Piotr Kurowski, także Piotr z Kurowa herbu Szreniawa (zm. 1463) – kasztelan sądecki (1440), senator (ok. 1450), kasztelan lubelski (1460), starosta lubelski (1431-1432).
Syn kasztelana żarnowskiego Klemensa Kurowskiego i Katarzyny nieznanego nazwiska. Żonaty z Burnetą nieznanego nazwiska, miał z nią córkę Jadwigę.
3 lipca 1431 roku, w czasie wyprawy łuckiej wysłał listy wypowiednie wielkiemu księciu litewskiemu Świdrygielle z obozu wojskowego w Bystrzycy na ziemi lubelskiej[1].
Był członkiem konfederacji Spytka z Melsztyna w 1439 roku[2].
W trakcie bezkrólewia 1444-1447 będąc ledwie kasztelanem sądeckim należał do grupy najwybitniejszych opozycjonistów wobec pozycji Zbigniewa Oleśnickiego i zarazem do grupy stronników Kazimierza Jagiellończyka. W kwietniu 1446 został wybrany przez tajny zjazd małopolskiej opozycji w Bełżycach posłem do przebywającego na Litwie wielkiego księcia. Dopiero to poselstwo przywiozło zgodę Kazimierza na przyjęcie korony polskiej i zażegnanie kryzysu władzy (w tym czasie zdążono już warunkowo obrać królem Bolesława IV, księcia czersko-warszawskiego).
W 1442 zmienił lokację miejską Kurowa z prawa polskiego na magdeburskie. W 1452 w miejsce drewnianego, ufundował murowany kościół pod wezwaniem Narodzenia NMP i św. Michała Archanioła oraz hojnie uposażył parafię w Kurowie. Czy było to związane z erygowaniem nowej parafii, czy też odnowieniem starej pod wezwaniem św. Idziego - istniejącej od XII wieku, tego stwierdzić jednoznacznie nie można. Wątpliwe jednak, by do rangi miasta podniesiono ośrodek bez własnej parafii.
