Pelargonia bluszczolistna
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

bodziszkowce

Rodzina

bodziszkowate

Rodzaj

pelargonia

Nazwa systematyczna
Pelargonium peltatum hybrids
Kwiaty
Kwiaty
Kwiaty odmiany 'Ville de Dresde'

Pelargonie bluszczolistne – grupa odmian pelargonii pochodzących od Pelargonium peltatum i będących jej kultywarami i mieszańcami tego gatunku z innymi nieokreślonymi gatunkami pelargonii. Pelargonium peltatum pochodzi z południowej części Afryki Południowej, pochodzące od niej pelargonie bluszczolistne są w Polsce powszechnie uprawiane jako rośliny ozdobne.

Morfologia

Łodyga
Zwisająca i płożąca się, rozgałęziona, łatwo łamliwa, naga. Osiąga długość do 1–1,5 m.
Liście
Ulistnienie naprzemianległe. Liście pojedyncze, błyszczące, mięsiste, długoogonkowe, pofałdowane, o kształcie przypominającym liście bluszczu. U niektórych odmian mają białe lub żółte nerwy lub białe obrzeżenia blaszki liściowej.
Kwiaty
Zebrane w 5-10 kwiatowe baldachy wyrastające na długich szypułkach z katów liści. Są w różnych kolorach; od białego poprzez łososiowy, różowy i czerwony do fioletowego. Mogą być u różnych odmian pojedyncze lub pełne, istnieją też odmiany o dwubarwnych kwiatach. Przeważnie mają symetrię dwuboczną; 2 górne płatki korony są szersze i dłuższe, a także inaczej zabarwione, pręcików jest 10, część z nich lub wszystkie są zmarniałe[3].
Gatunki podobne
Pelargonie pasiaste i pelargonie wielkokwiatowe. Obydwie te grupy mieszańców różnią się od pelargonii bluszczolistnych grubszą i wzniesioną łodygą, ponadto p. pasiaste mają pasiasto wybarwione liście, wielkokwiatowe zaś wyraźnie większe kwiaty.

Biologia

Bylina. Kwitnie obficie i bardzo długo (przez całe lato aż do jesiennych przymrozków), jednak większość uprawianych odmian nie wytwarza nasion. Jest rośliną termoindukcyjną, tzn, że warunkiem obitego kwitnienia jest przejście w zimie okresu spoczynku w niskiej temperaturze. W ciągu roku przyrasta około 50 cm. Jest rośliną długowieczną, jednak starsze okazy stają się nieładne, gdyż ogałacają się dołem z liści i kwitną słabiej. Zasadniczo uprawia się ją przez jeden rok, jeśli istnieją warunki do jej przezimowania, to można ją uprawiać przez 2–3 lata. W tym celu przed zimą należy ją krótko nad ziemią przyciąć i przechowywać przez zimę w oświetlonym pomieszczeniu o temperaturze 5–10 °C.

Zastosowanie

Jest uprawiana jako roślina ozdobna, głównie jako roślina doniczkowa. W mieszkaniach uprawiana jest rzadko, szczególnie natomiast dzięki zwisającym pędom nadaje się na balkony, werandy, zewnętrzne parapety okienne. Uprawia się ją w doniczkach, skrzynkach i różnego rodzaju pojemnikach. Walorami tej rośliny są liczne i długo kwitnące kwiaty. Ostatnio w kompozycji z innymi gatunkami roślin bywa uprawiana również jako roślina rabatowa.

Uprawa

  • Wymagania. Jest łatwa w uprawie. Potrzebuje silnego światła, może to być bezpośrednie oświetlenie słoneczne. Lubi suchą atmosferę i dużo przestrzeni, nie należy jej zraszać, gdyż powoduje to jej gnicie. Dobrze znosi wysokie temperatury podczas letnich upałów. Jako podłoże najlepsza jest ziemia torfowa lub gliniasta.
  • Zabiegi uprawowe. Pelargonie rosnące na zewnątrz w pełnym słońcu podlewa się codziennie (rano lub wieczorem). Nawozi się rozcieńczonym płynnym wieloskładnikowym nawozem co 2 tygodnie lub stosuje się długotrwale działające pałeczki nawozowe wkładane do podłoża. Istnieją nawozy przeznaczone specjalnie dla pelargonii. Przekwitnięte kwiatostany i uschnięte liście usuwa się, gdyż szpecą roślinę. Przezimowanej roślinie na wiosnę uszczykuje się wierzchołki pędów, by się rozkrzewiała.
  • Rozmnażanie. Przede wszystkim przez sadzonki pędowe pobierane od połowy lipca do połowy sierpnia. Ścięte sadzonki przez kilka godzin pozostawia się, by obeschła powierzchnia cięcia, potem zanurza w ukorzeniaczu, sadzi w podłożu z torfu i pasku w stosunku 1:1 oraz trzyma w słonecznym i ciepłym pomieszczeniu (najlepiej w szklarni, inspekcie). Przylistki na sadzonkach usuwa się, gdyż często gniją. Ukorzenianie trwa w dobrych warunkach do 3 tygodni. Ostatnio pojawiają się odmiany, które można rozmnażać z nasion. Wysiane w piaszczystym podłożu łatwo kiełkują w temperaturze 16–18 °C.

Przypisy

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-03-02] (ang.).
  3. ↑ Zbigniew Podbielkowski: Słownik roślin użytkowych. Warszawa: PWRiL, 1989. ISBN 83-09-00256-4.

Bibliografia

  • Dawid Longman: Pielęgnowanie roślin pokojowych. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1997. ISBN 83-09-01559-3.
  • Bolesław Chlebowski, Kazimierz Mynett: Kwiaciarstwo. Warszawa: PWRiL, 1983. ISBN 83-09-00544-X.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.