Republika Konga
République du Congo
Flaga
 Herb Konga
Flaga Herb
Dewiza: (fr.) Unite, Travail, Progres
(Jedność, Praca, Postęp)
Hymn:
La Congolaise
(Kongijka)
Położenie Konga
Konstytucja

Konstytucja Konga

Język urzędowy

francuski

Stolica

Brazzaville

Ustrój polityczny

demokratyczny

Typ państwa

republika prezydencka

Głowa państwa

prezydent Denis Sassou-Nguesso

Szef rządu

premier Anatole Collinet Makosso

Powierzchnia
 • całkowita
 • wody śródlądowe


342 000 km²
500

Liczba ludności (2023)
 • całkowita 
 • gęstość zaludnienia


6 142 180[1]
18,5 osób/km²

PKB (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


13,03 mld[2] USD
2 585[2] USD

PKB (PSN) (2023)
 • całkowite 
 • na osobę


25,99 mld[2] dolarów międzynar.
5 155[2] dolarów międzynar.

Waluta

frank CFA (XAF)

Niepodległość

od Francji
15 sierpnia 1960

Religia dominująca

chrześcijaństwo

Strefa czasowa

UTC +1

Kod ISO 3166

CG

Domena internetowa

.cg

Kod samochodowy

RCB

Kod samolotowy

TN

Kod telefoniczny

+242

Mapa Konga
Wzrost populacji Konga (w milionach)

Kongo (Republika Konga; fr. Congo, République du Congo) – państwo w środkowej Afryce nad Oceanem Atlantyckim. Graniczy z Gabonem, Kamerunem, Republiką Środkowoafrykańską, Angolą (Kabinda) i Demokratyczną Republiką Konga.

W czasach kolonialnych występowało pod nazwą Kongo Francuskie i Kongo Środkowe, a tuż po odzyskaniu niepodległości jako Kongo-Brazzaville (stosowane nadal dla odróżnienia od Demokratycznej Republiki Konga) i Ludowa Republika Konga.

Etymologia

Nazwa kraju pochodzi od rzeki Kongo, która stanowi większość wschodniej granicy. Nazwa rzeki pochodzi zaś od nazwy jednego z ludów bantu, Bakongo (co znaczy myśliwi), które zamieszkiwało ujście rzeki, gdy zostało ono odkryte przez Portugalczyków w XV wieku.

Historia

Pierwszymi mieszkańcami obecnych obszarów Konga byli Pigmeje. Od I tysiąclecia p.n.e. napływały tu plemiona Bantu parające się rolnictwem. W średniowieczu wykrystalizowały się niewielkie ośrodki polityczne, a pod jego koniec powstało państwo Tio i Loango. Południe Republiki Konga należało do państwa Kongo z centrum we współczesnej Angoli[3]. W 1482 roku obszar ten został odkryty dla Europy przez Portugalię, co zapoczątkowało handel niewolnikami. Zniesienie niewolnictwa w XIX wieku osłabiło utrzymujące się z tego procederu państwa Tio i Loango[3]. Od 1880 roku nasiliła się penetracja francuska. W 1882 roku utworzona została tutaj francuska kolonia. W 1910 roku obszar włączono w skład Francuskiej Afryki Równikowej. W trakcie II wojny światowej tereny przynależały do Wolnych Francuzów. Po 1945 roku utworzone zostały pierwsze organizacje polityczne i związki zawodowe. W 1958 roku utworzono republikę autonomiczną wchodzącą w skład Wspólnoty Francuskiej[3].

W 1960 roku proklamowano niepodległą republikę, działającą początkowo pod nazwą Kongo Brazzaville. Pierwszym prezydentem został prozachodni Fulbert Youlou[3]. Po wojskowym puczu z 1963 roku władze objęli marksiści. W 1969 roku proklamowano Ludową Republikę Konga. Do 1979 roku częste roszady na szczytach władzy. W latach 1966–1977 prezydentem był Marien Ngouabi. W tym czasie Kongo prowadziło politykę niezaangażowania, rozwijało relacje z blokiem wschodnim. Największym problemem ówczesnego Kongo były zatargi z sąsiednim Zairem. Od 1979 roku urząd prezydenta należał do Denisa Sassou-Nguesso. Nowa konstytucja usankcjonowała jednopartyjne rządy Kongijskiej Partii Pracy. Od połowy lat 80. pogłębiały się trudności gospodarcze. W tym samym czasie rząd zapoczątkował liberalizację polityczną[3][4]. Efektem tego, było m.in. to, że LRK, była jednym z czterech państw bloku komunistycznego (obok Jugosławii, Rumunii i Chin), które nie zbojkotowało Letnich Igrzysk Olimpijskich w 1984.

