Dolina Mnikowska
Ilustracja
Odcinek Sanki w Dolinie Mnikowskiej
rezerwat krajobrazowy
Typ

krajobrazów

Podtyp

krajobrazów naturalnych

Państwo

 Polska

Województwo

 małopolskie

Mezoregion

Garb Tenczyński

Data utworzenia

16 lutego 1963

Akt prawny

M.P. z 1963 r. nr 13, poz. 76

Powierzchnia

20,89 ha

Położenie na mapie gminy Liszki
Mapa konturowa gminy Liszki, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Dolina Mnikowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „Dolina Mnikowska”
Położenie na mapie województwa małopolskiego
Mapa konturowa województwa małopolskiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Dolina Mnikowska”
Położenie na mapie powiatu krakowskiego
Mapa konturowa powiatu krakowskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Dolina Mnikowska”
Ziemia50°03′58″N 19°42′30″E/50,066111 19,708333

Rezerwat przyrody Dolina Mnikowska – krajobrazowy rezerwat przyrody położony na terenie gminy Liszki w powiecie krakowskim (województwo małopolskie), chroniący mozaikę różnych ekosystemów w dolinie rzeki Sanki zwanej Doliną Mnikowską.

Obszar chroniony utworzony został 13 lutego 1963 r. na podstawie Zarządzenia Nr 7 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 14 stycznia 1963 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1963 r. nr 13, poz. 76)[1].

Położenie

Rezerwat leży w całości na obszarze Tenczyńskiego Parku Krajobrazowego oraz częściowo na terenie specjalnego obszaru ochrony siedlisk Dolina Sanki PLH120059. Geograficznie znajduje się na Garbie Tenczyńskim w wąwozie, którym płynie rzeka Sanka. W bezpośrednim sąsiedztwie leżą zabudowania wsi Mników, a w pobliżu rezerwat przyrody Zimny Dół.

Rezerwat ma 20,89 ha powierzchni. Obejmuje wydzielenia leśne w leśnictwie Chrosna oraz obręby ewidencyjne: Mników (działki ewidencyjne nr 947/2, 958, 980/1, 980/3 oraz częściowo dz. ew. nr 1579, 1582, 1583, będące odcinkiem rzeki) oraz Czułów (część dz. ew. nr 545)[1].

Charakterystyka

Celem ochrony rezerwatowej jest „zachowanie ze względów naukowych, dydaktycznych i turystycznych malowniczego wąwozu skalnego z licznymi osobliwościami przyrody nieożywionej i żywej”[2]. Do chronionych formacji należą wapienne skałki, grądy, bory mieszane i łęgi, a także zbiorowiska muraw naskalnych i kserotermicznych, co tworzy ekosystem będący mozaiką różnych krajobrazów. Łącznie około 85% powierzchni rezerwatu porasta las i niewielkie płaty zarośli. Większość obszaru rezerwatu do dolina rzeki Sanki znajdująca się w wąwozie mającym do 80 m głębokości. Na jego zboczach występują formacje skalne m.in. baszty i bramy skalne, pojedyncze i zgrupowane iglice. W środkowej części znajdują się jaskinie skalne, tworzące amfiteatralną niszę zwaną Cyrkiem. Najbardziej znana spośród nich to Jaskinia za Matką Boską[3][4].

Do chronionych gatunków flory zalicza się: buławnika, lilię złotogłów, konwalię majową, wawrzynek wilczełyko i naparstnicę zwyczajną, a na murawach kserotermicznych: koniczynę długowłosą, oman szorstki, fiołka kosmatego, parzydło leśne i kozłka trójlistkowego. Wyróżniają się także mające kilkaset lat okazy bluszczu porastającego skały[4].

Według stanu na styczeń 2021 rezerwat nie posiada planu ochrony ani zadań ochronnych[2]. Znajduje się on na niebieskim szlaku turystycznym prowadzącym z Mnikowa do Zabierzowa. Na trasie od kościoła św. Brata Alberta w Mnikowie do groty Matki Bożej Skalskiej ustawiono Drogę Krzyżową[3].

Przypisy

  1. 1 2 Zarządzenie Nr 7 Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 14 stycznia 1963 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M.P. z 1963 r. nr 13, poz. 76)
  2. 1 2 Rezerwat przyrody Lisia Kępa. Centralny rejestr form ochrony przyrody. [dostęp 2021-01-14].
  3. 1 2 Rezerwat Dolina Mnikowska. pttk.pl. [dostęp 2021-01-14].
  4. 1 2 Dolina Mnikowska. slaskie.travel. [dostęp 2021-01-14].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.