widok od strony Kleszczel (lipiec 2021) | |
Państwo | |
---|---|
Miejscowość | |
Państwo | |
Miejscowość | |
Rodzaj przejścia |
drogowe |
Rodzaj ruchu |
osobowy – z wyłączeniem ruchu autobusowego dla ob. Polski i Białorusi, mały ruch graniczny |
Położenie na mapie gminy Czeremcha | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie Europy | |
Położenie na mapie Białorusi | |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego | |
52°28′12,3″N 23°21′28,8″E/52,470083 23,358000 | |
Strona internetowa |
Przejście graniczne Połowce-Pieszczatka – polsko-białoruskie drogowe przejście graniczne położone w województwie podlaskim, w powiecie hajnowskim, w gminie Czeremcha, w miejscowości Połowce. Do przejścia dochodzi polska droga krajowa nr 66.
Opis przejścia granicznego
Przejście graniczne Połowce-Pieszczatka z miejscem odprawy po stronie polskiej powstało 6 grudnia 1993 roku, dzięki umowie między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Białoruskiej[1]. Czynne przez całą dobę. Dopuszczony jest ruch osób, środków transportowych i towarów obywateli Polski i Białorusi[2] z wyłączeniem ruchu autobusowego[3] bez względu na ich obywatelstwo lub przynależność państwową[4] oraz mały ruch graniczny[5]. Przejście graniczne obsługuje Placówka Straży Granicznej w Czeremsze[6]. Przy przejściu po stronie białoruskiej funkcjonuje dużo sklepów i mini-barów.
W okresie istnienia Związku Radzieckiego od 24 stycznia 1986 roku[7] zaczął funkcjonować tu polsko-radziecki Punkt Uproszczonego Przekraczania Granicy Czeremcha-Wysokoje. Przekraczanie granicy odbywało się na podstawie przepustek[8]. Organy Wojsk Ochrony Pogranicza wykonywały odprawę graniczną i celną[9] Graniczna Placówka Kontrolna Czeremcha.
Wydarzenia
- 1999 – w przejściu granicznym Połowce-Pieszczatka, funkcjonariusze GPK SG w Czeremsze, zatrzymali 22 samochody. Były to przeważnie najdroższe modele znanych firm motoryzacyjnych[10].
Przypisy
Bibliografia
- Kajetan Szczepański: Kronika Podlaskiego Oddziału Straży Granicznej 15 maja 1990–2000. Muzeum Polskich Formacji Granicznych im. Władysława Raginisa, 2000, s. 1–106.