Przeszkoda – obiekt w jeździectwie wymagający pokonania go przez konia (lub konia i jeźdźca) skokiem^[1].

Przez lata koń, gdy był używany jako środek poruszania się, pokonywał różne przeszkody naturalne: rowy, płotki, mury^[1]. Z czasem przeskakiwanie przez różnego rodzaju przeszkody stało się rozrywką, a człowiek wytworzył konkurencje które na tym polegały^[1]. Dzisiaj są to skoki przez przeszkody oraz wszechstronny konkurs konia wierzchowego^[1].

Podział

Wyróżnia się przeszkody terenowe (inaczej naturalne^[1]) i sztuczne^[2].

Przeszkodami terenowymi są wszelkiego rodzaju elementy topografii terenu jak murki, rowy, płoty, skarpy, kłody, nasypy, żywopłoty i tym podobne. Ich wspólną cechą jest stałość. Nie mają one elementów ruchomych, które koń mógłby strącić lub zrzucić. Przeszkody mogą być również zbudowane przez człowieka, na przykład: masywne bariery, kłody celowo ustawione w danym miejscu, sągi drewna, mury, stoły z bali, beczki, snopy siana i tym podobne^[1]. Przeszkody te mogą stać zarówno pojedynczo jak i grupowo (tworzyć kombinacje). Wyżej wymienione przeszkody używane są w crossie.

Przeszkody sztuczne powstawały, gdy jazda konna przez przeszkody przestała być koniecznością, a rozrywką i przeniesiona została na zamknięty teren. Przeszkody te znacznie różnią się od przeszkód naturalnych i w odróżnieniu od nich są przenośne^[2]. Na stojakach są zamontowane tak zwane kłódki, na których opiera się drąg, który spada przy uderzeniu. Przeszkody tego rodzaju dzielone są na pionowe i szerokie. Do pionowych można wliczyć: stacjonatę, kopertę, bramę sztokholmską, mur i hydrę^[2]. Wśród przeszkód szerokich wymienić należy: okser, pijany okser, doublebarre, triplebarre, pająk, wachlarz, rów z wodą^[2]. Pojedyncze przeszkody można stawiać w szeregu lub w linii. Przeszkody zazwyczaj budowane są z drewna lub tworzyw sztucznych^[2].

Przypisy

Bibliografia

• Ewa Łobos, Anna Deszczyńska: Uniwersytet młodych miłośników koni. Warszawa: Koń Polski, 2001. ISBN 83-913313-2-6.