Rajko Mitić

Рајко Митић

Data i miejsce urodzenia	19 listopada 1922 Dolac
Data i miejsce śmierci	30 marca 2008 Belgrad
Pozycja	napastnik
Kariera juniorska
Lata Klub 1937 Košutnjak 1937–1938 BSK Beograd
Kariera seniorska[infobox 1]
Lata Klub Wyst. Gole 1938–1944 BSK Beograd 1944–1958 FK Crvena zvezda 572 (262)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1946–1957  Jugosławia 59 (32)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1960–1966 FK Crvena zvezda 1966–1970 Jugosławia
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Dorobek medalowy
Igrzyska olimpijskie srebro Londyn 1948 Piłka nożna srebro Helsinki 1952 Piłka nożna

Rajko Mitić (serb. Рајко Митић, ur. 19 listopada 1922 w Dolacu, zm. 29 marca 2008 w Belgradzie) – jugosłowiański piłkarz narodowości serbskiej występujący na pozycji napastnika, reprezentant Jugosławii w latach 1946–1957, dwukrotny medalista olimpijski, trener piłkarski.

Życiorys

W reprezentacji Jugosławii rozegrał 59 meczów i strzelił 32 gole (34-krotnie będąc jej kapitanem). W czasie swojej piłkarskiej kariery reprezentował barwy zespołu Košutnjaka (1937–1938), BSK Belgrad (1938–1944) oraz Crvenej zvezdy, dla której w latach 1945–1958 strzelił 262 gole w 572 meczach, stając się pierwszą z wielkich legend belgradzkiego klubu.

Jeszcze w czasie trwania swojej kariery piłkarskiej Mitić współpracował z jugosłowiańskimi czasopismami sportowymi, m.in.: „Sport” i „Tempo”. Do końca życia był związany był z zespołem Zvezdy, w której działał zarówno jako członek zarządu (dwukrotnie był wiceprezydentem klubu), jak i wolontariusz. Ogromna rola, jaką odegrał w historii belgradzkiego klubu, została nagrodzona zaliczeniem Miticia do grona najwybitniejszych postaci – grona zwanego Zvezdina zvezdy. Był jednym z najbardziej lubianych jugosłowiańskich piłkarzy – cenionym nie tylko za wyjątkowe umiejętności piłkarskie, ale przede wszystkim za swoją postawę na boisku i poza nim.

Karierę piłkarską rozpoczynał jako niespełna 16-letni chłopiec w zespole Košutnjak w maju 1938. Wkrótce przeniósł się do stołecznego zespołu BSK, w którym najpierw świętował sukcesy juniorskie (mistrzostwo kraju), a następnie zadebiutował w dorosłej piłce. Debiut wypadł wyjątkowo okazale – Mitić zdobył w nim 5 bramek. Świetnie zapowiadającą się karierę zahamował wybuch II wojny światowej. W czasie działań wojennych los zetknął go z duetem Predrag Dzajić – Jovan Jezerković (walczyli w jednym oddziale), z którymi w marcu 1945 wybiegł w pierwszym meczu nowo powstałego zespołu Crvenej zvezdy Belgrad.

Jako kapitan przez niemal 14 lat prowadził zespół Zvezdy na boisku. Poprowadził belgradzką drużynę do pięciu mistrzowskich tytułów i czterech triumfów w krajowym pucharze (w tym trzech z rzędu). Szczególnie w pamięć Miticia zapadło pierwsze zwycięstwo w rozgrywkach o mistrzostwo kraju, gdy Crvena zvezda odrobiła straty do prowadzącego Dinamo w trzech ostatnich kolejkach i wyprzedziła rywali lepszym stosunkiem bramek (różnica na korzyść Crvenej wyniosła 0,018).

Mitić uchodził za niezwykle sprawnego gracza i tylko raz w karierze zdarzył mu się dłuższy rozbrat z futbolem – po operacji stawu kolanowego. Karierę zakończył 29 listopada 1958 r. po kolejnym triumfie w pucharze kraju. Odejście 36-latka na sportową emeryturę odbyło się przy owacji na stojąco fanów zgromadzonych w kompleksie rekreacyjnym na wzgórzu Topčider (Topčidersko Brdo).

Był szczególnym typem kapitana i przywódcy. W pamięci kibiców zapisał się m.in. dwiema decyzjami boiskowymi. Po raz pierwszy, gdy polecił swemu bliskiemu przyjacielowi z zespołu Crvenej, Branko Stankoviciowi, udać się do szatni za niewłaściwe zachowanie na placu gry i po raz drugi, gdy w czasie meczu z Hajdukiem w Splicie (07.04.1957 r.) nakazał całej drużynie Zvezdy opuścić murawę (po tym, jak Bora Kostić został trafiony kamieniem rzuconym z trybun stadionu). To drugie zdarzenie miało miejsce w 71 minucie spotkania, przy stanie 1:1. Komisja dyscyplinarna jugosłowiańskiej federacji zawiesiła na miesiąc niemal wszystkich graczy Zvezdy (poza Kosticiem i Bearą), ale władze klubu nie zdecydowały się wnosić apelacji. Mitić stał się dla fanów belgradzkiej drużyny żywym symbolem.

W reprezentacji Rajko Mitić debiutował w 1946 r. Pierwszego gola zdobył w pojedynku z Czechosłowacją w Pradze (09.05.1946 r.), a mecz zakończył się zwycięstwem Jugosłowian 2:0. W czasie całej swojej reprezentacyjnej kariery (lata 1946–1957) zdobył 32 bramki, w tym trzykrotnie zaliczył hat-trick (przeciwko Duńczykom w 1950 r., przeciwko Hindusom dwa lata później i w 1953 r. przeciwko Walijczykom). Ale, jego zdaniem, najważniejsze trafienie w barwach narodowych zaliczył w 1954 r. w Belgradzie – zwycięska bramka Miticia w starciu z Anglikami na trwałe wpisała się w historię piłki nożnej w Jugosławii.

Mitić dwukrotnie sięgał po olimpijskie srebro (Londyn 1948 oraz Helsinki 1952). Był kapitanem jednej z najwspanialszych drużyn przełomu lat 40. i 50. XX wieku – olimpijskiej reprezentacji Jugosławii, w składzie której brylowali Beara, Stanković, Crnković, Čajkovski, Horvat, Boskov, Ognjanov, Mitić, Vukas, Bobek, Zebec. Oba mecze przeciwko ZSRR były w tym okresie szczególnym wydarzeniem dla Jugosławii.

Zdecydowanie mniej szczęśliwe były dla Miticia udziały w finałowych turniejach MŚ. W 1950 r., wychodząc na słynną Marakanę w Rio de Janeiro przed spotkaniem z gospodarzami turnieju, gwałtownie uniósł głowę i uderzył nią w metalową pokrywę. Spore rozcięcie i krwawienie mu towarzyszące udało się zatamować dopiero po kilkudziesięciu minutach. Na boisku Mitić pojawił się w drugiej połowie.

W latach 1960–1966 Rajko Mitić pełnił funkcję szkoleniowca Crvenej zvezdy, by następnie dowodzić kadrą Jugosławii (od 23.04.1966 r. do 18.11.1970 r.). Jego największym sukcesem jako trenera kadry było srebro w Meksyku w 1968 r. Zespołem na boisku rządził wielki następca Miticia w barwach Zvezdy, Dragan Džajić.

Od grudnia 2014 jest patronem stadionu Crvenej zvezdy^[1].

Przypisy