Partia Niepodległości
Ilustracja
Państwo

 Maroko

Skrót

PI

Przewodniczący

Nizar Baraka

Data założenia

10 grudnia 1943

Ideologia polityczna

konserwatyzm, rojalizm

Członkostwo
międzynarodowe

Europejska Partia Ludowa, Międzynarodowa Unia Demokratyczna, Międzynarodówka Centrowych Demokratów

Barwy

     różowy

Obecni posłowie
81/395
Obecni senatorowie
17/120
Strona internetowa
Jedno z partyjnych biur regionalnych.

Partia Niepodległości (arab. حزب الإستقلال, Ḥizb al-Istiqlāl; fr. Parti de l’Istiqlal) – marokańska partia polityczna. Skupia osoby o poglądach konserwatywnych i rojalistycznych. Od 2021 roku jest partią wchodzącą w skład rządu Aziza Achannusza.

W latach 2007–2011 była główną partią rządząca desygnującą premiera. Współtworzyła rząd także w latach 1956–1959, 1977–1984, 1997–2007.

Historia

Partia uważana jest za spadkobierczynię Ruchu Narodowego (fr. Mouvement national marocain) oraz Partii Niepodległości Narodowej (1937–1942)[1][2]. Została oficjalnie założona 10 grudnia 1943 roku przez Abbasa El Fassi[1][2]. W 1944 roku Ahmed Balafrej i kilku innych liderów partii zostało aresztowanych przez Francuzów pod zarzutem kolaboracji z nazistami, w wyniku czego wynikły protesty w Rabacie oraz Fez[3]. 11 stycznia tego samego roku został przyjęty statut partii[4]. W 1952 roku doszło do kolejnych aresztowań działaczy partii, w wyniku czego w Rabacie doszło do kolejnych protestów[3]. W 1956 roku, po uzyskaniu przez Maroko niepodległości, była główną partią tworzącą pierwszy postkolonialny rząd[1]. W 1959 roku doszło do rozłamu w partii na prawicowe i lewicowe skrzydło, w wyniku czego powstał Narodowy Związek Sił Ludowych (UNFP)[1].

W 1974 roku Muhammad Boucetta został wybrany sekretarzem generalnym organizacji[4]. W 1977 roku partia ponownie weszła w skład rządu[4]. W wyborach parlamentarnych w 1984 roku uzyskała 24 mandaty w Izbie Reprezentantów, przez co wróciła do opozycji[4]. W maju 1992 roku razem z wraz z Union Socialiste des Forces Populaires (USFP), Parti du Progrès et du Socialisme (PPS) i UNFP utworzył koalicję pod nazwą Blok Demokratyczny[4]. W wyborach w 1993 roku zdobyła 43 mandaty w Izbie i 8 mandatów w Zgromadzeniu Radców[4]. Po wyborach pozostała w opozycji[4].

W wyborach parlamentarnych w 1997 roku, mimo otrzymania podobnej liczby głosów, uzyskała jedynie 32 mandaty w Izbie Reprezentantów[4]. Po wyborach parta wzywała do unieważnienia wyborów i nieuznawania wyników, z tego też powodu nie weszła w skład powołanego rządu[4]. Dwa miesiące później, gdy USFP sformował rząd, partia weszła w skład koalicji[4].

W wyborach parlamentarnych w 2002 roku partia uzyskała 48 mandatów[4][5]. Po wyborach dołączyła do rządu z 8 tekami ministerialnymi[4]. W wyborach parlamentarnych 7 września 2007 roku partia zdobyła 52 mandaty z wynikiem 494 256 głosów (10,70%)[6]. 19 września tego samego roku Abbas al-Fasi, lider partii, został mianowany premierem Maroka[7]. W wyborach parlamentarnych w 2011 roku partia uzyskała 60 mandatów w Izbie[8]. Po wyborach nie utworzyła rządu[9]. We wrześniu 2012 roku nowym sekretarzem generalnym partii został Hamid Chabat[10].

W wyborach parlamentarnych w 2016 roku uzyskała 46 mandatów[11]. W październiku 2017 roku sekretarzem generalnym partii został Nizar Baraka[12]. W 2018 roku partia stała się członkiem partnerskim Europejskiej Partii Ludowej[13]. W wyborach parlamentarnych w 2021 roku uzyskała 78 mandatów w Izbie Reprezentantów[14]. Po wyborach utworzyła koalicję z Narodowym Zgromadzeniem Niezależnych i Autentycznością i Nowoczesnością[15].

Program

Jest partią konserwatywną, monarchistyczną, umiarkowanie islamistyczną i nacjonalistyczną[1][2]. Określa się jako partia trzeciej drogi[1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 L’Istiqlal, le parti politique de la «troisième voie» [online], Aujourd'hui le Maroc, 21 sierpnia 2007 [dostęp 2023-03-30] (fr.).
  2. 1 2 3 Our Campaigns - Political Party - Istiqlal (PI) [online], www.ourcampaigns.com [dostęp 2023-03-30].
  3. 1 2 Trudy Ring, Noelle Watson, Paul Schellinger, Middle East and Africa: International Dictionary of Historic Places, Routledge, 5 marca 2014, s. 607, ISBN 978-1-134-25986-1 [dostęp 2023-04-01] (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 Istiqlal Party: Morocco [online], www.encyclopedia.com [dostęp 2023-04-01].
  5. ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2002 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01].
  6. ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2007 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01].
  7. ↑ Asharq Al-awsat, Middle-east Arab News Opinion [online], eng-archive.aawsat.com [dostęp 2023-04-01] (ukr.).
  8. ↑ IFES Election Guide | Elections: Morocco Chamber of Representatives 2011 [online], www.electionguide.org [dostęp 2023-04-01].
  9. ↑ Moroccan king appoints Benkirane as PM [online], thenews.com.pk, 30 listopada 2011 [dostęp 2023-04-01] [zarchiwizowane z adresu 2011-11-30].
  10. ↑ Hamid Chabat Elected New Secretary General of the Istiqlal Party [online], moroccoworldnews.com [dostęp 2023-04-01] (ang.).
  11. ↑ The 2016 parliamentary elections in Morocco: context and interpretations [online], Elcano Royal Institute [dostęp 2023-04-01] (ang.).
  12. ↑ Nizar Baraka Elected Secretary-General of Istiqlal Party [online], Maroc.ma, 9 października 2017 [dostęp 2023-04-01] (ang.).
  13. ↑ EPP - European People's Party [online], EPP - European People's Party [dostęp 2023-04-01] (ang.).
  14. ↑ 2021 Legislative Elections: RNI Leads Ahead of PAM and Istiqlal Party (Provisional Results) [online], www.mapnews.ma [dostęp 2023-04-01].
  15. ↑ Morocco’s premier Akhannouch announces coalition agreement [online], www.aljazeera.com [dostęp 2023-03-12] (ang.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.