Ród Farina

Johann Maria Farina (wł. Giovanni Maria Farina, 1685–1766) – najbardziej znany jako twórca wody kolońskiej, Eau de Cologne (niem. Kölnisch Wassers), której nazwa pochodzi od miejsca produkcji. W Kolonii J. M. Farina, Włoch z pochodzenia, założył w 1709 fabrykę perfum (Eau de Cologne Farina), która obecnie jest najstarszą na świecie. W przedsiębiorstwie Fariny zaopatrywały się prawie wszystkie europejskie dwory panujących (np. dwór Fryderyka Wilhelma I, Marii Teresy, Ludwika XV, Napoleona, królowej Anglii – Wiktorii, Stanisława Augusta Poniatowskiego). Eau de Cologne Farina używali Wolter, Goethe, Balzac, Oscar Wilde, Thomas Mann, Marlene Dietrich oraz księżniczka Diana.

Przedsiębiorstwo Eau de Cologne Farina działające w Kolonii od ponad 300 lat borykało się z licznymi problemami nieuczciwej konkurencji, nielegalnie wykorzystującej nazwę głównego produktu i nazwisko Farina. Potomkowie założyciela firmy domagali się wprowadzenie w Niemczech znaków towarowych (już wówczas istniejących we Włoszech). Troszcząc się o zachowanie marki dobrych produktów, wytwarzanych zgodnie z oryginalnymi recepturami, przeprowadzili tysiące spraw sądowych przeciwko producentom tanich zamienników, zawierających coraz tańsze syntetyki. Dodatkowe zagrożenie dla niszowej działalności firmy, prowadzonej w skali globalnej dla ekskluzywnych odbiorców, pojawiło się w związku z wprowadzaniem coraz bardziej rygorystycznych zakazów stosowania w produkcji określonych związków, np. czynników alergizujących, zawartych w olejkach eterycznych. Konieczne stało się ich usuwanie z olejków, co często niekorzystnie wpływa na ich zapach. W takich przypadkach jest konieczne modyfikowanie tradycyjnych receptur (wbrew zasadom firmy)^[2][3][4][5].

Ród Guerlain

Firma Guerlain powstała w 1838 roku. Jej założycielem był Pierre François Pascal Guerlain, dostawca perfum francuskiej cesarzowej Eugenii. Stworzył wiele kompozycji zapachowych, np. Eau de Cologne Impériale specjalnie dla cesarzowej^[6]. Dzieło ojca kontynuowali synowie, Aimé Guerlain (perfumiarz)^[7], którego dziełem jest np. kompozycja Jicky, i Gabriel (menedżer). Wnuk założyciela, Jacques Guerlain (1874–1963)^[8] był twórcą popularnych w latach 20. XX w. perfum Mitsouko, Shalimar i L'Heure bleue. Twórcą perfum firmy Guerlain o nazwach Vetiver, Chamade, Eau de Guerlain, Nahéma i Samsara jest Jean-Paul Guerlain (piąte pokolenie rodu)^[1][9][10].

Henri Almeras

Henri Alméras (1892–1965) pochodził z Hiszpanii. Początkowo pracował dla Chiris w Grasse. W latach 1925–1948 był „nosem” firmy Jean Patou. Stworzył np. serię: Amour Amour, Que Sais-je i Sagesse, interpretowaną jako historia miłości: początek (zauroczenie) – co się dzieje? (sprawa jest poważna) – mądrość pożegnania. Za najważniejsze dzieło Almérasa jest uważana receptura Joy (1930), stworzona dla ratowania bogatych klientów firmy (i jej właściciela) przed depresją, związaną z wielkim kryzysem^[11]. Joy jest uznawana za jedną z najsławniejszych kompozycji wszech czasów^[12].

