Rośliny pojkilohydryczne – rośliny cechujące się zmiennym uwodnieniem organizmów, które zależy i niewiele różni się od nawodnienia otoczenia. Typową cechą komórek tych roślin jest brak centralnie położonej wakuoli. Pomimo zmian zawartości wody nie dochodzi do uszkodzenia ultrastruktury komórki i po okresie suszy organizmy pojkilohydryczne powtórnie wykazują pełną aktywność metaboliczną[1]. Strategię adaptacyjną polegającą na dopuszczeniu wysuszenia organizmu stosują mszaki oraz porosty[2][3]. Zdolności do przetrwania organizmu po wysuszeniu wykazują także niektóre rośliny nagonasienne i okrytonasienne. Jednak strategia ta jest typowa dla większości ziaren pyłku i nasion[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Kacperska Alina: Gospodarka wodna. W: Fizjologia roślin (red. Kopcewicz Jan, Lewak Stanisław). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002, s. 192-227. ISBN 83-01-13753-3.
  2. ↑ Raven John A.. Putting the fight in bryophytes. „New Phytologist”. 156 (3), s. 321-323, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00545.x.
  3. ↑ Michael C. F. Proctor, Zoltán Tuba. Poikilohydry and homoihydry: antithesis or spectrum of possibilities. „New Phytologist”. 156 (3), s. 327–349, 2002. DOI: 10.1046/j.1469-8137.2002.00526.x.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.