Rdest wężownik
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

goździkopodobne

Rząd

goździkowce

Rodzina

rdestowate

Rodzaj

Bistorta

Gatunek

rdest wężownik

Nazwa systematyczna
Bistorta officinalis Delarbre
Fl. Auvergne, ed. 2, 2: 516 (1800)[3]
Synonimy
  • Persicaria bistorta (L.) Samp.
  • Polygonon bistortum (L.) St.-Lag.
  • Polygonum bistorta L.[3]

Rdest wężownik (Bistorta officinalis Delarbre) – gatunek rośliny z rodziny rdestowatych. Występuje w środkowej i południowej Europie, w Maroku i w Azji. Jako zawleczony i zadomowiony rośnie w północnej Europie oraz w północno-wschodniej Ameryce Północnej[3]. W Polsce jest rozpowszechniony, lokalnie rzadszy na południowym wschodzie i północnym wschodzie[4].

Morfologia

Kwiatostan
Owoce
Liść łodygowy
Pokrój
Z rozety liści wyrasta pojedyncza, słabo ulistniona łodyga. Tworzy kępy, a w dogodnych warunkach duże skupiska.
Łodyga
Pojedyncza, wzniesiona, osiąga wysokość 20-80(100) cm. Kłącze krótkie, grube, wężowato powyginane (stąd gatunkowa nazwa rośliny).
Liście
Odziomkowe jajowatolancetowate, zaostrzone, długoogonkowe, od spodu szarozielone, z wierzchu ciemnozielone, o falistym brzegu, osiągają długość do 15 cm. Łodygowe siedzące, wąskolancetowate, o sercowatej podstawie. Przylistki są zrośnięte w błoniastą gatkę.
Kwiaty
Zebrane w gęsty, walcowaty kłos długości 3-7 cm, osadzony na szczycie łodygi. Kwiaty długości 4-5 mm. Okwiat bladoróżowy do różowego, złożony z 5 listków. Słupek z 3 wolnymi szyjkami, 8 pręcików z fioletowymi pylnikami. Nektaria znajdują się u nasady pręcików.
Owoce
Trójkanciasty, błyszczący orzeszek otoczony rozrośniętymi listkami okwiatu.
Korzeń[5]
Całe kłącze, czerwonawobrunatne lub czarniawobrunatne, jest grube, skręcone i wężowato powyginane. Na powierzchni zewnętrznej widoczne są poprzeczne prążkowania i czarnawe plamy. Kłącze jest spłaszczone i niekiedy zagłębione na górnej powierzchni, a na dolnej wypukłe. Na powierzchni widoczne są blizny po korzeniach przybyszowych. Przełam różowawobeżowy, wykazuje eliptyczne pasmo białawych punktów odpowiadających wiązkom naczyniowym.

Biologia i ekologia

Łąka z kwitnącym wężownikiem
Rozwój
Bylina, hemikryptofit. Kwitnie od maja do lipca. Kwiaty przedprątne, owadopylne[6]. Rozwijają się stopniowo, od dołu kłosa ku górze.
Siedlisko
Siedlisko: wilgotne łąki o wysokim poziomie wód gruntowych, brzegi zbiorników wodnych, podmokłe polany. W Tatrach występuje aż po piętro alpejskie. Na łąkach jest chwastem. W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla All. Calthion[7].
Genetyka
Liczba chromosomów 2n= 48 (24,44,46)
Korelacje międzygatunkowe
Jest rośliną żywicielską rzadkiego motyla czerwończyka fioletka[8]. Na nadziemnych pędach pasożytują niektóre gatunki grzybów: Puccinia bistortae wywołująca rdzę, Bostrychonema alpestre, Ramularia bistortae, Microbotryum bistortarum, Microbotryum marginale, Bostrichonema polygoni i Septoria polygonorum[9].

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Jej lecznicze własności odkryto w XVI w., w Polsce była stosowana od XVII w. Zazwyczaj stosowana jest w mieszankach ziołowych.

Surowiec zielarski[5]
Kłącze wężownika (Bistortae rhizoma) – całe lub połamane, wysuszone kłącze bez korzeni przybyszowych, o zawartości powyżej 3,0% garbników w przeliczeniu na pirogalol.
Działanie i zastosowanie
Ma właściwości ściągające, przeciwkrwotoczne, przeciwzapalne, przeciwbiegunkowe, przeciwbakteryjne i gojące rany. Wewnętrznie stosowany jest w nieżytach żołądka, zapaleniu jelita cienkiego, nieżycie odbytnicy i wielu innych schorzeniach układu pokarmowego. Zewnętrznie używa się go do płukania jamy ustnej i gardła przy zapaleniu śluzówek, anginie i pleśniawkach. W postaci odwaru i kąpieli używany jest przy trądziku, opryszczce, hemoroidach, nadmiernej potliwości i czyrakach. W postaci lewatyw i irygacji leczy się nim biegunkę, upławy oraz pęknięcia odbytu, w postaci okładów przy oparzeniach, oraz owrzodzeniach pochodzących od żylaków. Stosowany musi być z umiarkowaniem, gdyż używany przez dłuższy czas upośledza wchłanianie pokarmu z jelit, może też wywołać zatrucia.
Zbiór i suszenie
Kłącza wykopuje się jesienią, starannie płucze usuwając drobne korzonki, kroi na kilkucentymetrowe plastry i suszy w temperaturze 40 °C.

Roślina ozdobna

Odmiana `Superba`

Jest ozdobą wilgotnych parków i rabat, nadaje się także do uprawy na brzegach oczek wodnych. Jedną z częściej uprawianych odmian jest 'Superba' o dużych kwiatach.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Caryophyllales, [w:] Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-10-07] (ang.).
  3. 1 2 3 Bistorta officinalis Delarbre, [w:] Plants of the World Online [online], Royal Botanic Gardens, Kew [dostęp 2024-01-14].
  4. ↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, Adam Zając, Maria Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 419, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957.
  5. 1 2 Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4.
  6. ↑ Olga Seidl, Józef Rostafiński: Przewodnik do oznaczania roślin. Warszawa: PWRiL, 1973.
  7. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.
  8. ↑ Marcin Sielezniew, Izabela Dziekańska, Motyle dzienne, wyd. Multico, Warszawa 2010, s. 125
  9. ↑ Malcolm Storey: Persicaria bistorta (L.) Samp. (Common Bistort). [w:] BioInfo (UK) [on-line]. [dostęp 2018-03-05].

Bibliografia

  • Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
  • Zbigniew Nawara: Rośliny łąkowe. Warszawa: Oficyna Wyd. MULTICO, 2006. ISBN 978-83-7073-397-1.
  • Anna Mazerant: Mała księga ziół. Warszawa: Inst. Wyd. Zw. Zawodowych, 1990. ISBN 83-202-0810-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.