W 1990 roku rządząca partia zrezygnowała z marksizmu i przyjęła socjaldemokratyczny program; wprowadzono system wielopartyjny. W 1991 roku zmieniono nazwę kraju na Republika Kongo. W 1992 roku, po wprowadzeniu nowej konstytucji, odbyły się wybory parlamentarne i prezydenckie. Zwyciężył w nich Pascal Lissouba i jego Panafrykańska Unia na rzecz Socjaldemokracji. W 1997 roku wybuchła wojna domowa. W konflikcie starły się siły Sassou-Nguesso popartego przez Angolę i rządu wspartego przez oddziały UNITA (korzystające z baz w Kongu). Wojna zakończyła się zwycięstwem rebeliantów Sassou-Nguesso, który mianował się prezydentem. W 1999 roku podpisano układ pokojowy, a w 2000 roku władze ogłosiły koniec wojny. W 2002 roku ustanowiono nową konstytucję (system wielopartyjny i 7-letnia kadencja prezydenta) i odbyły się wybory. Przyniosły one zwycięstwo Sassou-Nguesso i jego partii PCT[3][4], ale spowodowały wznowienie działań zbrojnych przez rebeliantów z południa kraju. W 2003 zawarto z nimi porozumienie pokojowe[5].

Denis Sassou-Nguesso został wybrany na drugą kadencję w 2009 roku. Po korzystnym dla siebie wyniku referendum, w 2016 roku ponownie wygrał wybory – na 3. kadencję[5].

Ustrój polityczny

Republika Konga jest republiką parlamentarną z systemem prezydenckim[5].

Konstytucja

Obowiązująca konstytucja została przyjęta w referendum 25 października 2015[5].

Inicjatywa zmiany konstytucji należy do prezydenta i parlamentu. Treść zmiany wymaga opinii sądu najwyższego. Zmiana inicjowana przez prezydenta wymaga akceptacji w referendum lub przez parlament – większością co najmniej 3/4 głosów obu izb na wspólnym posiedzeniu. Zmiana inicjowana przez parlament wymaga akceptacji przez taką samą większość, co poprawka prezydencka. Zapisy dotyczące terytorium kraju, ustroju republikańskiego i świeckości państwa są nienaruszalne[5].

Władza wykonawcza

Głową państwa jest prezydent. Od czasu referendum w 2015 prezydent przestał być szefem rządu, a stał się nim premier. Radę Ministrów powołuje prezydent. Prezydent wybierany jest w głosowaniu powszechnym, absolutną większością głosów, w dwóch turach (jeśli druga tura jest niezbędna), na 5-letnią kadencję (z możliwością ubiegania się o 2 kolejne kadencje)[5].

Władza ustawodawcza

Parlament dwuizbowy[5]:

  • Zgromadzenie Narodowe – 151 deputowanych wybieranych na pięcioletnią kadencję w wyborach powszechnych, w jednomandatowych okręgach wyborczych, absolutną większością głosów (w 2 turach, jeśli to konieczne).
  • Senat – 72 członków wybieranych na 6-letnią kadencję w sposób pośredni – przez rady regionalne, zwykłą większością głosów. Połowa składu wybierana jest ponownie, co 3 lata.

System prawny stanowi złożenie prawa francuskiego i prawa zwyczajowego.

Władza sądownicza

Naczelny organ prokuratury:

  • prokurator generalny (fr. Procureur Général du Congo) – reprezentuje państwo w sprawach karnych.

Sądy najwyższe[5]:

  • sąd najwyższy (fr. Cour Suprême du Congo) – sędziowie wybierani przez parlament; orzekający do ukończenia 65. roku życia;
  • sąd konstytucyjny (fr. Cour Constitutionnelle du Congo) – 9 sędziów nominowanych przez prezydenta. Trzech wskazuje prezydent, 6 – parlament. Wybierani na 9-letnią kadencję (może być wielokrotna) z 1/3 składu odnawianą, co 3 lata.

