Red Garland
ilustracja
Imię i nazwisko

William McKinley Garland Jr.

Data i miejsce urodzenia

13 maja 1923
Dallas

Data i miejsce śmierci

23 kwietnia 1984
Dallas

Instrumenty

fortepian

Gatunki

jazz, bebop, hard bop, straight-ahead jazz

Zawód

muzyk, pianista, kompozytor

Aktywność

od lat 40. do 1984

Wydawnictwo

Galaxy, Jazzland (Riverside), Prestige

Powiązania

Arnett Cobb, John Coltrane, Miles Davis

Instrument
fortepian

Red Garland, właśc. William McKinley Garland Jr. (ur. 13 maja 1923 w Dallas, zm. 23 kwietnia 1984 tamże) – amerykański pianista jazzowy[1][2][3].

Nagrał wiele płyt jako lider, mimo to pamiętany jest przede wszystkim jako współpracownik Milesa Davisa i członek sekcji rytmicznej jego pierwszego kwintetu[4][5]. Doceniono również jego wyrafinowaną technikę gry i stosowanie akordów blokowych, które stały się wzorem dla współczesnych mu oraz późniejszych pianistów[5][6].

Życiorys

Młodość

William McKinley Garland junior przyszedł na świat 13 maja 1923 w Dallas w stanie Teksas. Początkowo doskonalił się w grze na instrumentach stroikowych, klarnecie i saksofonie altowym, ćwicząc pod okiem Henry’ego „Bustera” Smitha, wcześniej mentora saksofonisty Charliego Parkera[2][3][6]. Na fortepianie zaczął grać dopiero w wieku ok. 18 lat, już po wstąpieniu w szeregi armii, stacjonując w forcie Huachuca w Arizonie[3][5]. Ćwiczył intensywnie i robił szybkie postępy, z czasem stając się profesjonalnym muzykiem, który początkowo pozostawał pod wpływem pianistów mainstreamowych[6]. W owym czasie również boksował; w wadze półśredniej walczył nawet z Sugar Rayem Robinsonem, pojedynek jednak przegrał[2][3]. Po zwolnieniu ze służby wojskowej występował lokalnie w rodzinnym Teksasie[3].

Początki profesjonalnej kariery

W 1946 został zaproszony przez trębacza Orana „Hot Lips” Page’a do współpracy; wyruszył w trasę koncertową z jego zespołem, po kilku miesiącach rozstając się z nim w Nowym Jorku, gdzie wkrótce znalazł pracę[2][3]. Dzięki rekomendacji został na kilka tygodni zaangażowany także przez wokalistę Billy’ego Eckstine’a, udając się w trasę z prowadzoną przezeń grupą. Po powrocie nawiązał współpracę z Eddiem „Lockjaw” Davisem; występował w różnych klubach i z różnymi zespołami. W tym czasie zaprzyjaźnił się z Budem Powellem, który – oraz Art Tatum, Nat King Cole i Erroll Garner[7] – wywarł znaczący wpływ na jego grę[2]. Pomiędzy 1946 a 1955 nieprzerwanie występował w Nowym Jorku i Filadelfii, akompaniując tak znanym muzykom, jak Charlie Parker, Lester Young, Coleman Hawkins i Roy Eldridge[5]. Mimo to przez kilka lat wciąż pozostawał muzykiem raczej słabo rozpoznawalnym; zaczęło się to z wolna zmieniać na przełomie lat 40. i 50., także w efekcie współpracy z Hawkinsem, Youngiem i Benem Websterem[2][5].

Kwintet Milesa Davisa

Prawdziwą sławę zdobył dopiero grając u boku Milesa Davisa, z którym jeszcze w 1953 zapoznał go perkusista Philly Joe Jones[8]. Davis poszukiwał pianisty grającego podobnie jak Ahmad Jamal[8], a jako że m.in. również pod jego wpływem pozostawał Garland[1], to trębacz postanowił zaprosić go do swojego kwintetu, w którym stał się podporą sekcji rytmicznej złożonej z Jonesa i kontrabasisty Paula Chambersa. Członkiem combo, w którym pośród wymienionych znajdował się także saksofonista John Coltrane, pozostawał w latach 1955-1958. Nagrał wtedy pod kierownictwem Davisa kilka słynnych albumów, zarówno dla wytwórni Prestige (Cookin’, Relaxin’, Workin’, Steamin’), jak i Columbia (‘Round About Midnight, Milestones)[9].

