 1985 w klubie Les Chandelles poznał aktora, reżysera, producenta porno Leonardo Codazzo[30][31]. Wkrótce został przedstawiony producentowi Markowi Dorcelowi i reżyserowi Michelowi Ricaudowi[32][33][34], którzy obsadzili go w roli Franka w filmie Vidéo Marc Dorcel (VMD) Uwaga dziewczyny... (Attention fillettes..., 1987), w którym uprawiał seks analny[5]. W Pięknej miłości (Belle d’Amour, 1989) wystąpił jako Maxim, klient burdelu[35]. Gabriel Pontello zaangażował go do roli fotografa w filmie dla dorosłych Vidéo Marc Dorcel Urzekające modelki (Mannequins Envoutants/Piege A filles/Snatch Shots, 1989) u boku Christopha Clarka.

Przez jakiś czas mieszkał w Margate ze swoją partnerką Tiną Louise Germaine, brytyjską modelką. Porzucił wówczas branżę porno i przeniósł się do Londynu, gdzie rozpoczął karierę jako model, pracując dla agencji Garwin. Pod koniec romansu z Tiną powrócił do biznesu po dwóch latach z pomocą aktorki porno Teresy Orlowski.

Jego pierwszym włoskim filmem była Fantastica Moana (1987) w reżyserii Riccardo Schicchi z Moaną Pozzi, Christophem Clarkiem i Gabrielem Pontello. Wyróżniał się wśród innych odtwórców ról erotycznych wielkością penisa (w stanie wzwodu ok. 24 cm długości i 6 cm grubości)[6][7][8][36]. Intensywność jego scen w filmach, jego atletyczna budowa ciała, a także jego seksualne praktyki sprawiły, że Rocco zyskał międzynarodowe uznanie w opinii publicznej, szczególnie we Włoszech[37].

Siffredi zaczął występować zarówno w pornografii opartej na fabule, jak i w stylu gonzo, ze stylami seksu od zwykłego do ekstremalnego[38]. Występy Siffrediego obejmujące seks analny, anilingus, facesitting, ass to mouth a także ostry seks oraz jego psychologiczna intensywność i atletyzm przyniosły mu uznanie i ostatecznie kult[38].

W 1993 zadebiutował jako reżyser i producent z własną firmą produkcyjną Rocco Siffredi Produzioni. W 1995 zdobył nagrodę Hot d’or dla najlepszego nowego reżysera[39].

Kariera w Stanach Zjednoczonych

W 1990 przeniósł się do Los Angeles. Jego przyjaciel z dzieciństwa, Marco Pe, zapoznał go z reżyserem Johnem Leslie, który wyznaczył go do roli Michaela w Klątwie kobiety-kota (Curse of the Cat Woman, 1991), a następnie do roli Reynaldo w dramacie fantasy Kameleony (Chameleons, 1992). W Przygodach Mikki Finn (The Adventures of Mikki Finn, 1991) pojawił się jako włoska gwiazdor rocka.

W 1991 w Las Vegas otrzymał swoją pierwszą nagrodę AVN Award w kategorii „Najlepsza scena seksu grupowego – wideo”[40] w Evil Angel Productions Buttman’s Ultimate Workout (1990) w reż. Johna Stagliano, który zaangażował go do roli Dario w Tańcu twarzy (Face Dance, 1992), uhonorowanej AVN Award w kategorii „Najlepszy film” i XRCO Hall of Fame.

W 2000 zdobył nominację do AVN Award w kategorii „Wykonawca roku”[41]. Za rolę Narciso Nunzio w dramacie fantasy Vivid Cesarz (Emperor, 2006) w reż. Paula Thomasa był nominowany do AVN Award w kategorii „Najlepszy aktor filmu pełnometrażowego” i XRCO Award w kategorii „Najlepszy aktor”.

W maju i czerwcu 2017 zdobył największą popularność w Nowym Jorku[42]. Zwyciężył w rankingu Adult Entertainment Broadcast Network „gwiazdorów porno lata 2019”[43]. 15 stycznia 2021 został nagrodzony podczas ceremonii wręczenia Xbiz Awards 2021 w Los Angeles za „Najlepszą scenę seksu”, którą zagrał wraz z amerykańską aktorką Jane Wilde w filmie fabularnym Rocco’s Back to America for More Adventures (2020)[44], a 23 stycznia 2021 zdobył AVN Award w kategorii „Najlepsza scena seksu analnego” w Rocco’s Back to America for More Adventures (2020) z Jane Wilde i „Wykonawca zagraniczny roku”[45].

W 2019 otrzymał dziewięć nominacji do AVN Award, w tym dwie w kategorii „Najlepsza scena seksu grupowego w zagranicznej produkcji” w Teens vs. MILFs 7 (2018) z Kirą Thorn, Juanem Lucho i Isabellą Lui oraz Rocco: Sex Analyst 3 (2018) z Canelą Skin i Megan Inky[46], a także „Zagraniczny wykonawca roku”[46], „Zagraniczny reżyser roku”[46], „Najlepszy film typu dorosła kobieta/młoda dziewczyna”[46] – I Teens vs MILFs 8 (2018), „Najlepsza scena seksu analnego”[46] w I Am Angela (2018) z Angelą White, „Najlepsza orgia/film gang bang”[46] w Rocco Siffredi Hard Academy 3 (2018), „Najlepsza kontynuowana seria”[46] – Rocco’s Intimate Castings (2018) oraz „Najlepszy zagraniczny film pełnometrażowy/Antologia filmowa” – Rocco’s Abbondanza 6 (2018)[46]. W kwietniu 2018 został opisany na łamach magazynu „Cosmopolitan”[47]. i zwyciężył w rankingu Top 10 najpopularniejszych i najlepszych gwiazdorów porno 2019 przeprowadzonym przez portal RedBled.com[48].

Rozwój kariery w Europie

Najważniejsze europejskie firmy produkcyjne zaoferowały mu role w produkcjach wysokobudżetowych. W Rzymie Alessandro Perrella zaangażował go do Dzikiej atrakci (Wild Attraction, 1992), gdzie jako włoski malarz romansował z żoną amerykańskiego dyrygenta. Wystąpił jako Rocco Legros w filmie Alexa Renzy Gran Prix Australia (1992). We włoskim dreszczowcu erotycznym Silvio Bandinellego Bassi istinti (1992), nawiązującym do kultowego filmu Paula Verhoevena Nagi instynkt, pojawił się jako Roberto Onorati. Jako reżyser rozpoczął pracę od włoskiej produkcji Prawdziwe opowieści Rocco (Rocco e le storie vere, 1993).

Niemiecki reżyser Walter Molitor (Moli) wybrał go jako tytułowego protagonistę do Dr Rocco Mr. Sodo (Das Monster & die Schönen, 1992), parodii powieści Roberta Louisa Stevensona Doktor Jekyll i pan Hyde, jako doktora Henry’ego w pastiszu baśni Piękna i Bestia – Das Monster & die Schönen (1992) i tytułowego Doriana Graya w Lustrze pożądania (Spiegel der Lüste, 1992) i Erotic Dorian Gray (Bidnis der Leidenschaft, 1998), zainspirowanym powieścią Oscara Wilde’a Portret Doriana Graya. Był także Giacomo Casanovą w serii filmów Freda J. Lincolna Casanova (1993-1994).

