Pedro Carmona
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

6 lipca 1941
Barquisimeto

Pełniący obowiązki prezydenta Wenezueli
Okres

od 12 kwietnia 2002
do 13 kwietnia 2002

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Poprzednik

Hugo Chávez

Następca

Diosdado Cabello

Odznaczenia
Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela) Krzyż Wielki Orderu Francisco de Miranda (Wenezuela) Kawaler Orderu Bernardo O’Higginsa (Chile) Narodowy Order Zasługi (Kolumbia) Kawaler Orderu Słońca Peru

Pedro Francisco Carmona Estanga (ur. 6 lipca 1941 w Barquisimeto) – były lider organizacji wenezuelskich pracodawców Fedecamaras oraz aktywny uczestnik nieudanego zamachu stanu w 2002, kiedy został zaprzysiężony na tymczasowego prezydenta kraju[1]. Po klęsce zamachu stanu Carmona uciekł z aresztu domowego do Kolumbii[2], a stamtąd do Miami.

Życiorys

Carmona jest absolwentem Katolickiego Uniwersytetu Andrésa Bello oraz Université Libre de Bruxelles, gdzie studiował ekonomię. Po studiach pracował w przemyśle petrochemicznym na stanowiskach menedżerskich, będąc zatrudnionym m.in. w Aditivos Orinoco, Quimica Venoco, Industrias Venoco i Promotora Venoco. W lipcu 2001 został wybrany przewodniczącym federacji pracodawców Fedecamaras na dwuletnią kadencję. Zasiadał również w Instytucie Handlu Zagranicznego oraz w komitecie zarządzającym Instytutu Wyższych Studiów nad Zarządzaniem Przedsiębiorstwami. Kilkakrotnie reprezentował Wenezuelę w trakcie handlowych misji zagranicznych[3].

Carmona był związany z antychavistowską opozycją jeszcze przed zamachem, często otwarcie krytykował kierunek polityki wewnętrznej prezydenta Wenezueli na łamach gazety El Universal oraz w innych prywatnych mediach[4]. Zaprzysiężony na prezydenta został po domniemanej rezygnacji Hugo Cháveza wymuszonej przez potężną manifestację jego przeciwników pod wodzą grupy wojskowych[5]. Carmona złożył przysięgę w pałacu Miraflores, po czym ogłosił tzw. dekret Carmony, w którym zawieszał Sąd Najwyższy, Zgromadzenie Narodowe i konstytucję Wenezueli[6]. Treść dekretu kosztowała go jednak poparcie części środowisk wojskowych, co w rezultacie przesądziło o jego upadku po szturmie Miraflores podjętym przez sympatyków Chaveza razem z wierną mu gwardią pałacową.

Carmona po upadku zamachu zdołał uciec z aresztu domowego i otrzymał azyl w ambasadzie Kolumbii[7], skąd za zgodą Hugo Chaveza wyjechał do Kolumbii[8]. Początkowo był osobą poszukiwaną przez policję wenezuelską, jednak został w styczniu 2008 formalnie amnestionowany razem z innymi organizatorami zamachu[9]. Następnie przebywał w Miami w USA. Obecnie Carmona wykłada na Uniwersytecie Sergio Arboledy w Bogocie, podawane są również informacje o szkoleniu przez niego kolumbijskich agentów[10].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ BBC: Intermin president sworn in. 13 kwietnia 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
  2. ↑ Venezuelan Coup President Gains Asylum, Leaves for Colombia. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
  3. ↑ BBC: Profile:Pedro Carmona. 27 maja 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
  4. ↑ Latin Business Chronicle: Pedro Carmona: Actions, Not Words. (ang.).
  5. ↑ Public Broadcasting Service (PBS): Upheaval in Wenezuela. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
  6. 1 2 BBC Mundo: Pedro Carmona, presidente por un día. 14 kwietnia 2002. [dostęp 2009-01-25]. (hiszp.).
  7. ↑ BBC: Venezuelan coup leader given asylum. 27 maja 2002. [dostęp 2009-01-25]. (ang.).
  8. ↑ Gazeta.pl: Pedro Carmona może wyjechać z Wenezueli do Kolumbii. 28 maja 2005. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
  9. ↑ Krzysztof Pacyński: Amnestia dla puczystów z 2002. 1 stycznia 2008. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
  10. ↑ Paweł Michał Bartolik: Były wiceprezydent Wenezueli o przygotowaniach do prawicowego puczu. 20 września 2008. [dostęp 2009-01-25]. (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.