Renata Bilewicz
Data urodzenia

27 marca 1952

profesor nauk chemicznych
Specjalność: chemia bionieorganiczna, chemia supramolekularna, elektrochemia
Habilitacja

19 grudnia 1994[1] – chemia
Wydział Chemii UW

Profesura

28 kwietnia 2000[1]

Polska Akademia Nauk
Status

członek korespondent

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Uniwersytet Warszawski

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia PolskiZłoty Krzyż ZasługiMedal Komisji Edukacji Narodowej

Renata Bilewicz (ur. 27 marca 1952[2][3]) – polska profesor nauk chemicznych[1]. Specjalizuje się w zagadnieniach z zakresu chemii bionieorganicznej i supramolekularnej oraz elektrochemii[1]. Wykładowca i profesor zwyczajny Wydziału Chemii Uniwersytetu Warszawskiego[1], pracownik naukowy Zakładu Chemii Nieorganicznej i Analitycznej UW[4]. Kierownik Pracowni Teorii i Zastosowań Elektrod na tej uczelni[4]. Członek korespondent Polskiej Akademii Nauk od 2020 roku[2].

Habilitację uzyskała w 1994 roku na Wydziale Chemii UW na podstawie pracy pt. „Badania elektroanalityczne układów molekularnych”[1]. Tytuł profesora nauk chemicznych nadano jej w 2000 roku[1].

Została członkiem honorowym Komitetu Chemii Analitycznej PAN i członkiem Komitetu Chemii PAN. Była też członkiem Rady Kuratorów Wydziału III Nauk Ścisłych i Nauk o Ziemi PAN[1].

Wybrane publikacje naukowe

Jest autorką lub współautorką m.in.:

  • Novel [2]Catenane Structures Introducing Communication Between Transition Metal Centers via π···π Interactions[5]
  • Neutral Ni(II) and Cu(II) complexes of tetraazatetraenemacrocyles[6]
  • Ferrocene-modified oligopeptide as model compound for charge-transfer interactions with organic electron acceptors[7]
  • A novel polynuclear donor complex based on helical peptideswith aligned electroactive moieties[8]
  • Kinetics of long-range electron transfer through alkanethiolate monolayers containing amide bonds[9]
  • Surface properties of Langmuir films of mono-, di-, and tetra-n-octyl adducts of C60 at the water–air interface[10]
  • Complexation of metal ions by azocrown ethers in Langmuir–Blodgett monolayers[11]
  • Contribution of Intermolecular Interactions to Electron Transfer through Monolayers of Alkanethiols Containing Amide Groups[12]
  • Diffusion of hydrophilic probes in bicontinuous lipidic cubic phase[13]

Nagrody i odznaczenia[3]


Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 Prof. dr hab. czł. koresp. PAN Renata Bilewicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2023-12-05].
  2. 1 2 Bilewicz Renata [online], PAN [dostęp 2023-12-05].
  3. 1 2 Bilewicz, Renata, PAN [zarchiwizowane 2021-04-28].
  4. 1 2 Renata Bilewicz [online], Uniwersytecki System Obsługi Studiów [dostęp 2020-01-25].
  5. ↑ Bohdan Korybut-Daszkiewicz i inni, Novel [2]Catenane Structures Introducing Communication between Transition Metal Centers via π···π Interactions, „Journal of the American Chemical Society”, 123 (38), 2001, s. 9356–9366, DOI: 10.1021/ja0108537 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  6. ↑ Wojciech Grochala i inni, Neutral Ni(II) and Cu(II) complexes of tetraazatetraenemacrocyles, „Journal of Physical Organic Chemistry”, 14 (2), 2001, s. 63–73, DOI: 10.1002/1099-1395(200102)14:2<63::AID-POC328>3.0.CO;2-W [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  7. ↑ Marek Pietraszkiewicz i inni, Ferrocene-modified oligopeptide as model compound for charge-transfer interactions with organic electron acceptors, „Materials Science and Engineering: C”, 18 (1-2), 2001, s. 121–124, DOI: 10.1016/S0928-4931(01)00379-4 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  8. ↑ Agnieszka Wieckowska i inni, A novel polynuclear donor complex based on helical peptides with aligned electroactive moieties, „Chemical Physics Letters”, 350 (5-6), 2001, s. 447–452, DOI: 10.1016/S0009-2614(01)01325-2 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  9. ↑ Slawomir Sek, Renata Bilewicz, Kinetics of long-range electron transfer through alkanethiolate monolayers containing amide bonds, „Journal of Electroanalytical Chemistry”, 509 (1), 2001, s. 11–18, DOI: 10.1016/S0022-0728(01)00353-9 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  10. ↑ Krzysztof Noworyta i inni, Surface properties of Langmuir films of mono-, di-, and tetra-n-octyl adducts of C60 at the water–air interface, „Synthetic Metals”, 123 (1), 2001, s. 157–164, DOI: 10.1016/S0379-6779(00)01323-0 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  11. ↑ Izabella Zawisza i inni, Complexation of metal ions by azocrown ethers in Langmuir–Blodgett monolayers, „Journal of the Chemical Society, Dalton Transactions” (4), 2000, s. 499–503, DOI: 10.1039/A907063J (ang.).
  12. ↑ Slawomir Sek, Barbara Palys, Renata Bilewicz, Contribution of Intermolecular Interactions to Electron Transfer through Monolayers of Alkanethiols Containing Amide Groups, „The Journal of Physical Chemistry B”, 106 (23), 2002, s. 5907–5914, DOI: 10.1021/jp013896i [dostęp 2023-12-05] (ang.).
  13. ↑ Paweł Rowiński, Agnieszka Korytkowska, Renata Bilewicz, Diffusion of hydrophilic probes in bicontinuous lipidic cubic phase, „Chemistry and Physics of Lipids”, 124 (2), 2003, s. 147–156, DOI: 10.1016/S0009-3084(03)00051-3 [dostęp 2023-12-05] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.