W wysokobudżetowych filmach kostiumowych porno z fabułą Joego D’Amato[49] zagrał Tarzana w Tarzan-X: Shame of Jane (1994), markiza de Sade w Marquis de Sade (1994), Marca Polo w Marco Polo: La storia mai raccontata (1994), torreadora Antonia Guerrero w Torero (1996), Rocky’ego w Bokser (Rocco – The Italian Stallion, 1997) i Rocco e i mercenari (1999), Dutcha Fergusona w porno westernie Calamity Jane (1998) oraz kowboja Rocky’ego w dwuczęściowym westernie porno Bandyci (Rocco e i magnifici 7, 1998; Rocco e i mercenari, 1999) na motywach Siedmiu wspaniałych. U czeskiej reżyserki Ivany Mattei został obsadzony w filmie kostiumowym fantasy Bohem Production Nieśmiertelna (The Immortal, 2000), którego akcja toczy się w XVIII wieku.

Realizował serie filmów w stylu gonzo Animal Trainer, Rocco's True Anal Stories, Rocco’s Dirty Dreams, Rocco Initiations i Puppet Master na Węgrzech (Budapeszt stał się siedzibą firmy Rocco Siffredi Produzioni), Pradze, Madrycie, Barcelonie, Ibizie, Paryżu, Londynie, Montrealu, Rosji, Włoszech, Brazylii, Los Angeles, Kenii, Australii i Filipinach oraz różnych wschodnioeuropejskich krajach, w tym w Polsce – Rocco Invades Poland (2000) ze scenami sadomasochistycznymi, takimi jak uległość, głębokie gardło, rimming, plucie i bicie.

Od 9 do 12 września 2018 w Berlinie był gospodarzem gali pierwszej edycji nagród Xbiz Europa[50][51][52]. W lutym i marcu 2019 jego autorskie produkcje były najchętniej oglądane wśród filmów porno w Wielkiej Brytanii[53].

Obecność w kulturze masowej

W grudniu 1990 pojawił się na okładce amerykańskiej edycji miesięcznika dla pań „Playgirl”[54], a w marcu 1991 w niemieckiej edycji „Playgirl”[55]. W 1999 pozował nago do francuskiej reklamy gry wideo TrickStyle, wydanej na konsolę Sega Dreamcast[56].

Catherine Breillat powierzyła mu rolę Paolo, którego główna bohaterka poznaje w barze w kontrowersyjnym dramacie erotycznym Romans X (Romance X, 1999)[57].

Zagrał postać Antochta we włoskim dreszczowcu Marii Martinelli Miłość ekstremalna (Amore Estremo, 2001)[58], a także w kontrowersyjnym dramacie Catherine Breillat Anatomia piekła (Anatomie de l'enfer/Anatomy of Hell, 2004).

Rocco Siffredi wraz z żoną Rosą Caracciolo (2011)

Jego pasją stał się motocross[59], co ujawnił w produkcji Rocco: Super Moto Hard (2002). W kwietniu 2004 trafił na okładkę francuskiego magazynu „Têtu”[60]. We wrześniu 2006 ukazała się autobiografia pt. Io, Rocco (wyd. Mondatori)[59].

W maju 2007 w salonie Pitti Uomo we Florencji zaprezentował swoją kolekcję ubrań pt. „Rocco”. Była to linia dżinsów, t-shirtów i ubrań na chwile relaksu[61].

W Castiglione delle Stiviere reklamował chipsy “Amica Chips” (2006)[62] z Ornellą Muti (2014)[63][64].

Współpracował z kontrowersyjnym fotografem Terrym Richardsonem[65], a jego zdjęcia ukazały się w książce Purple Sexe #9 (wyd. Purple Institute, Paryż 2008)[66][67].

Znalazł się też w obsadzie komedii włoskiej Wesele w Paryżu (Matrimonio a Parigi, 2011) jako François[68]. Pracował także jako statysta w serialach telewizyjnych, w tym I Cesaroni 5 (2012).

14 lutego 2013 był honorowym gościem koncertu „Campioni – Sanremo Story” 63. edycji Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo, uczestnicząc w występach gościnnych grupy Elio e le Storie Tese z piosenką „Un bacio piccolissimo”[69]. 20 kwietnia 2013 został mianowany „Honorowym Ambasadorem Wenus” przez zrzeszenie studenckie Goliardia Excelsa Neptuni Balla. W listopadzie 2013 prowadził program Cielo Ci pensa Rocco[70][71]. Podczas Mistrzostw świata w piłce nożnej 2014 nakręcił reklamę prezerwatyw[59].

Był jednym z rozbitków z pierwszej edycji reality show L’isola dei famosi (Survivor, 2015), gdzie spędził dwa miesiące na wyspie i zajął piąte miejsce[72]. W 2015 wziął udział w programie L’isola dei famosi 10 z włosko-francuską aktorką Catherine Spaak i Fanny Negueshą, byłą dziewczyną piłkarza Mario Balotelliego[73].

W czerwcu 2016 trafił na okładkę i siedem stron specjalnego wydania francuskiego magazynu „Le Monde”[74]. W lipcu 2016 wystąpił ze swoją rodziną w programie La 5 Casa Siffredi[75]. Był też na okładce magazynów takich jak francuski „Têtu” (luty 2004) i londyński „Buffalo Zine” (Nr 9/2019)[76].

5 września 2016 na Festiwalu Filmowym w Wenecji miała miejsce premiera filmu dokumentalnego Rocco (2016)[77] w reż. Thierry’ego Demaizière i Albana Teurlai.

Wziął udział w spocie reklamowym włoskich materacy termoelastycznych i piankowych Box Mistral „Lasciati sedurre” (Pozwól się uwieść, 2018) i bokserek „VMan” (2019)[78], a w 2021 reklamował czekoladki „Soffoconi” produkowane przez cukiernię w Foligno[79].

Wiosną 2019 odbył tournée z monodramem Ostatni samuraj (l’Ultimo Samurai) autorstwa Fabrizio Testini, Dario Vergassola i Giovanniego Tamburrino, w reżyserii Claudio Gnomusa. Zagrał na włoskich scenach takich jak Teatro Golden w Palermo, Teatro Metropolitan w Katanii, Teatro Galleria w Legnano i Teatro Verdi w Montecatini Terme. W kwietniu 2019 wraz z synami wziął udział w sesji zdjęciowej dla londyńskiego magazynu „Buffalo Zine”[80]. W 2020 w Teatr Ariston w San Remo zrealizowano sztukę Autentico (premiera: 6 marca 2021), której był współautorem z Luciano Melchionną[81][82]. Wystąpił jako uwiedziony i opuszczony bandyta w teledysku piosenkarki Lialai do piosenki „Kill Me“ (2021)[83][84].

28 kwietnia 2021 nakładem włoskiego wydawnictwa Mondadori ukazała się książka Sex Lessons (Lekcje seksu) autorstwa Rocco Siffrediego[85], który opowiedział o jej treści na łamach włoskiej edycji „Vanity Fair”[86]. We wrześniu 2021 włoska edycja magazynu „Wired” wypuściła na rynek europejski napój energetyzujący Rocco Energizer[87].

