Radiostacja R-350M – eksploatowana w wojskach Układu Warszawskiego nadawczo-odbiorcza simpleksowa radiostacja krótkofalowa małej mocy, skonstruowana w ZSRR. Pracowała tylko z modulacją amplitudy.

Radiostacja przenośna KF R-350M

Warunki pracy

Konstrukcja radiostacji zapewniała bryzgoszczelność i pyłoszczelność oraz możliwość pracy w trudnych warunkach klimatycznych i mechanicznych. Urządzenie przystosowane było do pracy w temperaturze od -40 °C do +50 °C i wilgotności względnej do 98%.

Przeznaczenie

Radiostacja R-350M była przeznaczona dla Grup Specjalnych (rozpoznanie i dywersja na tyłach nieprzyjaciela – w Polsce: 48, 56, 62 kompanie specjalne oraz 1 Batalion Szturmowy) oraz dla wywiadu agenturalnego. Radia przeznaczone dla służby agenturalnej miały opisy płyty czołowej w języku angielskim, w odróżnieniu od sprzętu dla grup specjalnych gdzie spotykało się radiostacje z opisami po angielsku i po rosyjsku (cyrylica).

Zasadniczym trybem pracy radiostacji była tzw. szybka telegrafia – umożliwiała szybkie nadanie (w bardzo krótkim czasie, uniemożliwiającym namierzenie nadajnika) wcześniej przygotowanego telegramu. Kodowanie telegramu odbywało się przez naperforowanie meldunku na ówcześnie standardowym filmie fotograficznym. Telegram składał się z 5-znakowych grup cyfrowych. Odbiór takiego szyfro-telegramu realizowany był przy użyciu specjalnego sprzętu; nagranie odtwarzano ze znacznie mniejszą prędkością, służył do tego magnetofon płytowy z płynną regulacją obrotów. Możliwość odbioru takich wiadomości miała m.in. specjalna wersja radiostacji średniej mocy R-102RR2 lub R-118R.

Możliwości pracy

Perforator taśmy

Sposób perforacji taśmy

• nadawania
  • praca za pomocą ręcznego klucza telegraficznego
  • praca ręczna – przyspieszona, za pomocą metalowego rysika prowadzonego w metalizowanych (według kodu Morse’a) rowkach
  • praca z bardzo szybką manipulacją wytwarzaną w czytniku wcześniej przygotowanej celuloidowej taśmy perforowanej, napędzanym za pomocą ręcznej korbki. Do przygotowania taśmy (zakodowanego szyfrogramu) służył specjalny perforator (ilustracja obok)
• odbioru – odbiór słuchowy na słuchawki.

Wybór zakresu nadajnika dokonywany był przez wymianę modułu zawierającego elementy indukcyjne i pojemnościowe dopasowane do danego pasma częstotliwości.

Parametry elektryczne

• zakres częstotliwości:
  • nadajnika 1,8 – 12 MHz (w 11 podzakresach, fala co 500 Hz)
  • odbiornika 1,8 – 7 MHz (w 2 zakresach poza pewnymi pasmami zakazanymi)
• moc nadajnika do 6 W
• emisja nadajnika:
  • modulacja amplitudy – A1
• odbierane emisje:
  • modulacja amplitudy A1
  • modulacja amplitudy A3
• czułość odbiornika:
  • dla pracy telefonicznej ≤ 75 μV
  • dla pracy telegraficznej ≤ 15 μV
• pasmo toru odbiornika 0,4 – 2,4 kHz
• zasilanie radiostacji:
  • z sieci 220 lub 127 V 50 Hz (zasilacz PzU)
  • z ręcznego generatora (Э-348)
  • z akumulatorów 4СЦМ-5 lub 4 szt. СЦМ-5
  • z suchych baterii 2 szt. „B”-106B i „A” – 3B
• waga radiostacji – 12,8 kg

Antena radiostacji

• antena promieniowa 26 m – z odczepami na 5, 10 i 16 m
• przeciwwaga 21 m – z odczepami na 5, 10 i 15 m

Zasięgi radiostacji

• na fali przyziemnej do 50 km
• na fali odbitej 50 do 1000 km

Bibliografia

• Radiostacja R-350-M. Opis techniczny i instrukcja eksploatacji. 1963.