Sądy niższe[5]:

  • sąd dyscypliny budżetowej i audytu
  • sądy apelacyjne
  • sądy rejonowe
  • sądy okręgowe
  • trybunały ds. zatrudnienia
  • sądy dla nieletnich

Osobnym bytem jest Wysoki Sąd Sprawiedliwości, zajmujący się wyłącznie wykroczeniami prezydenta wobec republiki (rodzaj trybunału stanu)[5].

Polityka zagraniczna

Kraj nie przyjął jurysdykcji Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości, ale przyjmuje jurysdykcje Międzynarodowego Trybunału Karnego[5].

Kraj jest stroną, m.in.[5]:

Kraj jest członkiem wielu organizacji międzynarodowych: AfDB, AKP, BDEAC, CEMAC, EITI (kraj zgodny z), FAO, FZ, G-77, IAEA, IBRD, ICAO, ICRM, IDA, IFAD, IFC, IFRCS, ILO, IMF, IMO, Interpol, IOM, IPU, ISO (członek korespondent), ITSO, ITU, ITUC (poprzez NGO-sy), MIGA, MKOL, NAM, ONZ, OIF, OPCW, PCA, SADC, Unia Afrykańska, UNCTAD, UNESCO, UNHCR, UNIDO, UNITAR, UNWTO, UPU, WCO, WFTU (poprzez NGO-sy), WHO, WIPO, WMO, WTO.

Siły zbrojne

Kongijskie siły zbrojne (Forces Armees Congolaises, FAC) podzielone są na 3 rodzaje[5]:

  • siły lądowe (Armee de Terre)
  • siły powietrzne (Armee de l’Air)
  • marynarkę wojenną

Oprócz nich występuje również żandarmeria (Gendarmerie) i gwardia prezydencka[5].

Służba wojskowa ma charakter ochotniczy (powyżej 18 roku życia), również dla kobiet[5].

Podział administracyjny

Administracyjnie kraj dzieli się na 12 departamentów[5].

Demografia

Większość skupisk ludzkich znajduje się w południowej części kraju, w tym największe miasto – stołeczne Brazzaville. Około 70% populacji mieszka w Brazzaville (2,39 miliona), Pointe-Noire (1,2 miliona), lub w osiedlach wzdłuż linii kolejowej łączącej te dwa miasta. Prawie 68% Kongijczyków mieszka w miastach[5].

Językiem urzędowym jest francuski. W handlu popularnymi językami są francuska lingala i kituba (monokutuba). Wśród lokalnych języków i dialektów najpopularniejszy jest kikongo[5].

Przyrost naturalny w 2020 szacowany jest na 2,26%, z 32,6 urodzenia/1000 mieszkańców i 8,7 zgonu/1000 mieszkańców. Migracja jest ujemna (-0,9/1000 mieszkańców). Średni wiek matki w pierwszej ciąży w 2012 wynosił 19,8 roku. Przeciętna płodność w 2020 wyniosła 4,45 dziecka. Występuje niewielka przewaga mężczyzn nad kobietami (1,01:1). Największa jest przy urodzeniach (1,03:1). W przedziale 24–54 lat spada do 1. Największa jest w przedziale 54–64 lata, po czym gwałtownie maleje (0,81:1 w przedziale powyżej 65 r. ż.)[5].

Średnia oczekiwana długość życia wynosi 61,3 roku[5].

Kraj jest schronieniem dla uchodźców z Republiki Środkowoafrykańskiej (20 658 uchodźców w 2019) i DRK (20 714 uchodźców w 2020). Ponad 100 000 mieszkańców Konga pozostaje uchodźcami wewnętrznymi[5].

Struktura etniczna

Struktura etniczna, 2018[6]
Grupa etniczna Język Liczebność w tys. Procent ludności
Kituba (Kongo)Język kituba197636,59%
Bateke (8 grup)Język teke67612,52%
LingalaJęzyk lingala2434,5%
SundiJęzyk suundi2404,44%
MbosiJęzyk mbosi2093,87%
NgbakaJęzyk ngbaka1813,35%
LariJęzyk lari1663,07%
Pigmeje (2 grupy)Język yaka (ngondi)44,10,82%
KongoJęzyk kongo270,5%
FangowieJęzyk fang140,26%
HausaJęzyk hausa120,22%
FrancuziJęzyk francuski120,22%