Jesienią 2022 ujawniono, że w Rzymie rozpoczęły się zdjęcia do filmowej adaptacji jego życia. Serial Netflixa składa z siedmiu odcinków i nosi tytuł Supersex, a w roli głównej został obsadzony Alessandro Borghi[88].

28 grudnia 2022 otrzymał nagrodę zasłużony dla miasta Ortona, co wywołało sporo kontrowersji[89][90][91]. W czerwcu 2023 wystąpił jako model podczas pokazu kolekcji marki Dsquared2 wiosna/lato 2024 na targach odzieżowych w Mediolanie[92][93].

Rodzina

Rosa Caracciolo na rozdaniu nagród AVN Awards 2011

Przez trzy lata był związany z modelką i aktorką angielską Louise Germaine. 14 maja 1993 na gali wręczenia nagród Hot Vidéo festiwalu filmów erotycznych w Cannes, gdzie Rocco był nominowany za rolę Doriana Graya w Portrait Passion (1992, Euro Vidéo), poznał swoją przyszłą żonę, Rosę Caracciolo (ur. 29 czerwca 1972 w Budapeszcie jako Rózsa Tassi[94][95][96]), byłą węgierską modelkę, którą w 1990 fotograf zgłosił do konkursu piękności Miss Węgier, który wygrała[37][97]. Później wystąpili razem w kilku produkcjach pornograficznych, m.in. w parodiach filmów: Tarzan-X: Shame of Jane (1994), Marquis de Sade (1994), Bodyguard (Il Guardaspalle, 1995), Hamlet: Dla miłości Ofelii (X Hamlet, 1995) i Rocco: Lo Stallone Italiano 2 – La sfida (1997)[98]. Z żoną pojawił się także w reklamie telewizyjnej dla 48248, serwis SMS. Mają dwóch synów: Lorenzo (ur. 16 kwietnia 1996)[23] i Leonardo (ur. 5 października 1999)[99][100].

W czerwcu 2004 zadeklarował, że chce zakończyć grę w filmach porno i skupić się na reżyserii i produkcji. Przyczyną tego były jego dzieci, powiedział wtedy: „Moje dzieci dorastają, nie mogę już dłużej mówić „tato idzie do pracy zarobić pieniądze dla rodziny”, one chcą wiedzieć więcej”[101]. Siffredi walczył z uzależnieniem od seksu i na kilka dni znikał z domu, aby uprawiać seks; w tym z prostytutkami, starszymi kobietami, transkobietami i mężczyznami[102]. Powrócił do grania w branży pornograficznej w 2007, biorąc udział między innymi w takich produkcjach, jak Briana loves Rocco, Rocco's Dirty Dreams 5. Po jego decyzji, aby powrócić do kariery ekranowej w przemyśle pornograficznym w 2009, Siffredi opowiadał: Rozmawiałem z żoną i powiedziała, że to jest tylko mój problem, a nie jej i chłopców[103]. Powiedziała też: „To ty postanowiłeś z tym skończyć, nigdy cię o to nie prosiliśmy. Jeśli więc chcesz wrócić, po prostu wróć”[104].

W reality show L’Isola dei Famosi (Celebrity Island, 2015) opowiadał o swoim uzależnieniu od seksu[105]. Przyznał, iż prosił Boga o pomoc[106][107]. „Jestem osobą, której płacono za to, by była tym, kim chce. Zapłaciłem za to własnym istnieniem. Jako dziecko śniłem o diable. Mówiłem mu: uczyń mnie sławnym, a kiedyś ci za to zapłacę. Moim diabłem jest moja seksualność. Były momenty gdy myślałem o ciemności, o prawdziwej autodestrukcji. Gdy pociąga cię pustka, seksualność, która nie istnieje, obrazy, które u innych wywołują mdłości, wiesz, że coś jest nie tak. Gdy tracisz kontrolę, prowadzi to do chaosu.” – mówił w filmie dokumentalnym Rocco (2016) dostępnym na Netflixie[108]. We wrześniu 2017 w programie radiowym Radio 24 La Zanzara dokonał Coming outu i ujawnił, że jest osobą biseksualną i uprawiał seks z mężczyznami: „Mam wszystko..., mężczyzn, kobiety, shemale”[109].

Jego kuzyn, Gabriel Zéro (właśc. Gabriele Galetta), w latach 1988–2018 był wieloletnim asystentem i współpracownikiem Siffrediego, pracował jako wykonawca, scenarzysta i reżyser filmów porno. Był żonaty z Nayeli, z którą miał córkę Norę i syna Ryana[110]. Zmarł 2 marca 2020 na zawał serca w swoim domu w Villa San Tommaso w Ortonie w regionie Abruzja, w wieku 58 lat[111].

Pod koniec października 2020 poinformował, że on, żona, synowie, pokojówka i kierowca są zarażeni koronawirusem SARS-CoV-2[112].

Publikacje

  • Patrizia D’Agostino: Rocco Siffredi. Il mito di un uomo italiano. Castelvecchi Editore, 1998. ISBN 978-88-8210-106-0.
  • Rocco Siffredi: Io, Rocco. Arnoldo Mondadori Editore, 2006. ISBN 978-88-04-55995-5.
  • Rocco Siffredi: Sex Lessons. Arnoldo Mondadori Editore, 2021. ISBN 978-88-04-72933-4.

Filmografia

Rok Tytuł Rola Reżyser
1999 Romans (Romance)[113] Paolo Catherine Breillat
2000 Gladiatori: Reportage sul cinema hard italiano (film dokumentalny) w roli samego siebie[114] Maria Martinelli
2001 Amorestremo[115] Silver Maria Martinelli
2004 Anatomia piekła (Anatomie de l’enfer)[116] mężczyzna Catherine Breillat
2007 99 franków (99 francs)[117] aktor porno Jan Kounen
2011 Matrimonio a Parigi[118] François Leroy Claudio Risi
2012 Tutti i rumori del mare[119] znajomy Thomasa Federico Brugia
Les Kaïra[120] w roli samego siebie Franck Gastambide
2014 Amore oggi[121] ekspert w nawożeniu Giancarlo Fontana, Giuseppe Stasi
2016 Rocco (film dokumentalny)[122] w roli samego siebie Thierry Demaizière, Alban Teurlai
2018 Święta na 5 gwiazdek (Natale a cinque stelle)[123] Mariano Tozzi Marco Risi

