Zespół mannicy odstającej i soliroda zielnego
Ilustracja
Zespół mannicy odstającej i soliroda zielnego. Mątwy (Inowrocław).
Syntaksonomia
Klasa

Thero-Salicornietea

Rząd

Thero-Salicornietalia

Związek

Salicornion ramosissimae

Zespół

Puccinellio distantis-Salicornietum brachystachyae

(Wilkoń-Michalska 1963) 1974
syn. Salicornietum patulae Wilkoń-Michalska (1963)

Zespół mannicy odstającej i soliroda zielnego (Puccinellio distantis-Salicornietum brachystachyae) – syntakson w randze zespołu budowany głównie przez halofita soliroda zielnego. Należy do klasy zespołów błotnistych solnisk Thero-Salicornietea. Ubogie florystycznie zbiorowisko halofilnych roślin zielnych związane z podmokłymi siedliskami o stałym lub okresowym dopływie słonych wód. Naturalne zbiorowiska tego typu występują w pobliżu słonych źródeł, w miejscach o płytkim zaleganiu złóż soli. W miejscach mniej zasolonych przechodzą w murawy mannicy odstającej i muchotrzewa solniskowego (Puccinellio-Spergularietum salinae). Obecnie większość naturalnych zbiorowisk zanikła, a współczesne stanowiska związane są z antropogenicznym zasoleniem (w okolicach kopalni soli, zakładów chemicznych, uzdrowisk solankowych itp.[1]).

Występowanie
W Polsce najczęściej na Kujawach[1].
Charakterystyczna kombinacja gatunków[2]
ChAss. : soliród zielny (Salicornia europaea ssp. europaea) (reg.)
DAss. : mannica odstająca (Puccinellia distans), muchotrzew solniskowy (Spergularia salina)
ChAll. : Salicornia brachystachya
ChCl., ChO. : soliród zielny (Salicornia europaea coll.), sodówka nadmorska (Suaeda maritima)

Zagrożenia i ochrona

Zespół na potrzeby inwentaryzacji obszarów Natura 2000 oznaczony jako siedlisko przyrodnicze nr 1310 (śródlądowe błotniste solniska z solirodem)[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Andrzej Nienartowicz, Agnieszka Piernik: 1130 – Śródlądowe błotniste solniska z solirodem Salicornion ramosissimae. W: Poradniki ochrony siedlisk i gatunków Natura 2000 – podręcznik metodyczny. Jacek Herbich (red.). T. 1: Siedliska morskie i przybrzeżne, nadmorskie i śródlądowe solniska i wydmy. Warszawa: Ministerstwo Środowiska, 2004, s. 79–85. ISBN 83-86564-43-1.
  2. ↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2007. ISBN 978-83-01-14439-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.