XV-wieczny warsztat powroźniczy

Powroźnictwo – rzemiosło wykonywane przez powroźnika, polegające na produkcji lin i powrozów poprzez splatanie lub skręcanie kilku oddzielnych sznurów; najczęściej z pasów skóry lub włókien konopi, sizalu, manili, juty i innych.

Powroźnictwo było rzemiosłem rozpowszechnionym, bowiem sznurów i lin używano w wielu dziedzinach życia, jednak rozwijało się najbardziej dynamicznie tam zwłaszcza, gdzie towarzyszyło szkutnictwu. W roku 1526 w dawnej gdańskiej stoczni zatrudnionych było 253 cieśli i 15 powroźników[1]. Uprawianie tego rzemiosła uważane było za przywilej, a zgoda była zazwyczaj uzależniona od decyzji władz miejskich.

W XVI wieku zakłady powroźnicze istniały m.in. w: Krakowie (1503), Wieliczce, Bochni, Poznaniu (1565) i Rawiczu. Produkcja fabryczna wyparła to rzemiosło w XIX i XX wieku[2].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Maria Bogucka: Rozwój rzemiosła [w:] Historia Gdańska, Tom II, 1454-1655, Wyd. Morskie Gdańsk 1982, s.205
  2. ↑ powroźnictwo, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2022-05-10].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.