Plamki Fordyce’a – są to ektopowe gruczoły łojowe widoczne jako małe, bezbolesne, blade, białe, żółte lub czerwone plamki lub grudki o średnicy 1–3 mm zlokalizowane na trzonie prącia, mosznie, wargach sromowych, błonie śluzowej warg i policzków[1][2]. Mogą występować w znacznej liczbie[3]. Plamki występują powszechnie, są spotykane u mężczyzn i kobiet w każdej grupie wiekowej. Plamki Fordyce’a nie są związane z żadną chorobą i ewentualnie mogą stanowić pewien problem kosmetyczny[2][1].
Ich nazwa pochodzi od nazwiska amerykańskiego dermatologa, Johna Addisona Fordyce’a[4].
Plamki Fordyce’a mogą pojawiać się także w innych lokalizacjach:
- na żołędzi (zmiany gruczołów Tysona),
- na otoczce sutkowej (aureoli) – (zmiany gruczołów Montgomerego),
- na powiekach – (zmiany gruczołów Meiboma)[5].
Nie należy ich mylić z perlistymi grudkami prącia[6].
Plamki Fordyce’a bywają przedmiotem konsultacji dermatologicznej z powodu obaw o chorobę przenoszoną drogą płciową (zwłaszcza kłykciny kończyste) lub nowotwór złośliwy. Innym powodem konsultacji dermatologicznej może być zaniepokojenie wyglądem prącia i obawą przed negatywną reakcją partnera lub partnerki[7].
Przyczyny
Choć wydaje się, że istnieje podłoże genetyczne dla tej przypadłości, to jest ona idiopatyczna. Nie jest zaraźliwa i nie jest powodowana przez jakiegokolwiek wirusa. Plamki są obecne już od chwili narodzin, ale ich liczba zwiększa się znacznie w okresie dojrzewania, co związane jest ze zmianami gospodarki hormonalnej.
Rozpowszechnienie
Plamki Fordyce’a są powszechne wśród dorosłych mężczyzn (ok. 80%). Mogą występować jako pojedyncze zmiany lub w symetrycznych grupach. Przeważnie mają średnicę 1–3 mm[8].
Usuwanie plamek Fordyce’a
Plamki Fordyce’a są uważane za zjawisko fizjologiczne i nie zaleca się leczenia[1][2].
Leczenie laserem, takim jak laser CO2[9] lub elektryczne wysuszanie były stosowane z pewną skutecznością jako środki zmniejszające defekty kosmetyczne. Pewną skuteczność wykazano również wykorzystując lasery Pulse Dye[10] stosowane zwykle przy leczeniu rozrostu gruczołów łojowych[11], który jest podobny do plamek Fordyce’a. Leczenie przy wykorzystaniu laserów tego typu nie pozostawia blizn, ale zwykle jest kosztowne[11].
Zobacz też
Przypisy
- 1 2 3 James, Berger i Elston 2015 ↓, s. 793.
- 1 2 3 Bansal 2012 ↓, s. 404.
- ↑ Rycroft, Robertson i Wakelin 2010 ↓, s. 83.
- ↑ synd/1510 w bazie Who Named It (ang.)
- ↑ derm/395 w bazie eMedicine (ang.)
- ↑ L.S. Khoo, W.K. Cheong. Common genital dermatoses in male patients attending a public sexually transmitted disease clinic in Singapore. „Ann Acad Med Singapore”. 24 (4), s. 505–509, Jul 1995. PMID: 8849177.
- ↑ Dr John Dean: Spots on the penis. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
- ↑ Fordyce Spots. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
- ↑ Ocampo-Candiani J., Villarreal-Rodríguez A., Quiñones-Fernández AG., Herz-Ruelas ME., Ruíz-Esparza J. Treatment of Fordyce spots with CO2 laser. „Dermatologic surgery: official publication for American Society for Dermatologic Surgery [et al.]”. 8 (29), s. 869–871, sierpień 2003. PMID: 12859392.
- ↑ Sebaceous Prominence/Fordyce Spots. [dostęp 2009-08-27]. (ang.).
- 1 2 Schönermark MP., Schmidt C., Raulin C. Treatment of sebaceous gland hyperplasia with the pulsed dye laser. „Lasers in surgery and medicine”. 4 (21), s. 313–316, 1997. PMID: 9328977.
Bibliografia
- Ramesh Bansal: Dermatology, Venereology, Leprology Cosmetology and AIDS. JP Medical Ltd, 2012. ISBN 978-93-5025-720-3.
- Richard J.G. Rycroft, Stuart Robertson, Sarah H. Wakelin: Dermatology: A Colour Handbook, Second Edition. CRC Press, 2010. ISBN 978-1-84076-596-0.
- William D. James, Timothy Berger, Dirk Elston: Andrews’ Diseases of the Skin: Clinical Dermatology. Elsevier Health Sciences, 2015. ISBN 978-0-323-31969-0.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.