Paweł Jan Nowacki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

25 czerwca 1905
Berlin

Data i miejsce śmierci

23 maja 1979
Warszawa

profesor
Specjalność: energetyka
Instytut

Badań Jądrowych

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Wojska Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Grób Pawła Nowackiego na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Paweł Jan Nowacki (ur. 25 czerwca 1905 w Berlinie, zm. 23 maja 1979 w Warszawie) – polski automatyk i elektrotechnik. Profesor Politechniki Wrocławskiej i Politechniki Warszawskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana, urzędnika pocztowego, i Katarzyny z domu Misiek. W 1915 ukończył Szkołę Powszechną nr 257 w Berlinie, a następnie, w latach 1915–1919, uczęszczał do IV Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego im. Jahna w Berlinie, od 1919 do Państwowego Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Poznaniu, gdzie w 1924 uzyskał maturę. W 1929 ukończył studia na Oddziale Elektrotechnicznym Wydziału Mechanicznego Politechniki Lwowskiej, otrzymując dyplom inżyniera elektryka. Podczas studiów, w 1928 został asystentem prof. Kazimierza Idaszewskiego w Katedrze Miernictwa Elektrycznego, a po zdaniu egzaminu dyplomowego - starszym asystentem. Równolegle pracował w P. Z. Siemens we Lwowie jako inżynier. W latach 1930–1931 poszerzał wiedzę w centrali Siemens-Schuckert Werke (SSW) w Berlinie. Po powrocie do Polski objął stanowisko adiunkta w Katedrze Maszyn Elektrycznych Politechniki Lwowskiej. W 1936 obronił pracę doktorską pt. Nowy sposób obliczania linii dalekosiężnych metodą wykresów kołowych i otrzymał dyplom doktora nauk technicznych z zakresu elektrotechniki z odznaczeniem. W 1936 przeniósł się na Górny Śląsk, gdzie pracował jako inżynier w Polskich Zakładach Siemens w Katowicach. W latach 1938–1939 był dyrektorem technicznym Fabryki Kabli i Drutu w Będzinie[1].

Po wybuchu II wojny światowej, jako ochotnik do Wojska Polskiego na Zachodzie przez Węgry, Jugosławię i Włochy przedostał się do Francji, a później do Anglii. W Londynie, wykładał matematykę i fizykę w ówczesnym Gimnazjum Męskim w Ealing, następnie w lotnictwie angielskim rozpoczął pracę naukową w Departamencie Radiowym w Royal Aircraft Establishment w Farnborough (od 1943 w stopniu pułkownika RAF-u), zajmował się projektowaniem sprzętu radarowego dla angielskiego lotnictwa[1].

Po wojnie, w latach 1945–1946 wykładał elektrotechnikę jako "visiting Professor" na University of London. Do Kraju wrócił w styczniu 1947. Przez pół roku pracował w Zakładach Energetycznych A-1 w Warszawie. W latach 1947–1954 pracował na stanowisku Szefa Działu Studiów w Centralnym Zarządzie Energetyki w Warszawie i był odpowiedzialny za opracowanie Planu 3-letniego i 6-letniego elektryfikacji Kraju. Równocześnie był kierownikiem Katedry Miernictwa i Maszyn Elektrycznych na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej jako profesor kontraktowy, nadzwyczajny (od 1 lipca 1947). Wykładał także na politechnikach (Warszawskiej, Łódzkiej i Wrocławskiej). W marcu 1953 przeniósł się na stałe do Warszawy obejmując Katedrę Elektrotechniki Teoretycznej na Politechnice Warszawskiej, a później Katedrę Energetyki Jądrowej. W latach 1958−1970 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Badań Jądrowych. Równocześnie zajmował się automatyką, biocybernetyką i wieloma innymi zagadnieniami[1].

W 1961 został powołany na członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk oraz członka Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk.

Jest autorem prac z dziedziny automatyki, miernictwa elektrycznego, magnetohydrodynamiki, elektrotechniki teoretycznej, energetyki klasycznej oraz energetyki jądrowej.

Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B37-3-16)[2].

Ordery i odznaczenia

Źródło[1].

Nagrody i wyróżnienia

  • Nagroda Państwowa I stopnia w zakresie nauki (1955)
  • Tablica honorowa AAC.C. (American Automatic Control Council) wręczoną przez Ambasadora USA (1969)
  • Dyplom honorowy IFAC (1975)
  • tytuł członka honorowego SEP (pośmiertnie, 2005)

Źródło[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 Paweł Jan Nowacki [online], apw.ee.pw.edu.pl [dostęp 2024-03-27].
  2. ↑ Wyszukiwarka cmentarna --- Warszawskie cmentarze [online], www.cmentarzekomunalne.com.pl [dostęp 2024-03-27].
  3. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 19 stycznia 1955 r. nr 0/201 - na wniosek Ministra Szkolnictwa Wyższego.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.