Jezioro Liwia Łuża
Ilustracja
rezerwat faunistyczny
Państwo

 Polska

Województwo

 zachodniopomorskie

Mezoregion

Wybrzeże Trzebiatowskie

Data utworzenia

8 lipca 1959

Akt prawny

M.P. z 1959 r. nr 66, poz. 344

Powierzchnia

239,74 ha

Ochrona

ścisła 162,52 ha
czynna 11,97 ha
krajobrazowa 65,19 ha

Położenie na mapie gminy Rewal
Mapa konturowa gminy Rewal, blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „Jezioro Liwia Łuża”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Jezioro Liwia Łuża”
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego
Mapa konturowa województwa zachodniopomorskiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Liwia Łuża”
Położenie na mapie powiatu gryfickiego
Mapa konturowa powiatu gryfickiego, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Jezioro Liwia Łuża”
Ziemia54°05′18″N 15°05′53″E/54,088333 15,098056
Morze po lewej i rezerwat Jezioro Liwia Łuża z Latarni Morskiej Niechorze oddalonej o 2,3 km

„Jezioro Liwia Łuża” – faunistyczny rezerwat przyrody o powierzchni 239,74 ha[1], w województwie zachodniopomorskim, w powiecie gryfickim, w gminie Rewal, 0,5–1,0 km od brzegu Morza Bałtyckiego. Rezerwat w strefie oddziaływania cofki morskiej[2]. Obszar rezerwatu pokrywa się z linią brzegową jeziora Liwia Łuża. Na północy i zachodzie kąpielisko morskie Niechorze, na północnym wschodzie – Pogorzelica, na południu wieś Skalno.

Rezerwat został utworzony w dniu 8 lipca 1959 roku.[3]

Znajduje się na obszarach programu Natura 2000:[2]

Ochrona

Celem ochrony jest zachowanie ekosystemu płytkiego lagunowego jeziora wraz z różnorodnością siedlisk kształtowanych pod jego wpływem w warunkach zmiennego oddziaływania wód Bałtyku oraz siedlisk rzadkich gatunków roślin szczególnie słonolubnych i biotopów ptaków wodno-błotnych[2].

Ochroną ścisłą jest objęte 162,52 ha wód przybrzeżnych, powierzchni jeziora z największą liczbą „wysp” z szuwarów oczeretowych, z olsami i szuwarami trzcinowymi. Pozostała część rezerwatu podlega ochronie czynnej (11,97 ha) oraz ochronie krajobrazowej (65,19 ha)[2].

Ostoja ptaków

Niegdyś, gdy na jeziorze istniały naturalne łachy, gniazdował tutaj[4] m.in.: perkoz dwuczuby (Podiceps cristatus – 30 par), łabędź niemy (Cygnus olor – 5 par), gęgawa (Anser anser – 20–25 par), błotniak stawowy (Circus aeruginosus – 2–3 pary), krwawodziób (Tringa totanus – 2 pary), śmieszka (Chroicocephalus ridibundus – 300 par) – obecnie kolonia lęgowa mew śmieszek znajduje się na jeziorze Konarzewo – mewa srebrzysta (Larus argentatus – 4–6 par; obecnie, mewy te licznie gniazdują na dachach budynków na terenie Niechorza), rybitwa zwyczajna (Sterna hirundo – 3–4 pary), wąsatka (Panurus biarmicus – 1 para), srokosz (Lanius excubitor – 1 para). W czasie wiosenno-jesiennych wędrówek przebywają tu m.in.: gęś zbożowa (Anser fabalis) i gęś białoczelna (Anser albiflons) – 600 osobników, świstun (Anas penelope), krakwa (Anas strepera), rożeniec zwyczajny (Anas acuta).

W ostoi ma swoje pierzowisko gęgawa (Anser anser) – około 100 osobników.

Turystyka

Wokół rezerwatu przebiega okrężny szlak turystyczny zielony Szlak Liwiej Łuży, o długości 9,3 km, rozpoczynający się i kończący w Niechorzu, gdzie łączy się z szlak turystyczny czerwony E-9 Szlakiem Nadmorskim im. Czesława Piskorskiego (Świnoujście – Kołobrzeg – Darłowo – Łeba – Żarnowiec).

Na jeziorze zlokalizowane są trzy pomosty – dwa od strony Niechorza, jeden od strony Skalna.

Przypisy

  1. ↑ Rezerwat przyrody Jezioro Liwia Łuża. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2018-10-03].
  2. 1 2 3 4 Rozporządzenie Nr 28/2008 Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody „Jezioro Liwia Łuża”. [w:] Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego Nr 59, poz. 1342 [on-line]. 2008-06-30. [dostęp 2018-10-03].
  3. ↑ Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 8 lipca 1959 r. (M.P. z 1959 r. nr 66, poz. 344)
  4. ↑ Maciej Gromadzki, Andrzej Dyrcz, Zbigniew Głowaciński i Maria Wieloch, Ostoje ptaków w Polsce, Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Gdańsk 1994, ISBN 83-902466-0-0 (strona 39.)

Bibliografia

  • Maciej Gromadzki, Andrzej Dyrcz, Zbigniew Głowaciński i Maria Wieloch, Ostoje ptaków w Polsce, Ogólnopolskie Towarzystwo Ochrony Ptaków, Biblioteka Monitoringu Środowiska, Gdańsk 1994, ISBN 83-902466-0-0
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.