Przemysław Ogrodziński
Data i miejsce urodzenia

4 maja 1918
Lwów

Data i miejsce śmierci

11 maja 1980
Warszawa

Poseł do Krajowej Rady Narodowej
Okres

od 31 grudnia 1944
do 19 stycznia 1947

Przynależność polityczna

Polska Partia Socjalistyczna

Ambasador PRL w Indiach
Okres

od 24 września 1962
do 25 kwietnia 1967

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Juliusz Katz-Suchy

Następca

Romuald Spasowski

Ambasador PRL w Norwegii
Okres

od 10 czerwca 1969
do 3 maja 1975

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Mieczysław Łobodycz

Następca

Romuald Poleszczuk

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Grób Przemysława Ogrodzińskiego

Przemysław Antoni Ogrodziński ps. Stanisław, Dyplomata, Agapit[1] (ur. 4 maja 1918[2], zm. 11 maja 1980) – polski działacz polityczny i dyplomata, poseł do Krajowej Rady Narodowej, ambasador PRL w Indiach i Norwegii, dyrektor generalny MSZ (1956–1962).

Życiorys

Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W okresie II Rzeczypospolitej działał w jednolitofrontowym we Lwowie Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej oraz PPS, do której wstąpił w drugiej połowie lat trzydziestych[3]. Podczas pierwszej okupacji Lwowa (1939–1941) sprzeciwiał się antysowieckiemu ruchowi oporu, wraz z ojcem został czasowo uwięziony za fałszowanie dokumentów paszportowych[4]. W czasie niemieckiej okupacji Lwowa (1941–1944) zaangażowany w działalność regionalnych oddziałów PPS-WRN oraz Rady Pomocy Żydom „Żegota”, której był skarbnikiem[5]. Był redaktorem lewicowej prasy konspiracyjnej, w tym pisma socjalistyczno-ludowego „Za Wolność i Niepodległość”[6]. W październiku 1944 został przewodniczącym Tymczasowego Zarządu Głównego OM TUR. 31 grudnia 1944 wszedł w skład Krajowej Rady Narodowej z rekomendacji OM TUR. Pracował w Komisji Spraw Zagranicznych[7]. Zasiadał w Radzie Naczelnej PPS. W 1948 był delegatem na zjazd zjednoczeniowy PPR i PPS.

W 1945 rozpoczął karierę w dyplomacji, m.in. na stanowisku radcy ambasady w Rzymie. 10 lipca 1952 objął stanowisko Chargé d’affaires ad interim w ambasadzie w Paryżu – placówką kierował do wiosny 1954[8]. Był także przedstawicielem PRL w Międzynarodowej Komisji Nadzoru i Kontroli w Wietnamie. Od 1956 do 1962 sprawował funkcję dyrektora generalnego MSZ[9]. 24 września 1962 złożył listy uwierzytelniające jako ambasador w Indiach[10]. Od lutego do czerwca 1963 reprezentował także interesy PRL na Cejlonie[11]. W 1968 jako pracownik MSZ odmówił włączenia się do nagonki antysemickiej.

10 czerwca 1969 rozpoczął misję ambasadorską w Norwegii[12], zaś 15 października 1969 złożył listy uwierzytelniające jako ambasador w Islandii[13].

Zmarł w 1980. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera B39-7-3)[14]. Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy II klasy, Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim (1951)[15] i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

Żonaty z Haliną Jacuńską-Ogrodzińską[16][17]. Jego synem jest dyplomata Piotr Ogrodziński[18].

Przypisy

  1. ↑ Przypisanie ostatniego pseudonimu Ogrodzińskiemu jest sporne. Zob. Teresa Prekerowa, Konspiracyjna Rada Pomocy Żydom w Warszawie 1942-1945, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1982, s. 355
  2. ↑ Alicja Tomaszewska, Spis posłów do Krajowej Rady Narodowej 1943-1947, Warszawa 1983, s. 53. W: W czterdziestą rocznicę powstania Krajowej Rady Narodowej: materiały i dokumenty, Kancelaria Sejmu, Warszawa 1984. Tu podana także niezgodna ze stanem faktycznym data śmierci (1979 r.)
  3. ↑ Stefan Stępień, Związek Parlamentarny Polskich Socjalistów w działalności prawodawczej Krajowej Rady Narodowej, Lublin 1998, s. 69
  4. ↑ Kazimierz Żygulski, Jestem z lwowskiego etapu, lwow.com.pl [dostęp: 9 listopada 2011]
  5. ↑ Teresa Prekerowa, Konspiracyjna Rada..., s. 318
  6. ↑ Dorota Urzyńska, Polski ruch socjalistyczny na obczyźnie w latach 1939-1945, Poznań 2000, s. 20
  7. ↑ Alicja Tomaszewska, Spis posłów..., Warszawa 1983, s. 53
  8. ↑ Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918-2006, Wydawnictwo „Askon”, Warszawa 2007, s. 150
  9. ↑ „Sprawy Międzynarodowe”, nr 59, 2002 r., s. 118–119
  10. ↑ Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. T. 3. Azja, Zakaukazie, Australia i Oceania 1918-2009, Wydawnictwo „Askon”, Warszawa 2010, s. 89
  11. ↑ Tamże, s. 229
  12. ↑ Stosunki dyplomatyczne Polski. Informator. Tom I. Europa 1918-2006, Wydawnictwo „Askon”, Warszawa 2007, s. 332
  13. ↑ Tamże, s. 200
  14. ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
  15. ↑ M.P. z 1952 r. nr 9, poz. 77
  16. ↑ Teresa Prekerowa, Konspiracyjna rada..., s. 318
  17. ↑ Rodzina Szymańskich. sprawiedliwi.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-21)]., sprawiedliwi.org.pl [dostęp: 9 listopada 2011]
  18. ↑ Żegota - podziemna organizacja, polish-jewish-heritage.org [dostęp: 10 listopada 2011]

Źródła podstawowe

  • Życiorysy nowo mianowanych ambasadorów, „Trybuna Ludu”, nr 122 z 4 maja 1969, s. 8
  • Życie Warszawy, nr 114 z 14 maja 1980, s. 2 (nekrolog)
  • Trybuna Ludu, nr 114 z 14 maja 1980, s. 5 (nekrolog)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.