2006 – Najmłodszy zawodnik mistrzostw świata

Pol po raz pierwszy w wyścigu o mistrzostwo świata w klasie 125 cm³ wystartował w Grand Prix Katalonii 18 czerwca 2006 roku, kiedy to wystartował, dzięki „dzikiej karcie”. Start został zaliczony do udanych. W pierwszym starcie zdobył 3 oczka, zajmując 13. miejsce, stając się najmłodszym zawodnikiem w historii, który zdobył punkty mając zaledwie 15 lat i 8 dni. Potem wystartował jeszcze w ostatnich sześciu zawodów sezonu, dzięki kontuzji zawodnika teamu Derbi Andrea Iannone. W Czechach nie dojechał do mety, Malezji był 14. W kolejnych dwóch wyścigach nad Pacyfikiem nie zdobył punktów. Po powrocie do Europy. Zdobył kolejne punkty. Poprawiając dotychczasowe najlepsze wyniki. W Portugalii zajął 12. miejsce, a w zamykających zawodach w Walencji przyjechał na metę na 6. miejscu.

2007 – Pierwsze podium

Espargaró drugi sezon wyścigował się w zespole Aprilii. Z siedemnastu eliminacji tylko czterech nie ukończył. W pozostałych zdobył punkty. Już w pierwszych zawodach w Katarze miał szansę na pobicie swojego najlepszego wyniku będąc siódmym. Jednak na domowym torze zajął świetną czwartą pozycję, tracąc do podium niecałe 0,7 sekundy. Potem zastąpiły cztery starty w których naprzemiennie zdobywał 11. oraz 9. miejsce. Wtedy doszło do wyścigu o wielką nagrodę Katalonii, w której to rok wcześniej debiutował. W tym wyścigu stracił do zwycięzcy zaledwie 2,081 sekundy, będąc jednak dopiero na 5. miejscu. Kolejne starty nie były udane. W Wielkiej Brytanii oraz Niemczech Hiszpan nie dojechał do mety, a w Holandii zajął 11. pozycję. W ostatnich startach przed wyjazdem nad Pacyfik. Pol startował bardzo dobrze. W Czechach był szósty, a w San Marino piąty. W Grand Prix Portugalii po raz pierwszy stanął na podium. Przegrywając ze zwycięzcą Hectorem Faubelem o 0,235 sekundy oraz Gáborem Talmácsi. Jednak ci zawodnicy do ostatnich startów walczyli o mistrzostwo świata. Tego wyczynu nie udało już się poprawić Espargaró do końca sezonu. Najlepiej spisał się w Walencji zajmując 10. pozycję. Jednak ze 110 oczkami zdobył 9. miejsce w kwalifikacji generalnej.

2008 – Powrót do Derbi

Od lewej: Pol Espargaró, Marc Márquez, Nicolás Terol.

W sezonie 2008 Pol wrócił do motocyklu Derbi w którym jeździł w debiutanckim sezonie. Pierwszy start w mocnym wyścigu o Motocyklowe Grand Prix Kataru zakończył na 8. miejscu walcząc do samego końca z Włochem Simone Corsi. W drugim starcie w Hiszpanii nie było już tak dobrze do Corsiego, który wygrał wyścig stracił nieco ponad 40 sekund zajmując 14. miejsce. W Portugalii znalazł się o jedno miejsce wyżej niż w pierwszym wyścigu europejskim. W Chinach Hiszpan ukończył start już na czwartym miejscu. Taki sam wynik wywalczył w skróconym Francji. Dwa tygodnie później we Włoszech zajął po raz drugi w swojej karierze trzecie miejsce. Tracąc na ostatniej prostej drugą pozycję względem Gábora Talmácsiego. Do zwycięzcy w tym wyścigu stracił zaledwie 0,036 sekundy. Zaledwie tydzień później odbyło się domowe Grand Prix Katalonii. Pol świetnie rozegrał wkwalifikacje w których po raz pierwszy w karierze wywalczył pole position, jednak w konkursie nie udało się obronić prowadzenie. Ostatecznie i tak zajmując najlepsze miejsce w życiu, tj. drugie. W Wielkiej Brytanii oraz Holandii nie wystartował z powodu kontuzji (złamanie obojczyka), której nabawił się na torze Donington Park^[1]. Na tor wrócił podczas wyścigu rozgrywanego w Niemczech. Jednak nie zdobył punktów, zajmując dopiero siedemnastą lokatę.

