Porozumienie Środowisk Medycznych, PŚM – robocza grupa profesjonalistów powołana z inicjatywy Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy (OZZL), utworzona w celu opracowania kompleksowej koncepcji Racjonalnego Systemu Opieki ZdrowotnejRp. w Polsce (RSOZ). Rp.= weź.

Skład PŚM

Inicjatorem stworzenia projektu RSOZ i powołania PŚM był przewodniczący Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy dr Krzysztof Bukiel. W zorganizowanej w tym celu naradzie 5 maja 2003, oprócz niego, wzięli udział między innymi: ekspert Centrum im. Adama Smitha Krzysztof Dzierżawski, ekspert Krajowego Instytutu Ubezpieczeń i Centrum im. Adama Smitha dr ekonomii Wojciech Misiński[1] z Akademii Ekonomicznej we Wrocławiu, ekspert Konfederacji Pracodawców Polskich i były dyrektor Śląskiej Regionalnej Kasy Chorych, prezes Narodowego Funduszu Zdrowia 2006-2007 dr Andrzej Sośnierz[2], prezes Naczelnej Rady Lekarskiej dr Konstanty Radziwiłł, obydwaj przewodniczący Porozumienia Lekarzy Klinicznych Zarządu Krajowego OZZL dr Krzysztof Motyl i dr Ryszard Kijak oraz inni[3].

Fakt zawiązania Porozumienia Środowisk Medycznych po naradzie w Bydgoszczy-Myślęcinku, ogłoszono 26 sierpnia 2003 na konferencji prasowej. Zaprezentowano także założenia wstępne Racjonalnego Systemu Opieki Zdrowotnej[4].

W składzie Porozumienia Środowisk Medycznych znaleźli się reprezentanci wszystkich uczestników systemu opieki zdrowotnej, którzy opierali się na doświadczeniach z realizacji wprowadzonej w 1999 reformy służby zdrowia: Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, Związek Pracodawców Szpitali Publicznych, Związek Pracodawców Niepublicznej Ochrony Zdrowia, Ogólnopolskie Stowarzyszenie Szpitali Niepublicznych, oraz dr Wojciech Misiński i dr Andrzej Sośnierz[4].

Podczas zorganizowanych w Warszawie przez Krajową Izbę Gospodarczą i OZZL w dniach 27 października i 1 grudnia 2003 konferencji pt. Racjonalny System Opieki Zdrowotnej w Polsce, autorzy programu wyjaśnili, jak zbudować system bezpieczny dla pacjenta, bez zbędnych kolejek, szarej strefy i korupcji, sprawiedliwy i rzetelny, w którym wszyscy uczestnicy systemu mają swoje prawa i obowiązki oraz przestrzegają ich wzajemnie, zróżnicowany, a zarazem dający określony zakres świadczeń gwarantowanych i szeroki zakres różnych propozycji uzupełniających. Była to pierwsza tak szeroka publiczna prezentacja tego programu[4]. Został on również przedstawiony posłom na specjalnym posiedzeniu sejmowej Komisji Zdrowia poświęconym tylko temu tematowi, zwołanym w dniu 8 marca 2006 przez przewodniczącą Komisji dr Ewę Kopacz, awansowanej później na stanowisko ministra zdrowia a następnie premiera RP.

7 stycznia 2004 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że część zapisów istniejącej ustawy o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia jest niezgodna z Konstytucją, ponieważ ustawa narusza jej fundamentalne zapisy. Dlatego trzeba opracować zupełnie nową ustawę. Uchylone przez Trybunał artykuły ustawy miały przestać obowiązywać 31 grudnia 2004 roku.

W związku z tym, oprócz Porozumienia Środowisk Medycznych z Krzysztofem Bukielem, Wojciechem Misińskim i Andrzejem Sośnierzem, które już funkcjonowało, powołane zostały jeszcze trzy niezależne zespoły, zajmujące się pracą nad projektami zmian w dotychczasowym systemie opieki zdrowotnej w Polsce: zespół ministra zdrowia Leszka Sikorskiego, zespół parlamentarny marszałka Sejmu Marka Borowskiego i zespół profesora Zbigniewa Religi.

Spośród nich, tylko zespół Porozumienia Środowisk Medycznych i Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy wykonał swoje zadanie do końca, opracowując kompletny, nowatorski projekt reformy systemu, publikując go w postaci Racjonalnego Systemu Opieki ZdrowotnejRp. i przekształcając go w projekt ustawy[5].

Główne założenia projektu RSOZ

Projekt Racjonalnego Systemu Opieki ZdrowotnejRp. (RSOZ)[6][7] powstawał w latach 2003-2005. Bazując na założeniach RSOZ, w 2005 OZZL rozpropagował własny projekt ustawy o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, rozwinięty i uszczegółowiony w 2007.