Według CIA Factbook struktura etniczna w latach 2014–2015 wyglądała następująco[5]:

  • Kongo: 40,5%
  • Teke: 16,9%
  • Mbosi: 13,1%
  • obcokrajowcy: 8,2%
  • Sanga: 5,6%
  • Kele (Mbere, Mbeti): 4,4%
  • Punu: 4,3%
  • Pigmeje: 1,6%
  • Oubanguien: 1,6%
  • Duma: 1,5%
  • Makaa: 1,3%
  • Inne/Nieokreślone: 1%

Struktura wiekowa

Społeczeństwo Kongo jest młode. Mediana wieku to 19,5 roku, a niemal 2/3 mieszkańców nie ukończyło 25 lat. Przybliżona struktura wiekowa w 2020[5]:

  • 0–14 lat: 41,57%
  • 15–24 lat: 17,14%
  • 25–54 lat: 33,5%
  • 55–64 lat: 4,59%
  • 65 lat i więcej: 3,2%

Struktura wyznaniowa

Struktura religijna kraju w 2020 roku według The ARDA[7]:

Geografia

Kongo leży w środkowej Afryce. Północno-wschodnia część kraju, w przeważającej części pokryta obszarami podmokłymi, jest częścią rozległej Kotliny Konga. Dalej na południowy zachód w rzeźbie terenu zaczynają dominować wyżyny, a na zachodzie pojawia się wąski pas nizin, związanych z bliskością oceanu[9].

Granica państwa wynosi w sumie 5008 km. Na zachodzie Republika Konga graniczy z Gabonem (2 567 km), na północy z Kamerunem (494 km) oraz Republiką Środkowoafrykańską (487 km), na wschodzie z Demokratyczną Republiką Konga (1 229 km), a na południu z Angolą (231 km)[5].

Kraj ma 169 km linii brzegowej nad Oceanem Atlantyckim. Najdłuższą rzeką państwa jest Kongo, przy czym na żadnym odcinku nie płynie wyłącznie przez terytorium Republiki Konga, a jedynie stanowi granicę z Demokratyczną Republiką Konga. Innymi znacznymi ciekami wodnymi są uchodzące do Konga: Ubangi, Sangha i Alima[5].

Najniższym punktem kraju jest wybrzeże, 0 m n.p.m. Najwyższym – góra Berongou o wys. 903 m n.p.m. Średnia wysokość terenu to 403 m n.p.m.

Klimat

Klimat równikowy. Pora wilgotna od marca do czerwca; sucha – od czerwca do października. Długo utrzymujące się wysokie temperatury i wilgotność[5].

Gospodarka

Kraj rolniczo-przemysłowy o bogatych złożach surowców naturalnych. W rolnictwie zatrudnionych jest 59% ludności, chociaż wytwarza ono zaledwie 10% PKB (dla porównania przemysł 59% PKB). Uprawa palmy oleistej, kakaowca, kawy, orzeszków ziemnych, manioku, ryżu, kukurydzy i roślin cytrusowych. Republika Kongo jest jednym z największych afrykańskich producentów ropy i jej pochodnych (15 760 baryłek dziennie w 2015 roku). Z eksportem na poziomie 254 tys. baryłek dziennie w 2015 roku była 28. eksporterem na świecie. Jednak jej zasoby nie są duże i kraj wymaga inwestycji w nowe złoża. Inne surowce naturalne to diamenty, kobalt[10], sole potasowe i rudy żelaza. Znaczący przemysł drzewny. Znaczące produkty rolnicze: maniok, cukier, ryż, kukurydza, orzeszki ziemne, warzywa, kawa, kakao[5].

Z uwagi na spadek cen ropy naftowej od 2014 roku, budżet jest pod presją deficytu (11% PKB w 2017). Kraj miał problemy z wypłacaniem świadczeń dla sfery budżetowej, co zaowocowało wieloma falami strajków. W 2017 roku Kongo zwróciło się o pomoc do IMF. Fundusz wytknął Kongu zależność od ropy i słabość rządów, jako główne czynniki obciążające gospodarkę. W 2018 roku dług zewnętrzny kongo sięgnął 120% PKB. W 2018 roku IMF nalegał, by Kongo, przed udzieleniem mu pakietu pomocowego, renegocjowało i ustabilizowało swoje zadłużenie[5].