Nagrody

Rok Nagroda Kategoria Film Pozostali wykonawcy
1991 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – wideo[124] Buttman’s Ultimate Workout (1990) Alexandra Quinn, Sunny McKay
1992 Hot d’or Najlepszy aktor zagraniczny[125] The Adventures of Mikki Finn (1992) –
XRCO Award Wykonawca rok[126] – –
AVN Award Najlepsza scena seksu w parze – wideo[127] Buttman’s European Vacation (1991) Silver
Najlepsza scena grupowego – wideo[127] Silver i Zara Whites
XBIZ Award Najlepszy potrójny pocałunek[128] Buttman’s Butt Freak 1 (1992) Silver Forrest i Zara Whites
1993 XRCO Award Pojedynczy występ aktora[126] Buttman’s Face Dance 1 (1992) –
Najlepsza scena seksu grupowego[126] Angel Ash, Chrissy Ann, Rick Smears, Sierra, Sheila Stone, Tom Byron, Tiffany Mynx i Woody Long
Wykonawca roku[129] – –
Najlepsza scena seksu w parze[126] Chameleons: Not The Sequel (1992) Ashlyn Gere
Najlepsza scena seksu analnego[126] Buttman’s Face Dance 2 (1992) Sierra
AVN Award Najlepsza scena seksu w parze[126]
Wykonawca roku[130] – –
1994 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – film[131] New Wave Hookers 3 (1993) Crystal Wilder, Tyffany Million, Lacy Rose, Francesca Lé, Jon Dough
XRCO Award Najlepsza scena seksu w parze[132] Crystal Wilder
1995 IV Premis Turia Najlepszy europejski aktor porno[133] – –
Hot d’Or Najlepszy nowy reżyser[134] – –
AVN Award Najlepsza scena seksu analnego – wideo[135] Bend Over Brazilian Babes 2 (1993) Sara, Jessica i Felipé
XRCO Award Najlepsza scena seksu grupowego[136] Buttman’s British Moderately Big Tit Adventure (1994) Stephanie Hart-Rogers, Janey Lamb i Joey Silvera
1996 Hot d’Or (Cannes) Najlepszy aktor europejski[137] – –
AVN Award Wykonawca roku[128] – –
Najlepsza scena seksu w parze – wideo[128] Buttman’s Big Tit Adventure 3 (1995) Debbie Dee
XRCO Award Najlepsza scena seksu w parze[128] Kink 1 (1995) Careena Collins
1997 Hot d’Or Najlepszy aktor europejski – –
AVN Award Najlepsza scena seksu w parze – film[128] Jenna Loves Rocco (1996) Jenna Jameson
Najlepsza scena seksu grupowego – wideo[128] Buttman’s Bend Over Babes 4 (1996) Ruby, Christi Lake i John Stagliano
Najlepsza scena seksu analnego – wideo[128] Laura Turner i Danielle Louise Kelson
Najlepsza zagraniczna taśma wideo[128] Prague By Night 1 (1996) –
Venus Award Najlepszy aktor (Europa)[138] – –
NightMoves Award Najlepszy aktor[139] – –
1998 AVN Award Najlepsza scena seksu w parze[126] Buttman’s Buda (1997) Ursula Moore
1999 AVN Award Najlepszy reżyser filmu fabularnego[126] Rocco Never Dies I (1998) –
2000 Hot d’Or Najlepsza europejska realizacja w USA[140] Then Rocco Meats Kelly 2 (1999) –
AVN Award Najlepsza tematyczna seria seksu analnego[128] Rocco’s True Anal Stories (1998) –
Najlepsza zagraniczna taśma wideo[128] When Rocco Meats Kelly 2: In Barcelona (1999) –
Najlepsza scena seksu w produkcji zagranicznej[126] Kelly, Nacho Vidal i Alba Dea Monte
XRCO Award Najlepsza scena seksu analnego lub podwójnej penetracji[126]
Venus Award Najlepszy aktor (Europa)[141] – –
2001 AVN Award Najlepsza seria tematyczna seksu analnego[128] Rocco’s True Anal Stories (1998) –
Najlepszy zagraniczna realizacja[128] Rocco: Animal Trainer 3 (2000) –
Najlepszy zagraniczna realizacja seksu analnego[128] Rocco’s True Anal Stories 11 (2000) –
XRCO Award Aleja Sław XRCO Hall Of Fame[126] – –
2002 AVN Award Najlepsza scena seksu w parze – wideo[128] Rocco’s Way To Love (2001) Kelly Stafford
AVN Hall of Fame (Aleja sław)[128] – –
Najlepsza kontynuowana seria na wideo[128] Rocco: Animal Trainer (2001) –
Najlepsza tematycznie seria seksu analnego[128] Rocco’s True Anal Stories (2001) –
Najlepsza scena seksu w produkcji zagranicznej[128] Rocco: Animal Trainer 4 (2001) Amanda Angel, Katharine Count i chłopaki w masce
Najlepsza scena seksu analnego – wideo[128] Rocco: Animal Trainer 5 (2001) Janice i pięciu mężczyzn
Ninfa Najlepszy aktor[142] Ass Collector (2001) –
Najlepszy reżyser[143] –
2003 AVN Award Wykonawca roku[128] – –
Najlepsza scena seksu analnego w filmie[128] The Fashionistas (2002) Kate Frost
Najlepsza erotyczna scena seksu oralnego w filmie[128] Belladonna
Najlepsza scena seksu grupowego w filmie[128] Friday, Taylor St. Claire i Sharon Wild
Najlepszy reżyser wideo[128] The Ass Collector (2002) –
Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji[128] Veronica B. Cindy, Henrietta, Karib, Katalin, Monik, Nikita, Niky, Sheila Scott, Petra Short i Stella Virgin
Venus Award Najlepszy aktor (Europa)[144] – –
XRCO Award Najlepsza scena seksu grupowego[132] Fashionistas (2002) Friday, Taylor St. Claire i Sharon Wild
Najlepszy aktor[132] –