RSOZ opiera się na czterech filarach: zapewnienie wydolności i bezpieczeństwa zdrowotnego, zachowanie rzetelności (uczciwości), utrzymanie zróżnicowania i elastyczności, oraz zagwarantowanie bezpieczeństwa ekonomicznego.

System musi być racjonalny: logiczny, spójny, biorący pod uwagę ludzkie motywacje i prawa ekonomiczne. Priorytetem jest podmiotowość pacjenta i ubezpieczonego, który ma prawo wyboru szpitala, przychodni, lekarza, specjalisty oraz ubezpieczyciela. Publiczna ochrona zdrowia ma być pozbawiona strukturalnych, trwałych kolejek do świadczeń zdrowotnych, a każdy pacjent otrzymuje pomoc medyczną w odpowiednim czasie i o odpowiedniej jakości adekwatnie do jego faktycznych potrzeb. Powinien posiadać mechanizmy: konkurencji między ubezpieczycielami i świadczeniodawcami. Mechanizmy są samoregulujące, potrafiące dostosować się do zmian demograficznych, wzrastających potrzeb zdrowotnych, zmieniających się kosztów.

W finansowaniu świadczeń zdrowotnych decydujący udział mają środki publiczne (bon zdrowotny[8]), ze współudziałem środków prywatnych. Istnieje możliwość funkcjonowania dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych. Wszyscy świadczeniodawcy mają równe prawa. Administracyjne limitowanie liczby świadczeń refundowanych, które mogą wykonać poszczególne podmioty lecznicze, jest niedopuszczalne[9].

Szczegółowe rozwiązania odnoszące się do opisanych założeń racjonalnego systemu opieki zdrowotnej, zawarte są w opracowaniach: Racjonalny system opieki zdrowotnejRp. K. Bukiela i W. Misińskiego[10], Racjonalny system opieki zdrowotnejRp.[6][7] Porozumienia Środowisk Medycznych, Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym – projekt Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy z 2005[11] i Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym – projekt społeczny Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy z 2007.

Organizacje popierające program RSOZ

Organizacje popierające program RSOZ: Krajowa Izba Gospodarcza, Konfederacja Pracodawców Polskich, Polskie Stowarzyszenie Dyrektorów Szpitali, Okrągły Stół Ochrony Zdrowia woj. Zachodniopomorskiego, Konserwatywno-Liberalna Partia UPR, Wielkopolski Związek NZOZ – Organizacja Pracodawców, Centrum im. Adama Smitha, Izby Lekarskie: Szczecińska, Bydgoska, Lubelska, Podlaska, Świętokrzyska, Wielkopolska.

Przypisy

  1. ↑ Dr Wojciech Misiński | Centrum im. Adama Smitha [online], smith.pl [dostęp 2021-05-28].
  2. ↑ Wirtualna Polska Media S.A, Sośnierz: popieram ideę bonu zdrowotnego [online], wiadomosci.wp.pl, 5 października 2006 [dostęp 2021-05-30] (pol.).
  3. ↑ Krzysztof Bukiel, 20 lat OZZL, 20 lat walki o prawa lekarzy i racjonalny system opieki zdrowotnej w Polsce, Kalendarium 1991-2011, Bydgoszcz: Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, 2011, s. 28-35 [dostęp 2021-05-27].
  4. 1 2 3 Kijak Ryszard, Bukiel Krzysztof, Dzieje i nadzieje Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy, Bydgoszcz: Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, 2010, s. 208-302, ISBN 978-83-931019-0-0, OCLC 803966894.
  5. ↑ Przegląd Urologiczny – Jaki będzie nowy system opieki zdrowotnej w Polsce [online], www.przeglad-urologiczny.pl [dostęp 2021-05-30].
  6. 1 2 Racjonalny system opieki zdrowotnej Rp [online], www.oil.org.pl [dostęp 2021-05-27].
  7. 1 2 Racjonalny system opieki zdrowotnej (Rp) – ciąg dalszy [online], www.oil.org.pl [dostęp 2021-05-27].
  8. ↑ Bon zdrowotny – czyli budżetowe finansowanie lecznictwa oraz rynkowa alokacja środków – artykuł z ostatniego numeru Menedżera Zdrowia [online], www.ozzl.org.pl [dostęp 2021-05-30].
  9. ↑ Racjonalny system opieki zdrowotnej – najkrócej [online], www.ozzl.org.pl [dostęp 2021-05-27].
  10. ↑ Krzysztof Bukiel, Wojciech Misiński, Racjonalny system opieki zdrowotnej Rp. Konferencja organizowana przez Krajową Izbę Gospodarczą i Porozumienie Środowisk Medycznych 01 grudnia 2003 r., Warszawa: Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, 2003.
  11. ↑ Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, Ustawa o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym, projekt, Bydgoszcz: Ogólnopolski Związek Zawodowy Lekarzy, 2005 [dostęp 2021-05-27].
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.