Paweł

Pawieł Borisowski
Metropolita jarosławski i rostowski
Kraj działania	ZSRR
Data i miejsce urodzenia	29 października 1867 Borisowskoje
Data i miejsce śmierci	6 października 1938 Sielifontowo
Miejsce pochówku	Obwód jarosławski
Metropolita jarosławski i rostowski
Okres sprawowania	1932–1938
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Śluby zakonne	1915
Diakonat	1907
Prezbiterat	1907
Chirotonia biskupia	23 kwietnia 1916

Paweł, imię świeckie Pawieł Pietrowicz Borisowski (ur. 17 października^?/29 października 1867 w Borisowskim, zm. 6 października 1938 w Sielifontowie) – rosyjski biskup prawosławny.

Życiorys

Był synem prawosławnego diakona. Ukończył seminarium duchowne we Włodzimierzu, a następnie Moskiewską Akademię Duchowną. Po ukończeniu studiów został w Akademii stypendystą profesorskim. Od 1893 do 1896 był wykładowcą seminarium duchownego w Mohylewie, zaś od 1897 do 1906 - we Włodzimierzu. Od 1907 do 1908 był inspektorem seminarium duchownego w Penzie. W 1908, jako mężczyzna żonaty, przyjął święcenia kapłańskie. Miał już wtedy czworo dzieci: Olgę, Natalję, Siergieja i Nikołaja^[1]. W tym samym roku otrzymał godność protoprezbitera i został rektorem seminarium duchownego w Penzie. Kierował nim przez dwa lata, po czym został przeniesiony na analogiczne stanowisko w seminarium we Włodzimierzu. Z funkcji odszedł w 1916. W 1915, po śmierci żony, złożył wieczyste śluby mnisze, zachowując dotychczasowe imię. Natychmiast otrzymał godność archimandryty^[1].

23 kwietnia 1916 w soborze Zaśnięcia Matki Bożej we Włodzimierzu przyjął chirotonię biskupią z rąk arcybiskupa włodzimierskiego Aleksego i innych hierarchów. Otrzymał tytuł biskupa suzdalskiego, wikariusza eparchii włodzimierskiej^[1].

Aresztowany w czerwcu 1919, oskarżony o agitację antyradziecką zawartą w publicznie głoszonych kazaniach. Dzięki wstawiennictwu swojego zięcia, P. Kasatkina, po czterech dniach opuścił więzienie. Patriarcha moskiewski i całej Rusi Tichon mianował go biskupem czelabińskim, wikariuszem eparchii orenburskiej. Dwa lata później został biskupem wiackim i słobodzkim. Zdecydowanie zwalczał Żywą Cerkiew. W sierpniu 1922 został aresztowany po raz drugi razem z żyjącym z nim w jednym mieszkaniu biskupem pomocniczym eparchii wiackiej Wiktorem. Został oskarżony o związki z nielegalnymi organizacjami monarchistycznymi i nielegalne rozprzestrzenianie pism patriarchy Tichona oraz metropolity jarosławskiego Agatangela. Skazany na trzyletnią zsyłkę do Kraju Narymskiego, odbył całość wyroku i wrócił do Wiatki w 1926^[1]. W tym samym roku otrzymał godność arcybiskupa i ponownie został ordynariuszem eparchii wiackiej i słobodzkiej. Jeszcze w tym samym miesiącu (maju 1926) został uwięziony, ponownie razem z biskupem Wiktorem, i oskarżony o prowadzenie nielegalnej kancelarii eparchialnej i głoszenie „kontrrewolucyjnych kazań”. Ponownie skazany na trzyletnią zsyłkę, po roku przymusowego pobytu w Aleksandrowie (obwód włodzimierski) uzyskał możliwość powrotu do Wiatki. Został również włączony przez zastępcę locum tenens Patriarchatu Moskiewskiego metropolitę Sergiusza w poczet członków Tymczasowego Patriarszego Świętego Synodu^[1].

W 1929 został przeniesiony na katedrę jarosławską i rostowską, zaś w 1932 podniesiony do godności metropolity. W 1937 lub 1938 został aresztowany w Jarosławiu, obwiniony o prowadzenie agitacji antyradzieckiej i zorganizowanej aktywności kontrrewolucyjnej, w tym utworzenie w mieście grup powstańczo-dywersyjnych i przygotowywanie ich do zbrojnego antyradzieckiego powstania. W czasie przesłuchań przyznał się do winy i oskarżył 20 dalszych biskupów prawosławnych o analogiczną działalność. Skazany na śmierć, został rozstrzelany w październiku 1938 w Sielifontowie i tam również pochowany. W 1991 zrehabilitowany^[1].

Przypisy