Ernest Beaux

Emile Boucher (1876)

Pierre Bourdon

François Coty

Olivia Giacobetti

Ernest Beaux

Maurice Roucel

Ernest Beaux urodził się w Moskwie, gdzie jego ojciec (Francuz) był perfumiarzem i członkiem zarządu firmy Rallet & Co. Syn zaczął pracę w firmie już po ukończeniu szkoły średniej. Od 1902 roku pracował w dziale perfumerii pod kierownictwem A. Lemerciera. Od roku 1907 był technicznym kierownikiem działu i członkiem zarządu Rallet. Jako kompozytor perfum pierwsze sukcesy odniósł w latach 1912–1913 (Bouquet de Napoleon i Bouquet de Catherine). Po I wojnie światowej, w której walczył jako oficer wywiadu w sile wielonarodowej, Beaux przeniósł się do Francji. W La Bocca, w pobliżu Cannes, kontynuował pracę perfumiarza w firmie Chiris, gdzie pracowali również Henri Robert i Henri Almeras. Między 1920 a 1926 rokiem stworzył kompozycje zapachowe dla Chanel, np. No.5, No.22 , Cuir de Russie i inne. Oryginalność perfum Chanel No.5 była związana z pionierskim zastosowaniem aldehydów^[13][14].

Emile Boucher

Emile Boucher (1842–1892) urodził się w Paryżu. Rozpoczął karierę jako paryski fryzjer. Był utalentowanym samoukiem. W wieku 31 lat nabył od Antoine’a Lecornu’a przedsiębiorstwo Parfumery Mignot (Boucher Mignot), zajmujące się produkcją i sprzedażą perfum, kosmetyków i przyborów toaletowych. Prowadził je wraz z przyjaciółmi – synami Antoine’a Lecornu'a. W 1878 roku został dostawcą cesarza i cesarzowej Brazylii. Ponad 50% produkcji eksportował do Anglii, Włoch, Rumunii, Rosji, Niemiec, Brazylii, Gruzji, Belgii, Hiszpanii, Szwajcarii i Holandii. Perfumy i kosmetyki były sprzedawane w paryskich domach towarowych: Printemps Department Store i Luwr. Boucher Mignot uczestniczył w wielu Światowych Wystawach w Paryżu. Był odznaczony brązowym medalem w 1878 roku i srebrnym – w 1889 roku. Już w latach 1876–1881 wprowadził do kompozycji (np. Héliotrope blanc, Foin coupé, Chypre, Lilas blanc) produkty syntetyczne, takie jak kumaryna, heliotropina i wanilina.

Pierre Bourdon

Pierre Burdon ukończył studia w dziedzinie nauk politycznych, po czym zmienił życiowe plany i rozpoczął w 1971 roku karierę w dziedzinie perfumiarstwa w spółce Roure–Bertrand–Dupont, prowadzącej szkołę perfumiarzy w Grasse. Miał tam okazję współpracować z Edmondem Roudnitską. Po pięciu latach szkolenia został zatrudniony w Roure w Paryżu, gdzie specjalizował się w dziedzinie kosmetyki, a następnie spędził rok w Stanach Zjednoczonych. W kolejnych latach zajmował się sprawami rozwoju takich firm, jak europejska filia Takasago (1982), Quest International (1991), de Fragrance Ressources (1993). W latach 1981–2006 opracował wiele receptur, np.: Dolce Vita dla Christian Dior, Cool Water i Good Life dla Davidoff, Escada dla Escada Beauté, Cologne à la Française, Cologne a la Russe i Cologne a l'Italienne dla Institut Tres Bien, Mark Birley for men dla Mark Birley, Individuel dla Mont Blanc i inne^[15].

Germaine Cellier

Germaine Cellier (1909—1976) urodziła się w Bordeaux. Studiowała chemię w Paryżu. Po ukończeniu studiów rozpoczęła pracę w spółce Roure-Bertrand-Dupont, jako jedna z pierwszych kobiet w środowisku perfumiarzy. Szybko zdobyła sobie miano przebojowej „Arlette blonde” (była błękitnooką blondynką, wysoką, szczupłą i elegancką). Perfumy, które stworzyła dla Roure i kolejnych firm, określane jako zuchwałe lub brutalne, stały się rynkowymi przebojami. Skomponowała np. Bandit (zmysłowe perfumy o skórzanej nucie, 1944) i Fracas (1948) dla Roberta Pigueta, Vent Vert, Jolie Madame (1953) i Monsieur Balmain (1964) dla Pierre’a Balmaina, Coeur Joie (1946) dla Niny Ricci oraz wiele innych dla Elizabeth Arden ze Stanów Zjednoczonych^[1][16][17].