Bezrobocie w 2014 roku sięgało 36%, a 46,5% żyło poniżej granicy ubóstwa (2011)[5].

Eksport w 2017 roku wyniósł 4,2 mld USD, głównie do Chin (54%), Angoli (6%), Gabonu (6%), Włoch, Hiszpanii i Australii (po ok. 5%). Import w 2017 wyniósł 2,5 mld USD, głównie do Francji (15%), Chin (14%), Belgii (12%), i Norwegii (8%).

Rezerwy walutowe i złotowe kraju wynosiły ok. 506 mln USD (na koniec 2017 roku), a zadłużenie zewnętrzne, ok. 4,6 mld USD (na koniec 2017).

RokWartość PKB [mld USD][11][5]PKB per capita [USD][11][5]Zmiana PKB[12][5]Dług publiczny (% PKB)[13]Inflacja
201729,396800-3,1%130,80,5%
201630,337200-2,8%128,73,2%
201531,227500+2,6%

Przybliżona struktura gospodarki w 2017[5]:

  • rolnictwo: 9,3%
  • przemysł: 51%
  • usługi: 39,7%

Wykorzystanie ziemi[5]:

  • rolnicze: 31,1%
    • grunty orne: 1,6%
    • sady i uprawy wieloletnie: 0,2%
    • pastwiska i łąki: 29,3%
  • lasy: 65,6%
  • pozostałe: 3,3%

W 2012 roku ok. 20 km² gruntów było sztucznie nawadnianych[5].

Infrastruktura i transport

Infrastruktura sanitarna

Dostęp do wody pitnej na terenach miejskich jest powszechny (96%). Jednak aż 2/3 mieszkańców terenów wiejskich ma dostęp do niej jedynie ze zbiorników naturalnych, improwizowanych lub niezabezpieczonych ujęć. Zdecydowanie gorszy jest dostęp do sanitariatów. W roku 2015 tylko co piąty mieszkaniec terenów miejskich miał dostęp do własnych sanitariatów z kanalizacją lub szambem (na wsi – co dwudziesty). Dostęp jedynie do sanitariatów improwizowanych lub współdzielonych ma 80% mieszkańców miast i ponad 94% mieszkańców terenów wiejskich[5].

Infrastruktura elektroenergetyczna

W 2017 roku ok. 2 milionów mieszkańców Konga pozostawało bez dostępu do energii elektrycznej. Średni poziom elektryfikacji wynosił 57%. Był dużo wyższy dla miast (74%) niż dla terenów wiejskich (23%). Produkcja energii elektrycznej w 2016 roku wyniosła 1,7 TWh, w tym ok. 64% otrzymano z paliw kopalnych, a 36% z hydroelektrowni[5].

Infrastruktura telekomunikacyjna

Rozwinięta telefonia komórkowa. W 2018 roku nasycenie nimi wynosiło 99%. Jednocześnie dostęp do telefonii przewodowej jest bardzo słaby, na poziomie poniżej 1 linii na 100 mieszkańców[5].

W kraju działają nadawcy TV/radio państwowi (1 TV, 3 stacje radiowe) i prywatni (kilkanaście kanałów radia i telewizji)[5].

W 2016 roku dostęp do internetu miało około 362 000 użytkowników, tj. 7,6% populacji[5].

Transport drogowy

W 2017 roku w Kongo było 23 324 kilometrów dróg, w tym 3111 km utwardzonych. Siedemnaście tysięcy kilometrów dróg jest klasyfikowanych (krajowe, regionalne, lokalne) a pozostałe 6324 km nie jest klasyfikowane[5].

Transport kolejowy

W 2014 roku istniało jedynie 510 km linii kolejowych. Rozstaw jednolity, 1067 mm[5].

Transport wodny

Głównym portem morskim jest Pointe-Noire. Głównym portem rzecznym, stołeczne Brazzaville. Inne większe porty rzeczne: Impfondo (nad Ubangi), Ouésso (nad Sanghą), i Oyo (nad Alimą)[5].

W 2019 roku w kraju zarejestrowanych było 11 przewoźników morskich[5].

W 2011 roku w Kongo było 1120 km żeglownych dróg wodnych, głównie na rzekach Kongo i Ubangi[5].

Rzeka Kongo poniżej miast Brazzaville i Kinszasy jest nieżeglowna ze względu na szybkość nurtu[5].