Najlepsza męska/żeńska scena erotyczna Taylor St. Claire
Adam Film World Guide Award Najlepsza scena seksu w filmie[145]
Najlepsza scena seksu analnego w filmie[145] Kate Frost
Europejski wykonawca roku[145] – –
2004 Ninfa Nagroda specjalna Jury[146] – –
2005 AVN Award Najlepsza scena seksu w zagranicznej produkcji[132] Rocco Ravishes Russia (2004) –
Ninfa Najoryginalniejsza scena seksu[147] Venus
2006 AVN Award Najlepszy reżyser zagranicznej realizacji[132] –
Najlepsza realizacja zawodowców i amatorów[132] Rocco’s Initiations # 9 (2005) –
2007 XRCO Award Najlepsza ekranowa chemia[126] Fashionistas Safado: The Challenge (2006) Gianna Michaels i Jenna Haze
AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – wideo[132] Belladonna, Melissa Lauren, Jenna Haze, Gianna Michaels, Sandra Romain, Adrianna Nicole, Flower Tucci, Sasha Grey, Nicole Sheridan, Marie Luv, Caroline Pierce, Lea Baren, Jewell Marceau, Jean Val Jean, Christian XXX, Voodoo, Chris Charming, Erik Everhard, Mr. Pete, Montegucio Lamponi i Nici Sterling
Ninfa Najlepszy aktor[148] –
Najoryginalniejsza sekwencja seksu[149] Melissa Lauren, Belladonna, Jenna Haze, Gianna Michaels, Sandra Romain i Jean Val Jean
2008 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego – wideo[126] Fashionistas Safado: Berlin (2007) Judith Fox, Annette Schwarz, Sintia Stone i Vanessa Hill
Najlepsza scena triolizmu[126] Katsuni i Melissa Lauren
2009 AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[150] – –
2011 AVN Award Najlepsza realizacja gonzo[132] Tori, Tarra and Bobbi Love Rocco (2010) –
Wykonawca zagraniczny roku[126] – –
XBIZ Award Najlepszy wykonawca zagraniczny roku[126] – –
2012 AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[132] – –
Galaxy Award Najlepsza osobista strona internetowa RoccoSiffredi.com (Europa)[151] – –
2013 AVN Award Najlepsza scena seksu grupowego w zagranicznej produkcji[152] Aliz Loves Rocco (2011) Amabella, Bibi Noel i Mira
Wykonawca roku[152] – –
Najbardziej skandaliczna scena seksu[152] Voracious: The First Season (2012) Brooklyn Lee
Galaxy Awards Najlepsza osobista strona internetowa RoccoSiffredi.com (Europa)[153] – –
Najlepszy wykonawca europejski[153] – –
2014 XCritic Award Najlepsza scena roku[154] Rocco’s Coming in America (2013) Jada Stevens
XBIZ Award Najlepsza europejska realizacja roku[132] Cayenne Loves Rocco (2013) –
AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[126] – –
2015 XBIZ Award Najlepszy zagraniczny wykonawca roku[126] – –
AVN Award Najlepsza scena seksu w produkcji zagranicznej[126] Rocco’s Perfect Slaves 2 (2014) Samantha Bentley i Henessy
Najlepsza scena seksu analnego[126] Rocco’s Coming in America (2013) Raylin Joy
Raven’s Eden Award Aleja Sław (Hall of Fame)[155] – –
Night Moves Award Najlepszy reżyser filmu niefabularnego wg redaktorów[156] – –
2016 AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[132] – –
Premio Torino Erotica Najlepszy aktor porno[157] – –
XBIZ Award Reżyser zagraniczny roku[132] – –
2017 AVN Award Najlepsza zagraniczna realizacja[132] Rocco’s Italian Porn Boot Camp 2 (2016) –
Najlepsza zagraniczna seria[132] Rocco One on One (2016) –
XBIZ Award Reżyser zagraniczny roku[132] – –
Najlepsza zagraniczna realizacja[132] Rocco Siffredi Hard Academy 1 (2016) –
2018 AVN Award Najlepsza zagraniczna seria[132] Rocco’s Psycho Teens (2017) –
XBIZ Europa Award Reżyser roku[132] – –
Film gonzo roku[158] Hard Academy Part 3 (2017) –
2019 Xbiz Award Najlepszy reżyser zagraniczny[132] – –
Niefabularna zagraniczna realizacja roku[132] Rocco Siffreidi Hard Academy (2018) –
Xbiz Europa Award Reżyser roku[159] – –
Nagroda portalu Pornhub Full Mast – Top Big Dick Performer[160] – –
AVN Award Reżyser zagraniczny roku[132] – –
Wykonawca zagraniczny roku[132] – –
Najlepsza scena seksu analnego[132] I Am Angela (2018) Angela White
XCritic Award Scena roku[161]
Wykonawca zagraniczny roku[161] – –
2020 XBIZ Award Reżyser zagraniczny roku[132] – –
XCritic Award Wykonawca zagraniczny roku[162] – –
2021 AVN Award Wykonawca zagraniczny roku[132] – –
Najlepsza scena seksu analnego[132] Rocco’s Back to America for More Adventures (2020) Jane Wilde
XBIZ Award Najlepsza scena seksu – gonzo[132]
XBIZ Europa Award Film gonzo roku[163] Rocco’s Sex Stepfamily (2020) –
XCritic Award Najlepszy wykonawca zagraniczny[164] – –
2022 XRCO Award Wszystko w rodzinie[165] Rocco’s Sex Step-Family (2021) –
XBIZ Europa Award Film gonzo roku[166] Rocco’s Sex Clinic: Treatment 1 (2021) –
2023 AVN Award Najlepsze portfolio reżyserskie – międzynarodowe[167] – –
XBIZ Europa Award Film gonzo roku[168] Rocco’s Sex Clinic: Treatment 6 (2022) –

