Rea Sylwia
Rhea Silvia
westalka
Ilustracja
Rea Sylwia napastowana przez Marsa
(mal. Peter Paul Rubens)
Inne imiona

Ilia

Występowanie

mitologia rzymska

Rodzina
Ojciec

Numitor

Dzieci

Romulus i Remus

Rea Sylwia (łac. Rhea Silvia), także Ilia – w mitologii rzymskiej matka Romulusa i Remusa.

Tradycja podaje dwie wersje jej pochodzenia. Według jednej była córką Eneasza, inna uznaje ją za córkę Numitora, króla miasta Alba Longa, którego Eneasz był przodkiem[1].

Po odebraniu tronu Numitorowi przez jego brata Amuliusa została przez niego przeznaczona na westalkę i zmuszona do złożenia ślubów czystości. Uzurpator zamierzał w ten sposób zabezpieczyć sukcesję dla swego potomstwa[2]. Nie zdołał jednak ustrzec bratanicy przed zalotami bogów: napastowana przez Marsa w świętym gaju (lucus) Westy, została przez niego zgwałcona[3]. Z tego związku mieli narodzić się legendarni założyciele Rzymu – Romulus i Remus. Po ujawnieniu się jej ciąży Amulius polecił westalkę uwięzić i za złamanie ślubu czystości skazał na śmierć, lecz pomogła ją ocalić jego córka Anto[1].

Dalsze losy Rei Sylwii po urodzeniu bliźniąt są niejasne i sprzeczne w zależności od zdarzeń podanych w różnych wersjach mitologicznego przekazu. Wprawdzie przyjmowano, iż ostatecznie została zgładzona lub zmarła wskutek złego traktowania, lecz bardziej znana wersja głosiła, że po latach uwięzienia została uwolniona przez dorosłych już synów[2], którzy wymierzyli sprawiedliwość Amuliusowi (por. uwolnienie Antiopy przez synów – Amfiona i Zetosa)[1]. Odmienna wersja podawała, że Amulius rozkazał wrzucić bliźnięta i jej ciało do Tybru[3][4] (lub że sama rzuciła się do rzeki), gdzie została uratowana przez boga Tiberinusa, który następnie uczynił ją swą małżonką[2][1]. W innym wariancie mitu poślubiła boga rzeki Anio (dopływu Tybru)[1].

Jej dzieci porzucone na rozkaz Amuliusa u stóp Palatynu, nad brzegiem Tybru[5] (lub wrzucone do rzeki i wyniesione przez wodę na brzeg) zostały znalezione przez wilczycę, która je wykarmiła. W jej norze obu braci odnalazł królewski pasterz Faustulus i zabrał na wychowanie, powierzając swej małżonce (Akce Larencji)[6].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 1990, s. 310-311.
  2. 1 2 3 Bogowie, demony, herosi. Leksykon. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1996, s. 330.
  3. 1 2 Podręczna miniencyklopedia mitologii: Grecy–Rzymianie–Celtowie. Warszawa: Wydawnictwo RTW, 2001, s. 146. ISBN 83-7294-019-3.
  4. ↑ Lucyna Stankiewicz: Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 2008, s. 317.
  5. ↑ Bogowie, demony, herosi. Leksykon, dz. cyt., s. 332.
  6. ↑ Lucyna Stankiewicz: Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej, dz. cyt., s. 319.

Bibliografia

  • Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 1990, s. 310-311. ISBN 83-04-01069-0.
  • Bogowie, demony, herosi. Leksykon. Kraków: Wydawnictwo Znak, 1996. ISBN 83-70-06597-X.
  • Lucyna Stankiewicz: Ilustrowany słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Ossolineum, 2008. ISBN 978-83-04-04768-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.