2012 – Walka o tytuł w Moto2

W sezonie 2012 Pol przesiadł się z maszyny FTR na Kalex a i już podczas zimowych testów pokazał, że będzie mocny osiągając świetne czasy^[2]. Sezon rozpoczął od trzeciej lokaty w Katarze tracąc do Marca Márqueza niewiele ponad 1s.^[3]. W Hiszpanii Pol już wygrał. Okoliczności tego zwycięstwa były jednak niezwykłe, bo wyścig został zakończony przedwcześnie z powodu opadu deszczu^[4]. O zwycięstwo w Grand Prix Portugalii walczył do ostatnich zakrętów finałowego okrążenia. Ostatecznie jednak zajął drugie miejsce tracąc do Marca Márqueza 1,987s.^[5]. Po wyścigu we Francji, który ukończył na 6 pozycji, objął po raz pierwszy w karierze prowadzenie w klasyfikacji generalnej Motocyklowych Mistrzostw Świata w klasie Moto 2^[6]. Domowego wyścigu o Grand Prix Katalonii nie może zaliczyć do udanych. Gdy do mety zostawały tylko 3 okrążenia Pol próbował wykorzystać błąd Marca Márqueza. W wyniku kontaktu upadł i stracił cenne punkty. Po kilku apelacjach i odwołaniach Marc Márquez utrzymał wywalczone na torze trzecie miejsce^[7]. Do wyścigu na Silverstone Pol przystąpił mocno zdeterminowany. Przełożyło to się na fantastyczną dyspozycję i Hiszpan zdominował cały weekend wygrywając w pięknym stylu niedzielny wyścig^[8]. Holenderskie Tourist Trophy rozpoczął w podobnym stylu. Tym razem jednak wyścigu nie ukończył upadając już na samym początku rywalizacji, gdy próbował odjechać rywalom^[9]. Pol próbował się odgryźć na torze Sachsenring. Kolejny raz dominował w trakcje weekendu, jednak podczas kwalifikacji na mokrym torze nie radził sobie najlepiej i uzyskał zaledwie 17. czas. W trakcie wyścigu z okrążenia na okrążenie przebijał się w górę klasyfikacji kończąc ostatecznie tuż za podium^[10]. Motocyklowe Grand Prix Włoch rozpoczął już tradycyjnie od najlepszych czasów w piątkowych sesjach treningowych. Podczas sobotniej sesji treningowej został "wycięty" z toru przez Johanna Zarco i występ w dalszej części weekendu stał pod dużym znakiem zapytania. Ostatecznie Pol wystąpił w kwalifikacjach i mógł wystartować do wyścigu z pole position, który ukończył na drugiej pozycji^[11]. Po blisko miesięcznej przerwie Pol znowu dominował. Tym razem na torze Indianapolis wygrał wszystkie trzy treningi, wywalczył pole position, ale znowu nie mógł się cieszyć ze zwycięstwa w wyścigu. Po kuriozalnym błędzie upadł na początku sesji warm-up, stracił wiele cennego czasu i, jak się okazało, nie był w stanie rywalizować z Markiem Márquezem w trakcie wyścigu. Po tym Grand Prix strata do prowadzącego Márqueza wzrosła do 39 punktów^[12]. Kolejna eliminacja odbyła się w czeskim Brnie. Espargaro po raz trzeci z rzędu i czwarty w sezonie ruszył do wyścigu z pierwszego pola. Metę, po pasjonującej walce, osiągnął na trzeciej pozycji^[13]. Podobny przebiegł miała walka na torze Misano^[14]. "Pollycio" ukończył wyścig na drugiej pozycji. W następnej rundzie Pol w końcu wygrał nie tylko kwalifikacje, ale także wyścig, choć i tym razem nie było to zdecydowane zwycięstwo^[15]. Wyścig na Motegi to kolejne starcie Espargaro z Márquezem. Startujący z pole position Pol nie dał rady Marquezowi, który znacznie przybliżył się do tytułu mistrzowskiego^[16]. Kolejny wyścig odbył się w Malezji. Pol ponownie wygrał kwalifikacje i miał szanse odrobić cenne punkty do lidera klasyfikacji generalnej. W wyścigu panowały trudne warunki i na siedem okrążeń przed metą upadek zaliczył Márquez, ale Espargaro nie wykorzystał okazji finiszując na 10. pozycji^[17]. Na torze Phillip Island "Pollycio" dominował od pierwszego treningu. Zwycięstwo w kwalifikacjach oraz nokaut w wyścigu jednak nie wystarczyły, aby przedłużyć szansę na mistrzowski tytuł. Kończący wyścig na trzecim miejscu Marc Márquez zapewnił sobie tytuł i ostatni wyścig w sezonie o niczym już nie decydował^[18]. Pol jeszcze raz wywalczył pierwsze pole startowe, ale w wyścigu nie radził sobie najlepiej kończąc rywalizację na 9. miejscu^[19]. Ostatecznie sezon Pol Espargaró zakończył na drugiej pozycji z wynikiem 268 punktów tracąc do Marca Márqueza 56 oczek.