Odniesienia w muzyce

Rok Wykonawca Tytuł Fragment utworu
2003 Kool Keith „Girls Want You (The Lost Masters)” Fuck goin to dinner and shit, sittin at a table, rent a porno movie; Yo with Rocco Siffredi, fuckin top models cum on they navel
2005 Seth Gueko „Boyz In The Hood” Reconnu comme Rocco nu
2007 Anti Dread „Roko” Roko na sterydach
2009 Heltah Skeltah, ILL Bill, Everlast, La Coka Nostra, Sean Price, Ruck & Slaine „Hey Young World” And when I'm done I'm like, “Ugh, fucked up my Nike Ones”. It's M.. Monster, Mad Rocco, pop toast
2013 WuWunio / Zamber & Lil TBG „Mów mi Ordynardo” Pamiętam jak dawno temu za gnoja, zobaczyłem film “Rocco Invades Poland”, Siffredi nam pokazał jak zabawiać Polki

Odniesienia w teatrze

W 2021 w Teatrze Polskim w Bydgoszczy miała miejsce premiera spektaklu Porno w reż. Jana Jelińskiego, gdzie rolę Rocco Siffrediego zagrał Michał Surówka[169].

Przypisy

  1. ↑ Rocco Siffredi w bazie Discogs.com (ang.)
  2. 1 2 Rocco Siffredi w bazie IMDb (ang.)
  3. 1 2 3 Rocco Siffredi w serwisie IAFD
  4. 1 2 3 4 Rocco Siffredi. Altezza peso. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  5. 1 2 Rocco Siffredi Net Worth [online], TheRichest.com [zarchiwizowane z adresu 2018-04-02] (ang.).
  6. 1 2 Petr Novotný (2009-11-06): Rocco Siffredi (penis 24 cm): Pornem vydělal miliony!. Ahaonline.cz. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (cz.).
  7. 1 2 Członek sukcesu. „CKM”. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (pol.).
  8. 1 2 Small penis syndrome?. E-reX 24. (ang.).
  9. 1 2 Rocco Siffredi w serwisie Adult Film Database
  10. ↑ Rocco Siffredi, grande ritorno al porno: Mi mancava troppo il sesso. Il Gazzettino. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  11. ↑ Marlow Stern: Rocco Siffredi, Godfather of Rough Sex: ‘What You Call Violence, I Call Pain with Pleasure’. „The Daily Beast”, 2016-10-22. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  12. ↑ Vice asks Italian Porn Star Why He Gave Up Sex For The World Cup. Do It Knowledgeably. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-17)]. (ang.).
  13. ↑ Shawn Binder: We Spoke to the Italian Porn Star Who Has Given Up Sex for The World Cup. Vice, 2014-06-14. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  14. ↑ Rocco Siffredi Facts. Famous Birthdays. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  15. ↑ Most Requested Porn Stars of All Time – AVN Awards. Action-DVD.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-24)]. (ang.).
  16. ↑ Rocco e i suoi fratelli. L’Indro. (wł.).
  17. ↑ Marco De Palma: Rocco Siffredi nudo su Le Monde non piace ai lettori francesi. L’Occidentale, 2016-07-02. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  18. ↑ Monica Coviello: Rocco Siffredi: «Mia mamma, che non si è mai ripresa dalla morte di mio fratello Claudio». „Vanity Fair”, 12 marca 2024. (wł.).
  19. ↑ il 15.7.2012 Gennaro Tano di anni 88. Ortonese.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-09)]. (wł.).
  20. 1 2 Paolo Di Stefano: Rocco Siffredi: «Mia moglie Rozsa non ha cercato di farmi cambiare idea». Corriere.it, 29 stycznia 2021. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-02)]. (wł.).
  21. ↑ Necrologie: Tano Gennaro. „la Repubblica”. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-09)]. (wł.).
  22. ↑ Valeria Morini: Rocco Siffredi: “Mio fratello è morto a 12 anni e mia madre è impazzita dal dolore”. Tv Fanpage, 2019-09-15. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-18)]. (wł.).
  23. 1 2 Magazine 162: Rocco es un hombre que disfruta muchísimo con su trabajo [online], Elmundo.es [zarchiwizowane z adresu 2018-04-02] (hiszp.).
  24. ↑ Kaleem Aftab, Rocco Siffredi Couldn’t Be a Priest, So He Became a Porn Star [online], Vice [zarchiwizowane z adresu 2018-04-02] (ang.).
  25. ↑ Mariano Jasovich: Rocco Siffredi se retira del cine porno: el calvario desconocido de su adicción al sexo. Infobae, 2022-11-19. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-03-19)]. (hiszp.).
  26. ↑ Rocco Siffredi – La biographie de Rocco Siffredi. „Gala”. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  27. 1 2 Adolfo Zableh, Mi amigo Rocco (el actor porno) [online], SoHo, 1 grudnia 2010 [zarchiwizowane z adresu 2018-04-02] (hiszp.).
  28. ↑ Rocco Siffredi Trivia. FamousFix. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  29. ↑ L’11 marzo c’è Rocco Siffredi al Vanità. Gazzetta di Mantova. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  30. ↑ Rocco Siffredi: Io, Rocco. Mondadori, 2006. ISBN 88-04-55995-0.
  31. ↑ Mateusz Mazzini, Rocco Siffredi jako „Włoski Ogier” zrobił karierę w branży, przed którą dziś ostrzega młodzież [online], Onet.pl, 12 lutego 2024 [zarchiwizowane z adresu 2024-03-24] (pol.).
  32. ↑ Teresa Ciabatti, Intervista a Rocco Siffredi [online], minima&moralia, 14 lipca 2014 [zarchiwizowane z adresu 2015-04-29] (wł.).
  33. ↑ Rocco es un hombre que disfruta muchísimo con su trabajo [online], Magazine 162 [zarchiwizowane z adresu 2018-04-02] (hiszp.).
  34. ↑ Rocco Siffredi: Finalista dell’Isola dei famosi 2015. IlSussidiario.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  35. ↑ Malcom Pagani: Rocco Siffredi: “Il porno un lavoro di gruppo che serve a far masturbare felicemente qualcun altro, non certo una gioia”. ilfattoquotidiano.it, 2016-03-07. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  36. ↑ Biografia di Rocco Siffredi. Biografieonline.it. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  37. 1 2 Rocco Siffredi sa carrière. Brand and Celebrities, 2016-03-07. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-10)]. (fr.).
  38. 1 2 Rocco Siffredi and Rosa Caracciolo. SignedForCharity. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-08)]. (ang.).
  39. ↑ Rocco Siffredi: età, malattia, moglie, figli e biografia del pornodivo. tag24.it, 2023-01-24. [dostęp 2023-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-04)]. (wł.).
  40. ↑ Rocco Siffredi » Awards. FamousFix. [dostęp 2015-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  41. ↑ „Adult Video News”, Gene Ross, Double Feature!, Dark Garden and Seven Deadly Sins Take Top Honors At 17th Annual AVN Awards, Nr 3 (16)/marzec 2000, s. 38–96
  42. ↑ Popular Searches by State in May-June 2017. AEBN.com. [dostęp 2020-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-07-07)]. (ang.).
  43. ↑ Top Straight Male Pornstars of Summer 2019. AEBN.com. [dostęp 2020-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-08-22)]. (ang.).
  44. ↑ Rocco Siffredi, l’attore abruzzese premiato a Los Angeles. Il Capoluogo. [dostęp 2021-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-16)]. (wł.).
  45. ↑ Rocco Siffredi vince 2 Oscar: a 57 anni è ancora il miglior performer a luci rosse. VastoWeb.com. [dostęp 2021-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-25)]. (wł.).
  46. 1 2 3 4 5 6 7 8 Nominees For the 2019 AVN Awards. Webcam Startup. [dostęp 2018-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-21)]. (ang.).
  47. ↑ Hayley MacMillen, Carina Hsieh: Feast Your Eyes on the Most Searched-For Male Porn Stars. „Cosmopolitan”, 26 kwietnia 2018. [dostęp 2021-07-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-07-07)]. (ang.).
  48. ↑ Sam Kingwin: Top 16: Best & Richest Male Pornstars (2021). RedBled.com, 9 lutego 2019. [dostęp 2021-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-08)]. (ang.).
  49. ↑ Rocco Siffredi. ČSFD.cz. [dostęp 2015-12-24]. (cz.).
  50. ↑ Il pornodivo Rocco Siffredi superstar presenta le stelle dei film hard. Corriere Adriatico.it. [dostęp 2018-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-13)]. (wł.).
