Pterostichus diligens – gatunek chrząszcza z rodziny biegaczowatych i podrodziny dzierowatych.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1824 roku przez Jacoba Sturma pod nazwą Platysma diligens^[1].

Morfologia

Chrząszcz o wydłużonym ciele długości od 4,5^[2] do 6,2 mm^[3]. Ubarwienie ma smoliste z czerwonobrunatnymi czułkami, głaszczkami i odnóżami, niekiedy z pierwszym członem czułków jaśniejszym, czerwonobrązowym^[3]. Czułki i odnóża nie są jak na przedstawiciela rodzaju szczególnie wydłużone^[2].

Głowa nie jest wyraźnie za oczami przewężona i ma dwie pary szczecinek nadocznych (supraorbitalnych), a część nasadową wyraźnie mikrorzeźbioną. Trzeci człon czułków poza szczecinkami dotykowymi pozbawiony jest owłosienia^[4].

Przedplecze jest w zarysie sercowate, o krawędziach bocznych silnie^[3][2], krócej niż u P. strenuus, w tylnej części wklęśle zafalowanych^[2], a krawędzi nasadowej znacznie węższej od podstawy pokrywy^[3]. Ma ono część tylną krótszą niż u P. strenuus^[4], niezaokrąglone, ostre kąty tylne^[4][3][2], powierzchnię mikrorzeźbioną i na dysku lekko szagrynowaną^[4] oraz jedną parę^[4][2] dużych, głębokich i grubo punktowanych dołków przypodstawowych. Wszystkie szczecinki przedplecza są brzeżne^[4].

Pokrywy są bardziej niż u P. strenuus matowe^[3], nieco bardziej niż u P. apfelbecki spłaszczone^[4], całkowicie u podstawy obrzeżone^[4][3][2], o wyraźnie zaznaczonych barkach^[2], długich^[4][2] i głębokich, pozbawionych punktów pępkowatych rządkach przytarczkowych^[4] oraz głębokich i prawie pozbawionych punktowania rzędach, z których siódmy pozostaje wgłębiony i wyraźny aż do szczytu^[3]. Występuje od dwóch do pięciu (zwykle trzy) chetoporów (punktów szczecinkowych) dyskalnych w trzecim międzyrzędzie^[3], z których pierwszy leży nie dalej niż w ⅓ długości pokrywy^[4], a rzadko obecny jest także pojedynczy chetopor dyskalny w międzyrzędzie pierwszym i piątym. Chetopory te nie są powiększone ani pogłębione. Występują zarówno osobniki długoskrzydłe, jak i o tylnej parze skrzydeł skróconej^[3].

Spód przedplecza i boki przedpiersia są niepunktowane, ale wskutek wyraźnego szagrynowania jedwabiście lśniące^[4][3][2]. Krętarze tylnej pary odnóży osiągają niemal połowę długości ud^[2]. Stopy wszystkich par mają pozbawione podłużnych bruzd środkowych powierzchnie grzbietowe oraz porośnięte szczecinkami spody ostatnich członów^[4][3][2].

Odwłok ma pozbawione bruzd poprzecznych sternity^[2][4].

Ekologia i występowanie

Owad rozmieszczony od nizin po góry^[3]. Higrofil. Zamieszkuje siedliska wilgotne i ocienione, w tym wilgotne i zalewowe lasy, porośnięte roślinnością pobrzeża wód, torfowiska, pobliskie wodzie łąki i mokradła^[3][5]. Preferuje podłoże kwaśne^[3], unika natomiast czystych piasków i glin^[5].

Chrząszcz ten jest gospodarzem grzyba Laboulbenia argutoris z rzędu owadorostowców^[6].

Gatunek palearktyczny o eurosyberyjskim typie rozsiedlenia^[3]. W Europie znany jest z Hiszpanii, Islandii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Liechtensteinu, Austrii, Włoch, Danii (w tym z Wysp Owczych), Szwecji, Norwegii, Finlandii, Estonii, Łotwy, Litwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Białorusi, Ukrainy, Mołdawii, Rumunii, Bułgarii, Słowenii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Albanii, Macedonii Północnej oraz europejskiej części Rosji. W Azji podawany jest z syberyjskiej i dalekowschodniej części Rosji, anatolijskiej części Turcji, Gruzji i Japonii^[7][8]. Na północ sięga aż za koło podbiegunowe^[5].

Przypisy