2013

Przed sezonem 2013 Polowi ubyło kilku groźniejszych rywali. Marc Márquez, Andrea Iannone oraz Bradley Smith awansowali do kategorii Moto GP, natomiast Thomas Lüthi podczas zimowych testów doznał poważnej kontuzji wykluczającej go z kilku wyścigów^[20]. Espargaro swoją dominacje pokazał już w zimowych testach wygrywając 4 z 6 rozegranych sesji. W treningach przed pierwszym wyścigiem w Katarze Pol jednak nie dominował. Wszystkie sesje treningowe wygrał Takaaki Nakagami. "Pollycio" obudził się dopiero w końcówce kwalifikacji. W czwartym sektorze swojego ostatniego okrążenia pomiarowego odrobił ponad 0,3s do Japończyka i wywalczył pierwsze pole position w sezonie i zarazem piąte z rzędu. W wyścigu Espargaro do ostatnich metrów walczył ze swoim najgroźniejszym rywalem, Scottem Reddingiem ostatecznie wygrywając o 0,844s.^[21] Kolejny wyścig odbył się na zupełnie nowym torze w Austin. Tym razem Pol przez cały weekend borykał się z problemami przyczepności przodu motocykla i w kwalifikacjach wywalczył zaledwie 7 pole startowe^[22]. Gorszy był jednak wyścig, w którym Hiszpan zaliczył groźny upadek i zakończył rywalizacje przedwcześnie. Dodatkowo stracił pozycję lidera klasyfikacji mistrzostw świata na rzecz Reddinga^[23]. Po tych wydarzeniach zaczął mozolnie odrabiać stracone punkty do Reddinga, wygrywał m.in. w Barcelonie i Assen oraz zajął 3. miejsce w Niemczech, co wywierało wciąż rosnącą presję na Brytyjczyku. Udzieliła się ona w Australii, gdzie w trakcie trwania treningów Scott wypadł z motocykla i złamał lewy nadgarstek tym samym dając szansę Polowi na odzyskanie upragnionego pierwszego miejsca w klasyfikacji generalnej, Hiszpan wygrał Grand Prix Australii i do dwóch ostatnich weekendów przystępował ze spokojną głową. Dokładając jeszcze do całości triumf w Japonii, Espargaro zapewnił sobie tytuł mistrza świata Moto2^[24].