  51. ↑ Rita Caridi (2018-09-12): Xbiz Europa Awards 2018 – Rocco Siffredi conduce la prima edizione dei premi cinematografici dell’intrattenimento per adulti. [dostęp 2018-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-13)]. (wł.).
  52. ↑ Xbiz Awards Berlino: Rocco Siffredi conduce la prima edizione europea dei premi del cinema per adulti. Blitz. [dostęp 2018-09-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-13)]. (wł.).
  53. ↑ Popular searches by country in February and March of 2019. AEBN.com. [dostęp 2020-05-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-10)]. (ang.).
  54. ↑ Rocco Siffredi Image. FamousFix. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  55. ↑ Rocco Tano aka Rocci Siffredi. Blackdogue’s Celeb Photos. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  56. ↑ Giovanni Carrieri: Sega Dreamcast: quando Rocco Siffredi fece da testimonial a un gioco. Game-eXperience.it, 27 marca 2018. [dostęp 2024-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2024-04-02)]. (wł.).
  57. ↑ Rocco Siffredi. Hot Vidéo Magazine. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  58. ↑ Personalidade: Rocco Siffredi (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2018-01-02]. (port.).
  59. 1 2 3 Rocco Siffredi. Cinquantamila. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  60. ↑ Sylvain Zimmermann: Rocco Siffredi me fait penser à celle de Têtu en 2004. twitter. [dostęp 2024-04-02]. (fr.).
  61. ↑ Alina Pérez (2008-01-14): Del porno duro a la pasarela: Rocco Siffredi y Nacho Vidal. 20Minutos.es. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-10-14)]. (hiszp.).
  62. ↑ Bloccato lo spot con Rocco Siffredi. Corriere della Sera. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  63. ↑ Teresa Nappi (2014-04-28): Al via lo spot di Amica Chips per Eldorada:con Rocco Siffredi c'è Ornella Muti. Engage. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  64. ↑ Rocco Siffredi, Ornella Muti e il successo delle «patatine di una volta». Il Secolo XIX. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  65. ↑ Terry Richardson Y Rocco Siffredi. puticlubq.com. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  66. ↑ Purple Sexe. kdpresse.com. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  67. ↑ Working in Budapest: Rocco Siffredi for Evil Angel. Amarna Miller. [dostęp 2012-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-08-06)]. (ang.).
  68. ↑ Matrimonio a Parigi. MYmovies. [dostęp 2016-02-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  69. ↑ Peony Hirwani: Netflix series ‘Supersex’ to explore the life of international porn star Rocco Siffredi. „The Independent”, 2022-09-28. [dostęp 2023-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-12)]. (ang.).
  70. ↑ Porn Star Rocco Siffredi Brings His Experience to Relationship Reality Series. Variety. [dostęp 2016-07-28]. (ang.).
  71. ↑ Rocco Siffredi va bientôt animer un programme familial. Gentside. [dostęp 2016-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-20)]. (fr.).
  72. ↑ Christine Angot (2015-02-04): Rocco Siffredi, interview with the pornstar. „Numéro Homme”. [dostęp 2020-05-26]. (ang.).
  73. ↑ Rocco Siffredi : De star du porno à... candidat de Koh Lanta !. Purepeople. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  74. ↑ Rocco Siffredi e lo scandalo Le Monde. DireGiovani.it. [dostęp 2016-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  75. ↑ Chi è Rocco Siffredi, celebre attore e produttore a luci rosse ma non solo. Donna Glamour. [dostęp 2016-07-26]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  76. ↑ Daniel Milroy Maher (2019-04-09): Issue nine of Buffalo Zine steals the identity of all your favourite fashion magazines. It’s Nice That. [dostęp 2020-05-26]. (ang.).
  77. ↑ Após transar com 5 mil mulheres, ator pornô mais célebre do mundo conta a sua história em documentário. O Globo. [dostęp 2016-11-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (port.).
  78. ↑ Regalare le mutande di Rocco al fidanzato per il compleanno. ABC del Benessere. [dostęp 2020-05-26]. (wł.).
  79. ↑ Rocco Siffredi testimonial dei cioccolatini, bufera sulla pasticceria: pubblicità porno. Il Messaggero. [dostęp 2021-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-01-25)]. (wł.).
  80. ↑ Buffalo Zine: Rocco and his sons. models.com. [dostęp 2020-05-26]. (ang.).
  81. ↑ Sanremo, riprogrammati gli spettacoli di Giuseppe Giacobazzi e Rocco Siffredi al Teatro Ariston. Riviera24.it. [dostęp 2020-11-25]. (wł.).
  82. ↑ Mario Guglielmi: Sanremo, lo spettacolo “Autentico” di Rocco Siffredi al Teatro Ariston posticipato al 6 maggio 2021. Riviera Press. [dostęp 2020-11-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-08)]. (wł.).
  83. ↑ Rocco Siffredi nel videoclip di una cantante pisana dopo un messaggio su Instagram. PisaToda. [dostęp 2021-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-02-27)]. (wł.).
  84. ↑ Lialai esce col singolo “Kill Me” a avvera il suo sogno: «Ho contattato Siffredi, e ora è nel video del disco». „Il Messaggero”. [dostęp 2021-02-27]. (wł.).
  85. ↑ Gustavo Turner: How Rocco Siffredi Emerged From the Pandemic With a New Book. xbiz.com, 27 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-28)]. (ang.).
  86. ↑ Silvia Bombino: Rocco Siffredi: tutto quello che avreste voluto sapere sul sesso (ma che non avete mai osato chiedergli). „Vanity Fair”, 25 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-28)]. (wł.).
  87. ↑ Dave Parkman: Wired Italy Tests Rocco Siffredi's New Energy Drink 'Rocco Energizer'. xbiz.com, 27 września 2021. [dostęp 2021-09-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-27)]. (ang.).
  88. ↑ Mario Manca: „Supersex”: Alessandro Borghi è Rocco Siffredi nella nuova serie Netflix. „Vanity Fair”, 2022-09-27. [dostęp 2023-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-04)]. (wł.).
  89. ↑ Francesco Colagreco: Premio 28 dicembre: Rocco Siffredi riceve il riconoscimento nella „sua” Ortona. Chieti Today, 2022-12-29. [dostęp 2023-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-10)]. (wł.).
  90. ↑ Daniela Cesarii: Rocco Siffredi, dopo le polemiche bagno di folla a teatro. Il Messaggero, 2022-12-29. [dostęp 2023-01-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-10)]. (wł.).
  91. ↑ Le lacrime di Rocco Siffredi a „Zona bianca”: le telecamere di Rete 4 a Ortona per il premio delle polemiche [online], Chieti Today, 9 stycznia 2023 [dostęp 2023-01-10] [zarchiwizowane z adresu 2023-01-10] (wł.).
  92. ↑ Rocco Siffredi and Julia Fox walked for Dsquared2 in Milan. „Vogue”, 2023-06-19. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  93. ↑ Adrien Communier: Rocco Siffredi fait une apparition brûlante sur le podium du défilé Dsquared2 à Milan. „GQ”, 2023-06-17. [dostęp 2017-10-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (fr.).
  94. ↑ Alessandra Narcisi (2011-11-26): Rosa Caracciolo svela l'intimità con Rocco Siffredi. DireDonna. [dostęp 2016-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  95. ↑ Mario Bello (2011-11-26): Rocco Siffredi ultimo samurai a letto: confessioni di Rosa. QNM. [dostęp 2016-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-10)]. (wł.).
  96. ↑ İlk Görüşte Olmasa da İlk Sevişmede Bir Aşk Hikayesi: Rocco Siffredi ve Rosa Caracciolo. Onedio. [dostęp 2020-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-09-22)]. (tur.).