W tym samym czasie nagrywał też z innymi jazzmanami, wśród których znaleźli się Sonny Rollins (Tenor Madness, 1956), Art Pepper (Art Pepper Meets the Rhythm Section, 1957), Curtis Fuller (Curtis Fuller with Red Garland, 1957), Phil Woods (Sugan, 1957) i Coltrane (John Coltrane with the Red Garland Trio, 1957)[3][9]. Jednocześnie prowadził własne trio i wraz z Paulem Chambersem i Artem Taylorem zarejestrowywał sygnowane rodowym nazwiskiem albumy, A Garland of Red (1956), Red Garland’s Piano (1956-1957), Groovy (1956-1957) i in.[9].

Dalsza kariera

Po zakończeniu współpracy z Davisem, do 1962 kontynuował nagrywanie własnych płyt pod szyldem Prestige (w tym Moodsville) bądź Jazzland (podległej Riverside Records)[5], kooperując z rozmaitymi muzykami, dla przykładu z Wendellem Marshallem i Charliem Persipem przy okazji sesji, w trakcie której powstał materiał wydany w 1963 na albumie When There Are Grey Skies[10][11]. Okazjonalnie udzielał się też jako sideman, jak w listopadzie 1960, gdy wsparł w studio tenorzystę Arnetta Cobba. W 1968 wrócił do rodzinnego Dallas, by zająć się niedomagającą matką[3].

Lata 70.-80., śmierć

W latach 70. stopniowo powrócił do nagrywania płyt, związując się z różnymi wytwórniami, np. MPS (1971), Alfa Jazz (1974) i Galaxy (1977-1979)[5][9]. Swą karierę kontynuował jeszcze w następnej dekadzie, występując na scenie i rejestrując premierowy materiał, który trafił na albumy Misty Red (1982) oraz – nagrany w lutym 1983 w San Francisco – The Last Recording[3][9].

Zmarł w wyniku ataku serca 23 kwietnia 1984 w wieku niespełna 61 lat w mieście swoich urodzin, Dallas[2][3].

Wybrana dyskografia

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[4][6][9][12][13][14][15].

Przypisy

  1. 1 2 Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley: The Rough Guide to Jazz (Second Edition). Rough Guides, 2000, s. 270. ISBN 1-85828-528-3. (ang.).
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Biografia Reda Garlanda w All About Jazz. www.allaboutjazz.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Biografia Reda Garlanda w Jazz Giants. redgarland.jazzgiants.net. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  4. 1 2 Richard Cook, Brian Morton: The Penguin Guide to Jazz Recordings. Penguin, 2008, s. 526-527. ISBN 83-87422-05-3. (ang.).
  5. 1 2 3 4 5 6 7 Scott Yanow: Biografia Reda Garlanda w AllMusic. www.allmusic.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  6. 1 2 3 4 Dionizy Piątkowski: Encyklopedia Muzyki Popularnej - JAZZ. Oficyna Wydawnicza Atena, 2005, s. 298. ISBN 83-87422-05-3. (pol.).
  7. ↑ Richard Cook, Brian Morton: The Penguin Guide to Jazz Recordings. Penguin, 2008, s. 526. ISBN 83-87422-05-3. (ang.).
  8. 1 2 Miles Davis, Quincy Troupe: Miles. Autobiografia. Constanti, 2006, s. 196-197. ISBN 83-923317-4-5. (pol.).
  9. 1 2 3 4 5 6 Dyskografia Reda Garlanda w Jazz Discography Project. www.jazzdisco.org. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  10. ↑ Scott Yanow: Recenzja When There Are Grey Skies Reda Garlanda w AllMusic. www.allmusic.com. [dostęp 2016-09-14]. (ang.).
  11. ↑ Richard Cook, Brian Morton: The Penguin Guide to Jazz Recordings. Penguin, 2008, s. 527. ISBN 83-87422-05-3. (ang.).
  12. ↑ Dyskografia Reda Garlanda w AllMusic. www.allmusic.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  13. ↑ Dyskografia Reda Garlanda w Discogs. www.discogs.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  14. ↑ Dyskografia Reda Garlanda w Jazz Music Archives. www.jazzmusicarchives.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).
  15. ↑ Dyskografia Reda Garlanda w Rate Your Music. rateyourmusic.com. [dostęp 2016-09-12]. (ang.).

Bibliografia

  • >Richard Cook, Brian Morton, The Penguin Guide to Jazz Recordings, Penguin 2008, ISBN 978-0-141-03401-0. (ang.)
  • >Miles Davis, Quincy Troupe, Miles. Autobiografia, Constanti 2006, ISBN 83-923317-4-5. (pol.)
  • >Dionizy Piątkowski, Encyklopedia Muzyki Popularnej - JAZZ, Oficyna Wydawnicza Atena 2005, ISBN 83-87422-05-3. (pol.)
  • >The Rough Guide to Jazz (Second Edition), ed. by Ian Carr, Digby Fairweather, Brian Priestley, Rough Guides 2000, ISBN 1-85828-528-3. (ang.)

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.