2014

Młodszy z braci Espargaró awansował do MotoGP i od razu dostał do dyspozycji czołowy motocykl stawki tj. Yamahę M1, nie był to zespół fabryczny a satelicki^[25]. W przeciągu całego sezonu Hiszpan czterokrotnie nie ukończył wyścigów, ale w swoim debiucie w królewskiej klasie Espargaró zanotował bardzo dobre starty, co pozwoliło w ostatecznym rozrachunku zająć szóste miejsce w generalce, zaraz przed starszym z braci.

2015

#44 pozostał na kolejny sezon w Tech3, wyścigi kończył zawsze w czołowej dziesiątce z tym, że nie ukończył 5 innych. Hiszpan zakończył sezon na dziewiątym miejscu w klasyfikacji końcowej.

Sezony

* – sezon w trakcie

Klasy wyścigowe

Starty

Sezon	Klasa	Motocykl	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	18	Poz.	Pkt.
2006	125 cm³	Derbi	ESP -	QAT -	TUR -	CHN -	FRA -	ITA -	CAT 13	HOL -	GBR -	GER -	CZE NU	MAL 14	AUS 16	JPN 19	POR 12	WAL 6			20.	19
2007	125 cm³	Aprilia	QAT 7	ESP 4	TUR 11	CHN 9	FRA 11	ITA 9	CAT 5	GBR NU	HOL 11	DEU NU	CZE 6	SMR 5	POR 3	JPN NU	AUS 11	MAL NU	WAL 10		9.	110
2008	125 cm³	Derbi	QAT 8	ESP 14	POR 13	CHN 4	FRA 4	ITA 3	CAT 2	GBR DNS	HOL DNS	DEU 17	CZE 8	SMR NU	IND 2	JPN NU	AUS 5	MAl 6	WAL DNS		9	124
2009	125 cm³	Derbi	QAT 4	JPN 3	ESP 7	FRA NU	ITA 4	CAT NU	HOL 9	DEU 5	GBR 10	CZE 5	IND 1	SMR NU	POR 1	AUS 1	MAl 3	WAL 3			4	174,5
2010	125 cm³	Derbi	QAT 4	ESP 1	FRA 1	ITA 3	GBR 2	HOL 3	CAT 3	DEU NU	CZE 2	IND 3	SMR 6	ARA 1	JPN 4	MAl 2	AUS 2	POR 10	WAL 2		3	281
2011	Moto2	FTR	QAT 22	ESP 20	POR 6	FRA 13	CAT 16	GBR NU	HOL NU	ITA 28	DEU 13	CZE 16	IND 2	SMR 9	ARA 14	JPN 15	AUS 5	MAl 3	WAL 14		13	75
2012	Moto2	Kalex	QAT 3	ESP 1	POR 2	FRA 6	CAT NU	GBR 1	HOL NU	DEU 4	ITA 2	IND 2	CZE 3	SMR 2	ARA 1	JPN 2	MAl 11	AUS 1	WAL 8		2	268
2013	Moto2	Kalex	QAT 1	AME NU	ESP 3	FRA 20	ITA 4	CAT 1	HOL 1	DEU 3	IND 4	CZE 4	GBR 8	SMR 1	ARA 3	MAl 2	AUS 1	JPN 1	WAL 29		1	265
2014	MotoGP	Yamaha	QAT NU	AME 6	ARG 8	ESP 9	FRA 4	ITA 5	CAT 7	NED NU	DEU 7	IND 5	CZE NU	GBR 6	SMR 6	ARA 6	JPN 8	AUS NU	MAL 6	WAL 6	6	136
2015	MotoGP	Yamaha	QAT 9	AME NU	ARG 8	SPA 5	FRA 7	ITA 6	CAT NU	NED 5	GER 8	IND 7	CZE 8	GBR NU	RSM NU	ARA 9	JPN NU	AUS 8	MAL 9	VAL 5	9	114
2016	MotoGP	Yamaha	QAT 7	ARG 6	AME 7	ESP 8	FRA 5	ITA	CAT	NED	GER	AUT	CZE	GBR	SMR	ARA	JPN	MAL	AUS	VAL	6*	47*

* – sezon w trakcie