Transport lotniczy

W 2015 roku w kraju zarejestrowanych było 3 przewoźników lotniczych z 12 samolotami. Prefiks numerów rejestracyjnych samolotów cywilnych to TN. Ruch pasażerski wyniósł 657 926 osób. Ruch towarowy: 2 987 493 mln tono-kilometrów[5].

W 2013 roku w kraju było 27 lotnisk i lądowisk, w tym[5]:

  • utwardzonych: 8
    • o dł. pasa powyżej 3047 metrów: 2
    • o dł. pasa między 2438 – 3047 m: 1
    • o dł. pasa między 1524 – 2437 m: 5
  • nieutwardzonych: 19
    • o dł. pasa między 1524 – 2437 m: 8
    • o dł. pasa między 914 – 1523 m: 9
    • o dł. pasa do 914 m: 2

Oświata i nauka

W 2015 roku wydatki na oświatę wyniosły 4,6% PKB. Alfabetyzacja wynosiła 80,3% w 2018 roku (86,1% dla mężczyzn; 74,6% dla kobiet). Oczekiwana długość kształcenia wynosiła 11 lat (w 2012)[5].

Bezpieczeństwo publiczne

W kraju występuje zagrożenie powodziami (rzeka Kongo). Do największych zagrożeń środowiskowych i wyzwań należą: zanieczyszczenie powietrza na terenach zurbanizowanych, niski poziom oczyszczania ścieków, ograniczony dostęp do wody pitnej, wylesianie, ochrona przyrody[5].

Opieka zdrowotna

Pod względem umieralności niemowląt (50,7 zgonów na 1000 żywych urodzeń; wyższa dla mężczyzn) i matek (378 zgonów/100 000 żywych urodzeń) Kongo plasuje się w trzeciej dziesiątce na świecie (na rok 2017). W 2011 roku na 1000 mieszkańców przypadało 0,12 lekarza[5].

W 2018 roku około 2,6% populacji było nosicielami wirusa HIV lub chorych na AIDS. W tym samym roku nastąpiło z tego powodu ok. 4000 zgonów[5].

W kraju występuje bardzo wysokie ryzyko chorobami zakaźnymi. Występuje WZW A, tyfus, malaria, denga i wścieklizna[5].

W 2015/2016 roku 12,3% dzieci poniżej 5 r.ż. było niedożywionych. Jednocześnie 9,6% dorosłych miało otyłość (BMI>30).

Przypisy

  1. ↑ Florine Mouano, Congo : la population passe de 3 697 490 habitants en 2007 à 6 142 180 habitants en 2023 [online], Journal de Brazza, 12 stycznia 2024 [dostęp 2024-02-21] (fr.).
  2. 1 2 3 4 Dane dotyczące PKB na podstawie szacunków Międzynarodowego Funduszu Walutowego na rok 2023: International Monetary Fund: World Economic Outlook Database, April 2023. [dostęp 2023-05-20]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 Kongo. Historia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-09-06].
  4. 1 2 Kongo. portalwiedzy.onet.pl. [dostęp 2016-09-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-14)]. (pol.).
  5. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 The World Factbook: Africa :: Congo, Republic of the. CIA, 2020-04-06. [dostęp 2020-04-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)]. (ang.).
  6. ↑ Country: Republic of the Congo – People Groups. Joshua Project, 2018. [dostęp 2018-07-16]. (ang.).
  7. ↑ National Profiles [online], www.thearda.com [dostęp 2022-10-19].
  8. ↑ Jason Mandryk, Operation World: The Definitive Prayer Guide to Every Nation [online], 15 listopada 2010 [dostęp 2017-02-09] [zarchiwizowane z adresu 2017-02-11] (ang.).
  9. ↑ Marek Dajek: Atlas Geograficzny dla szkół ponadgimnazjalnych. Warszawa: Nowa Era, 2012, s. 122–123. ISBN 978-83-267-0775-9.
  10. ↑ Tego nie wiesz o swoim smartfonie. „Nasze dzieci umierają jak psy” [online], SmogLab, 15 lutego 2022 [dostęp 2022-03-10] (pol.).
  11. 1 2 Szacunkowy; z uwzg. siły nabywczej; wart. USD z 2017.
  12. ↑ Z uwzględnieniem inflacji.
  13. ↑ Szacunkowy.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.