Rak Junior II

Rak Junior II (na pierwszym planie z numerem 11) podczas zawodów w Bernau
Kategoria	Formuła Junior (WSMP)
Konstruktor	Rak
Projektant	Jerzy Jankowski
Dane techniczne
Nadwozie	kratownica przestrzenna ze stopowych rur stalowych chromomolibdenowych, karoseria z blachy aluminiowej
Zawieszenie przednie	podwójne wahacze nierównej długości, sprężyna śrubowa, amortyzator teleskopowy Armstrong
Zawieszenie tylne	podwójne wahacze, wzdłużny drążek prowadzący, sprężyna śrubowa, amortyzator teleskopowy Armstrong
Silnik	Wartburg 1,0 R3
Skrzynia biegów	Wartburg, manualna, 5 biegów + wsteczny
Historia
Debiut	Toruń 1962
Kierowcy	Jerzy Jankowski Rudolf Wrocławski Władysław Szulczewski Józef Kiełbania Longin Bielak Ksawery Frank
Używany	1962–1963
Mistrzostwa
Kierowców	1962 – Longin Bielak
Wyścigi
Wyścigi	7
Wygrane	4
Pole position	?
Najszybsze okrążenie	?
Rak Junior I Rak 64

Rak Junior II – samochód wyścigowy, zaprojektowany i skonstruowany przez Jerzego Jankowskiego pod marką Rak według przepisów Formuły Junior. Samochód był następcą Juniora I i uczestniczył w Wyścigowych Samochodowych Mistrzostwach Polski w latach 1962–1963. Mistrzostwo Polski tym pojazdem zdobył w 1963 roku Longin Bielak.

Historia

Samochód był rozwinięciem poprzedniego modelu, ale dokonano w nim licznych modyfikacji. Zmiany miały na celu m.in. polepszenie właściwości jezdnych modelu. Inspirując się Cooperami i Lotusami, Jankowski dokonał ponadto zmian pod kątem aerodynamicznym tak, by zminimalizować opory powietrza. W tym celu starał się uzyskać aerodynamiczny kształt i zmniejszyć przekrój czołowy. Zmniejszony został także kokpit oraz kierownica. Stanowiąca szkielet nadwozia rama została zwężona i obniżona, natomiast rozstaw osi powiększono. Aby uzyskać lepszy rozkład masy, przesunięto do przodu zbiornik paliwa. Modyfikacji uległy tylne górne wahacze. Zastosowano nowy akumulator, pochodzący od Mikrusa.

Samochód zadebiutował w Bernau, ale Jankowski nie ukończył zawodów. W Budapeszcie wśród silnej konkurencji Jankowski był ósmy. W WSMP model zadebiutował w Toruniu, gdzie Jankowski był drugi, a Wrocławski czwarty. W trakcie następnego wyścigu, w Leningradzie, Jankowski uległ poważnemu wypadkowi, ale ponieważ wyścig składał się z dwóch biegów, to zajął w końcowej klasyfikacji szóste miejsce. W Szczecinie wystartował tylko Wrocławski (odpadł w pierwszym biegu); Jankowski nie startował wskutek uszkodzonego wyścig wcześniej pojazdu. Podczas rundy w Krakowie Wrocławski zajął czwarte miejsce, a pierwsze w klasyfikacji WSMP. Jankowski nie ukończył wyścigu.

W roku 1963 oprócz Jankowskiego i Wrocławskiego z modelu korzystali także Władysław Szulczewski, Józef Kiełbania, Longin Bielak i Ksawery Frank. Kierowcy samochodu wygrali wszystkie cztery eliminacje mistrzostw Polski, a tytuł zdobył Longin Bielak^[1].

Zbudowano siedem egzemplarzy Juniora II, z czego pięć startowało w wyścigach. Po 1963 roku samochody te zostały dostosowane do przepisów Formuły 3, wedle której rozgrywano mistrzostwa Polski od 1964 roku.

Przypisy

Bibliografia

• Robert Steć: Polskie samochody wyścigowe. Opole: Studio conTEXT, 2011, s. 105–112. ISBN 978-83-930306-4-4.