François Coty

François Coty (1874–1934) przybył do Paryża z Korsyki w 1900 roku. Początkowo dostarczał swoje towary do wielkich magazynów, a w 1904 roku założył własny sklep w dzielnicy Place Vendôme. Od 1907roku współpracował z projektantem i artystą–szklarzem René Lalique'em. Firma Coty stała się popularna w wielu krajach, m.in. w Stanach Zjednoczonych. Jej rozwój znacznie zahamował wielki kryzys na giełdzie nowojorskiej w latach 20. XX wieku^[1][10]. François Coty stworzył perfumy Chypre, których zapach stał się inspiracją dla całej grupy tak nazywanych zapachów. Skomponował również L'Origan, Émeraude La Rose Jacqueminot, Ambre Antique i wiele innych^[1][18].

André Fraysse

André Fraysse (1902–1976) był synem perfumiarza, Claude’a Fraysse’a. Perfumiarzami byli również jego siostra Jacqueline, związana z firmą Weil, i brat Hubert, który pracował dla Synarome. André Fraysse został „nosem” firmy Parfums Lanvin, dla której stworzył m.in. Arpège (1927), My Sin (1925), Skandal (1931), Rumeur (1934), Pretexte (1937)^[19][20][21].

Olivia Giacobetti

Olivia Giacobetti urodziła się w 1966 roku w Boulogne-Billancourt (Francja). Od dzieciństwa marzyła o tym, by być „nosem”. Zachęcał ją do tego jej ojciec – Francis Giacobetti, znany reżyser (np. filmu Emmanuelle 2). Olivia rozpoczęła praktykę w Le Group Robertet^[22] w wieku 17 lat, a kilka lat później stworzyła własną firmę – IUNX Boutiq. Opracowała kompozycje dla takich firm, jak Lubin, L’Artisan Parfumeur, Diptyque. Skomponowała np. L’Artisan L’Eau de L’Artisan (1993), L’Artisan Premier Figuier (1994), L’Artisan Drole de Rose (1995), Diptyque Philosykos (1996), L’Artisan Navegar (1998), L’Artisan Dzing! (1999), L’Artisan Tea for Two (2000), L’Artisan Un Bouquet en Mai (2001), L’Artisan Safran Troublant (2002), L’Artisan Jour de Fete (2004), Guerlain Baby Guerlain (2005), L’Artisan Fou d’Absinthe (2006), Honoré des Prés Chaman’s Party (2008), Hotel Costes Costes No 2 (2009), Honoré des Prés Vamp à NY (2010)^[23][24].

Maurice Roucel

Maurice Roucel rozpoczął karierę w 1973 roku, jako chemik w Chanel's Fragrance Laboratory. Jako perfumiarz jest samoukiem. Pełni funkcję „nosa” firmy Quest. Skomponował perfumy Tocade dla Rochasa, 24, Faubourg dla Hermèsa, Monsoon dla Coty (1994), Fresh dla Alfreda Dunhilla (2005), L’Instant dla Guerlain (2003), Kenzo Air dla Kenzo Parfums (2004), Lalique pour Homme dla René Lalique et Cie (1997), Voyage dla Nautica Fragrances (2006), Musc Ravageur dla Frederic Malla (2000), Rochas Man dla Parfums Rochas (1999) i innych. W 2002 roku został wyróżniony Prix François Coty (francuski Oskar dla perfumiarzy)^[1][25].

Edmond Roudnitska

Edmond Roudnitska (1905–1996) jest uznawany za pioniera nowoczesnej perfumerii i jednego z najsłynniejszych „nosów” XX w.^[1]. Rozpoczynał pracę jako chemik w spółce 'Roure–Bertrand–Dupont'. Najdłużej (1948–1976) współpracował z firmą Christian Dior, dla której skomponował np. Eau Sauvage, Diorama, Diorissimo, Diorella, Dior Dior. Stworzył również znane receptury perfum dla innych firm, np. It’You i On Dit dla Elizabeth Arden, Femme dla Marcel Rochas, Eau dla Hermèsa^[26][27].