Działalność muzyczna

Roberto Vecchioni urodził się w Mediolanie w rodzinie pochodzącej z Neapolu. W 1968 roku ukończył studia na wydziale literatury klasycznej Uniwersytetu Katolickiego w Mediolanie, gdzie pracował dwa lata jako asystent na wydziale historii religii. Pracował następnie przez trzydzieści lat jako nauczyciel klasycznej greki i łaciny w szkołach średnich. Wiek emerytalny osiągnął jako profesor Uniwersytetu Turyńskiego, na którym przez trzy lata wykładał formy poetyckie w muzyce. Działalność artystyczną rozpoczął w latach 60. pisząc piosenki dla takich artystów jak: Ornella Vanoni, Mina, Iva Zanicchi i Gigliola Cinquetti^[1]. W 1971 roku rozpoczął działalność piosenkarską wydając debiutancki album Parabola, po którym ukazały się kolejne: Saldi di fine stagione (1972) i L'uomo che si gioca il cielo a dadi (1973)^[2]. W 1973 roku wystąpił na Festiwalu w San Remo z piosenką „L'uomo che si gioca il cielo a dadi”. W 1974 roku jego piosenka “Il re non si diverte” zdobyła nagrodę włoskiej krytyki płytowej jako najlepsza płyta roku. W 1977 roku osiągnął sukces albumem Samarcanda. W 1983 wygrał nagrodę im. Tenco (Premio Tenco). W 1992 roku wygrał Festivalbar piosenką „Voglio una donna”^[1].

XXI wiek rozpoczął wydaniem albumu Canzoni e cicogne. Po okresie kryzysu i wyjeździe do Kenii wydał w lutym 2004 roku album Rotary Club of Malindi z aranżacjami etnicznymi, które nadzorował Mauro Pagani, były muzyk zespołu Premiata Forneria Marconi^[3].

Aż do początku 2005 roku realizował projekt Luci a San Siro… di questa sera (zarejestrowany na albumie Il Contastorie), w którym powrócił do swych najbardziej znanych utworów przedstawiając je w aranżacji jazzowej; przez ponad dwa lata prezentował je w koncertach jazzowych wraz z dwoma największymi włoskimi muzykami jazzowymi: pianistą Patrizio Farisellim i basistą Paolino Dalla Porta. W 2007 roku wydał album Di rabbia e di stelle, utrzymany w stylu pop. W 2009 roku we współpracy z Beppe D'Onghia zaproponował swoje piosenki w aranżacji na fortepian i kwintet smyczkowy; owocem tych doświadczeń stał się album In cantus^[4].

W 2011 roku wygrał Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo piosenką „Chiamami ancora amore”, która zdobyła również nagrodę krytyki. W tym samym roku ukazała się kompilacja I colori nel buio, do której piosenki artysta wybrał według własnego gustu^[3]. Ozdobą albumu stały się dwa premierowe utwory: tytułowy „I colori del buio”, napisany razem z Claudio Guidettim i „Un lungo addio”, do którego tekst napisał (po raz pierwszy) wspólnie z żoną^[4].

W lipcu 2013 roku otrzymał nagrodę Premio Lunezia za walory muzyczne i literackie swoich piosenek^[5].

8 października 2013 roku wydał nowy album, Io non appartengo più; 30 stycznia 2015 roku album otrzymał certyfikat Złotej Płyty, przyznany mu przez Federazione Industria Musicale Italiana^[4].

Działalność literacka

Roberto Vecchioni jest również autorem kilku książek: w 1983 roku wydał Il Grande Sogno, w której znalazły się jego wiersze, opowiadania i teksty piosenek (wydawnictwo Milano Libri), a w 1996 roku zbiór opowiadań Viaggi del tempo immobile (Einaudi). w 1998 roku nadzorował redakcję hasła o piosence autorskiej w Enciclopedia Treccani, natomiast w 2000 roku opublikował swoją pierwszą powieść Le parole non le portano le cicogne (Einaudi)^[1].

W latach 1999–2000, na wniosek Ministerstwa Edukacji (Ministero della Pubblica Istruzione) wygłosił ponad osiemdziesiąt wykładów w szkołach i na uniwersytetach włoskich i francuskich na temat: „Muzyka a poezja” przedstawiając rozwój historyczny i literacki piosenki od jej początków do dnia dzisiejszego^[4].

W 2002 roku opublikował zbiór tekstów wszystkich swoich piosenek, zatytułowany Trovarti amarti giocare il tempo (Einaudi), w 2004– niewielką powieść Il libraio di Selinunte, przetłumaczoną na francuski i hiszpański, w 2006 – zbiór bajek Diario di un gatto con gli stivali, w 2007 – zbiór wierszy Di sogni e D’amore, w 2008 – kolejny tomik wierszy Volevo. Ed erano voli, a w 2009 – powieść Scacco a Dio (Einaudi)^[4].

Jego ostatnia książka, Il mercante di luce (2014, Einaudi), została sprzedana w 60 tysiącach egzemplarzy^[6].

Działalność dydaktyczna

Roberto Vecchioni przez ponad 30 lat uczył łaciny i greki w szkołach średnich, pracuje nadal jako wykładowca na różnych uniwersytetach włoskich i zagranicznych. Prowadzi kurs Forme di Poesia in musica na wydziale komunikacji społecznej Uniwersytetu Turyńskiego (2001–2003), na uniwersytecie w Teramo (2005–2005) i na Uniwersytecie w Pawii (od 2006)^[4].

Na Uniwersytecie La Sapienza prowadził wykłady z cyklu Laboratorio di Scrittura e Cultura della Comunicazione^[4].

Albumy