  97. ↑ Rocco Siffredi: Artistic dimensions. FamousPeopleInfo.com. [dostęp 2016-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  98. ↑ Da (2012-03-19): Rosa Caracciolo: che fatica essere la moglie di Rocco!. net1news. [dostęp 2016-08-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  99. ↑ Rocco Siffredi con Ròzsa e i figli Lorenzo e Leonardo nella sua casa. Gossip News. [dostęp 2015-02-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  100. ↑ Veronica, Benedetto Montaccini (2013-03-10): Un figlio di Rocco Siffredi: “Così, quel giorno, ho scoperto che i miei genitori erano porno-attori”. The Post Internazionale. [dostęp 2020-05-26]. (wł.).
  101. ↑ Rocco Siffredi. Encyklopedia. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
  102. ↑ Marlow Stern (2016-10-22): Rocco Siffredi, Godfather of Rough Sex: 'What You Call Violence, I Call Pain with Pleasure'. „The Daily Beast”. [dostęp 2020-05-25]. (ang.).
  103. ↑ Rocco Siffredi Reveals Reasons for Return In Exclusive Interview (2010-02-19). Business.avn.com. [dostęp 2013-08-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  104. ↑ Rocco Siffredi Trivia 2. FamousFix. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (ang.).
  105. ↑ Ivana Germani (2015-02-04): Rocco Siffredi parla della sua dipendenza da sesso. Mamma e preghiere per sconfiggerla.”. BlogstreetWire. [dostęp 2020-05-25]. (wł.).
  106. ↑ Alberto Dandolo: Rocco Siffredi. Dagospia, 2015-02-03. [dostęp 2020-05-25]. (wł.).
  107. ↑ Silvia Lucchetti: Był gwiazdą porno. „Prosiłem Boga, żeby odebrał mi życie”. Aleteia, 2023-02-01. [dostęp 2023-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-02-04)]. (pol.).
  108. ↑ Łukasz Adamski (2018-03-04): Przerażająca pustka nowej rewolucji seksualnej. Bankructwo ideologii Pokolenia '68 i libertynów. wPolityce.pl. [dostęp 2020-05-25]. (pol.).
  109. ↑ Rocco Siffredi: Certo che si. Sono stato anche con uomini. ReteGay.it. [dostęp 2017-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-31)]. (wł.).
  110. ↑ Gustavo Turner (2020-03-03): Gabriele Galetta, Rocco Siffredi's Cousin and Collaborator, Passes. xbiz.com. [dostęp 2020-05-25]. (ang.).
  111. ↑ Dan Miller (2020-03-03): Gabriel Zero, Rocco Siffredi's Cousin & Collaborator, Passes Away. avn.com. [dostęp 2020-05-25]. (ang.).
  112. ↑ Porn star Rocco Siffredi tests positive for Covid-19. France24.com. [dostęp 2020-10-28]. (ang.).
  113. ↑ Hot It's Not: Sex, Love and Romance. Nerve. [dostęp 2017-02-09]. (ang.).
  114. ↑ Gladiatori: Reportage sul cinema hard italiano w bazie IMDb (ang.)
  115. ↑ AmorEstremo (2001). MYmovies.it. [dostęp 2017-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-02)]. (wł.).
  116. ↑ Anatomia piekła (2004) w bazie IMDb (ang.)
  117. ↑ 99 franków w bazie IMDb (ang.)
  118. ↑ Matrimonio a Parigi w bazie IMDb (ang.)
  119. ↑ Tutti i rumori del mare w bazie IMDb (ang.)
  120. ↑ Les Kaïra w bazie IMDb (ang.)
  121. ↑ Amore oggi w bazie IMDb (ang.)
  122. ↑ Rocco (2016) w bazie IMDb (ang.)
  123. ↑ Natale a cinque stelle (2018) w bazie IMDb (ang.)
  124. ↑ 1991 Winners AVN Awards. AVN. (ang.).
  125. ↑ Hot Vidéo, „Special Cannes +”, Nr 33/czerwiec 1992
  126. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Rocco Siffredi Awards. Porn Sites. (ang.).
  127. 1 2 1992 Winners AVN Awards. AVN. (ang.).
  128. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 Rocco Siffredi Awards. Adult Industry Awards. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-12)]. (ang.).
  129. ↑ XRCO Hall of Fame. X-Rated Critics Organization. (ang.).
  130. ↑ 1993 Winners AVN Awards. AVN. (ang.).
  131. ↑ 1994 Winners AVN Awards. AVN. (ang.).
  132. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 Rocco Siffredi Winners Awards. Adult Industry Awards Database. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-02)]. (ang.).
  133. ↑ IV Premis Turia 1995. Cartelera Turia. [dostęp 2022-01-23]. (ang.).
  134. ↑ „Hot Vidéo”, Special Hot D’Or ’94, Nr 55/czerwiec 1994
  135. ↑ 1995 Winners AVN Awards. AVN. (ang.).
  136. ↑ The Best of 1993–2002. X-Rated Critics Organization. (ang.).
  137. ↑ 6ème cérémonie des Hot d’Or. Hot d’Or. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  138. ↑ 1997 Venus Award Winners. venus-berlin.com. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  139. ↑ Past Winner History. NightMoves. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  140. ↑ Hot D’or 2000 Winners. Hot d’Or. [dostęp 2022-04-08]. (ang.).
  141. ↑ Humphrey Pennyworth: Venus Award 2000. AVN. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  142. ↑ FICEB Winners 2002. ficeb.com. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  143. ↑ FICEB Award 2002. ficeb.com. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  144. ↑ Tim Connelly: Private and Americans Win Big at Venus Fair. AVN. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  145. 1 2 3 Evil Angel, The Fashionistas Dominate Adam Film World 2002 Movie Awards. avn.com. [dostęp 2021-10-10]. (ang.).
  146. ↑ Katsumi Snags Three NINFA Awards. AVN. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  147. ↑ FICEB 2005 Awards. ficeb.com. [dostęp 2015-12-24]. (ang.).
  148. ↑ Peter Warren: Barcelona Festival Announces Winners. AVN. [dostęp 2015-12-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  149. ↑ Ninfas Prix du Ficeb. XStarsNews.com. [dostęp 2021-05-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-29)]. (fr.).
  150. ↑ Peter Warren: 2009 AVN Award-Winners Announced. AVN, 2009-01-11. [dostęp 2023-07-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-07-12)]. (ang.).
  151. ↑ 2012 Galaxy Awards Winners Named. ynot.com. [dostęp 2018-01-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-20)]. (ang.).
  152. 1 2 3 AVN Awards Winners Announced. AVN. (ang.).
  153. 1 2 Galaxy Awards Winners Announced. Adult Industry News, 2013-10-10. [dostęp 2023-04-10]. (ang.).
  154. ↑ 2014 XCritic Award Winners. xcritic.com. [dostęp 2021-04-29]. (ang.).
  155. ↑ Raven’s Eden Hall Of Fame. Raven’s Eden Award. [dostęp 2020-02-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-11-23)]. (ang.).
  156. ↑ Bob Johnson: NightMoves Awards Winners Announced. XBIZ, 2015-10-12. (ang.).
  157. ↑ Fiera Torino Erotica 2016, un successo annunciato. Italian Adult Entertainment, 28 listopada 2016. [dostęp 2021-05-29]. (wł.).
  158. ↑ 2018 XBIZ Europa Awards (During XBIZ Berlin). Webcam Startup. [dostęp 2018-09-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-02)]. (ang.).
  159. ↑ JC Adams (2019-09-11): Winners Announced for 2019 XBIZ Europa Awards. xbiz.com. [dostęp 2019-09-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-09-16)]. (ang.).
  160. ↑ JC Adams (2019-10-11): Pornhub Announces 2nd Annual Awards Winners. xbiz.com. [dostęp 2019-10-12]. (ang.).
  161. 1 2 XCritic Awards: Nominees 2020. xcritic.com. [dostęp 2021-04-29]. (ang.).
  162. ↑ XCritic 2020 Awards Winners. xcritic.com. [dostęp 2021-04-29]. (ang.).
  163. ↑ 2021 XBIZ Europa Awards Winners Announced. xbiz.com, 16 września 2021. [dostęp 2021-09-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-09-17)]. (ang.).
  164. ↑ XCritic Awards: Wnners 2021. xcritic.com. [dostęp 2022-01-04]. (ang.).
  165. ↑ Peter Warren: 2022 XRCO Award Winners Announced. AVN, 2022-05-06. [dostęp 2022-05-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-07)]. (ang.).
  166. ↑ 2022 XBIZ Europa Awards Winners Announced. XBIZ. [dostęp 2022-08-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-23)]. (ang.).
  167. ↑ 2023 AVN Award Winners Announced. AVN. [dostęp 2023-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-01-08)]. (ang.).
  168. ↑ 2023 XBIZ Europa Awards Winners Announced. xbiz.com, 12 września 2023. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-09-13)]. (ang.).
  169. ↑ Bartosz Dołotko: Pokolenie PornHuba. „Dialog”, 2022-02-25. [dostęp 2022-05-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-05-10)]. (pol.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.