Pawieł Sadyrin
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Pawieł Fiodorowicz Sadyrin

Data i miejsce urodzenia

18 września 1942
Perm

Data i miejsce śmierci

1 grudnia 2001
Moskwa

Wzrost

173 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera juniorska
Lata Klub
1956–1959 Zwiezda Perm
Kariera seniorska[infobox 1]
Lata Klub Wyst. Gole
1959–1964 Zwiezda Perm
1965–1975 Zenit Leningrad 333 (37)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1978–1982 Zenit Leningrad (asystent)
1983–1987 Zenit Leningrad
1988–1989 Kristal Chersoń
1989–1992 CSKA Moskwa
1992–1994 Rosja
1995–1996 Zenit Petersburg
1997–1998 CSKA Moskwa
1998–1999 Rubin Kazań
2000 Uzbekistan
2000–2001 CSKA Moskwa
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Pawieł Fiodorowicz Sadyrin (ros. Павел Фёдорович Садырин, ur. 18 września 1942 w Permie, zm. 1 grudnia 2001 w Moskwie) – rosyjski piłkarz występujący na pozycji pomocnika, oraz trener piłkarski. Przez dziesięć lat był zawodnikiem Zenitu Leningrad. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę szkoleniową. Największe sukcesy odniósł w drugiej połowie lat 80.; w 1984 doprowadził Zenit do pierwszego tytułu mistrza Związku Radzieckiego, a rok później zdobył z nim Puchar tego kraju. W 1991 powtórzył te osiągnięcia z CSKA Moskwa. Po rozpadzie ZSRR został pierwszym po wojnie selekcjonerem reprezentacji Rosji, z którą awansował do Mundialu 1994, ale po słabym występie na mistrzostwach, spowodowanym m.in. odsunięciem od zespołu dotychczasowych liderów, podał się do dymisji. Później pracował ponownie w Zenicie i CSKA, ale nie potrafił nawiązać z nimi do osiągnięć z lat 80.

Kariera piłkarska

Był wychowankiem Zwiezdy Perm, klubu z rodzinnej miejscowości. W 1965 przeniósł się do Zenitu Leningrad, który wówczas krążył między pierwszą a drugą ligą. W jego barwach rozegrał łącznie 333 mecze i strzelił 37 goli.

Zakończył karierę w 1975, w wieku 33 lat.

Kariera szkoleniowa

Od 1978 pracował w sztabie szkoleniowym Zenitu Leningrad. W 1983 objął stanowisko pierwszego trenera i w ciągu czterech sezonów zdobył pierwsze dla tego klubu mistrzostwo kraju oraz Puchar i Superpuchar Związku Radzieckiego. Druga połowa lat 80. to najbardziej owocny okres w historii Zenitu.

Niedługo później trafił do drugoligowego CSKA Moskwa, który już w pierwszym sezonie wprowadził do ekstraklasy, a dwa lata później doprowadził do tytułu mistrzowskiego oraz zwycięstwa w rozgrywkach o Puchar kraju. Sadyrin był spadkobiercą sowieckiej myśli szkoleniowej, w której trener był postacią wiodącą, nadrzędną, miał cechy wymagającego, surowego wodza, zachowującego dystans do zawodników.

Po ostatecznym rozpadzie Związku Radzieckiego w 1992 powstała reprezentacja Rosji. Jej pierwszym selekcjonerem został właśnie Sadyrin. Metody szkoleniowe, które przyniosły sukces w pracy klubowej, tym razem stały się przyczyną konfliktu z piłkarzami. Zespół awansował do Mundialu 1994, ale już na wiele miesięcy przed rozpoczęciem turnieju przeciw selekcjonerowi zbuntowała się grupa liderów drużyny, występująca na co dzień w klubach Europy Zachodniej. Zarzucali mu despotyzm. Sadyrin zapowiedział, że każdy zawodnik, który będzie go krytykował, nie pojedzie na mistrzostwa. W domu zostali więc Igor Szalimow, Andriej Kanczelskis, Igor Koływanow i Siergiej Kiriakow. Już w Stanach Zjednoczonych selekcjonera skrytykował Siergiej Juran i został odsunięty od zespołu. Nie najlepsza atmosfera panująca wokół reprezentacji, konflikty wewnątrz drużyny oraz brak liderów sprawiły, że Rosjanie przegrali dwa pierwsze spotkania (0:2 z Brazylią i 1:3 ze Szwecją). W ostatnim Sadyrin dał szansę dotychczasowym rezerwowym, którzy wysoko (6:1) ograli Kamerun. Pięć goli w tamtym meczu strzelił zastępujący Kiriakowa Oleg Salenko.

Po turnieju selekcjoner został zmieniony przez Olega Romancewa. Powrócił do Zenitu, grającego wtedy w drugiej lidze, i w 1995 wprowadził go z powrotem do ekstraklasy. Później szkolił piłkarzy CSKA Moskwa oraz drugoligowego Rubinu Kazań. Również w kwietniu 2000 został zaproszony na stanowisko selekcjonera narodowej reprezentacji Uzbekistanu[1], z którą 18 maja przegrał 0-2 z Tajlandią, po czym podał się do dymisji.

Zmarł na raka w grudniu 2001. Miał 59 lat. Pochowany na Cmentarzu Kuncewskim w Moskwie[2].

Sukcesy szkoleniowe

  • mistrzostwo ZSRR 1984, finał Pucharu ZSRR 1984, Puchar 1985, Superpuchar ZSRR 1985 z Zenitem Leningrad
  • awans do ekstraklasy w sezonie 1994-1995 z Zenitem Petersburg
  • mistrzostwo ZSRR 1991, Puchar ZSRR 1991 oraz awans do Wyższej Ligi w sezonie 1988-1989 z CSKA Moskwa

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.