Peronospora destructor
Ilustracja
Nalot Peronospora destructor na liściu cebuli
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

chromisty

Typ

lęgniowce

Gromada

Peronosporea

Rząd

wroślikowce

Rodzina

wroślikowate

Rodzaj

Peronospora

Gatunek

Peronospora destructor

Nazwa systematyczna
Peronospora destructor (Berk.) Casp. ex Berk.
Outl. Brit. Fung. (London): 349 (1860)

Peronospora destructor (Berk.) Casp. ex Berk. – gatunek organizmów należący do grzybopodobnych lęgniowców[1]. Wywołuje chorobę o nazwie mączniak rzekomy cebuli[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Peronospora, Peronosporaceae, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1841 r. Miles Joseph Berkeley nadając mu nazwę Botrytis destructor. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadali mu w 1860 r. Robert Caspary i M.J. Berkeley, przenosząc go do rodzaju Peronospora[1].

Synonimy:

  • Botrytis destructor Berk 1841
  • Peronospora schleidenii Unger 1847[3].

Morfologia i rozwój

Peronospora destructor jest mikroskopijnym pasożytem obligatoryjnym występującym na całym świecie[4]. Na liściach i innych częściach porażonego pędu cebuli zwyczajnej powoduje powstawanie jasnoszarego nalotu, w którym tworzą się konidiofory z zarodnikami sporangialnymi (konidiami). Nalot ten tworzy się nocą. Po pewnym czasie plamy stają się czarne wskutek wtórnego zainfekowania mikroskopijnymi grzybami saprotroficznymi[2] z rodzajów Alternaria, Cladosporium, Epicoccum i inne[4].

Konidiofory mają długość 200–570 µm, średnicę 10–17 µm, u podstawy są pogrubione do 20 µm. Rozgałęziają się monopodialnie 5–7 razy. Ich odgałęzienia są proste lub lekko zakrzywione, wzniesione, Końcowe gałęzie są dziobowate lub rozwidlone i zakrzywione, równomiernie zwężające się, stępione u góry, ukośne pod mniej lub bardziej ostrym kątem, czasem proste, do 23 µm długości, 2,5–5 µm szerokości u podstawy. Konidia elipsoidalne, zwężone u podstawy, czasami z dużą brodawką, zaokrąglone lub lekko zaostrzone u góry, żółtobrązowe, o wymiarach 42–60 × 20–32 µm[4]

Zarodniki mają klinowato zwężającą się nasadę, są żółtobrunatne, o wymiarach 42–60 × 20–32 μm. Tworzą się również kuliste oospory o średnicy 30–45 μm z nieregularnie ułożonym episporium o średnicy do 6 µm[4].

Przypisy

  1. 1 2 3 Index Fungorum [online] [dostęp 2022-06-24].
  2. 1 2 Selim Kryczyński, Zbigniew Weber (red.), Fitopatologia. Choroby roślin uprawnych, t. 2, Poznań: PWRiL, 2011, ISBN 978-83-09-01077-7.
  3. ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-06-24].
  4. 1 2 3 4 Janusz Błaszkowki, Mariusz Tadych, Tadeusz Madej, Przewodnik do ćwiczeń z fitopatologii, Szczecin: wyd. AR w Szczecinie, 1999, ISBN 83-87327-23-9.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.