Park Pobiedy
Парк Победы
Ilustracja
Państwo

 Rosja

Miasto wydzielone

 Moskwa

Data otwarcia

6 maja 2003

Głębokość stacji

84[1] m


Arbatsko-Pokrowskaja
Poprzednia stacja

Sławianskij Bulwar (Славянский бульвар)

Następna stacja

Kijewskaja (Киевская)

Linia Kalininskaja
Kalininskaja
Poprzednia stacja

Minskaja
(Минская)

Następna stacja

Delowoj Centr
(Деловой центр)

Położenie na mapie Moskwy
Mapa konturowa Moskwy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Park Pobiedy”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Park Pobiedy”
Ziemia55°44′10″N 37°31′00″E/55,736111 37,516667

Park Pobiedy (ros. Парк Победы – Park Zwycięstwa) – stacja moskiewskiego metra linii Arbacko-Pokrowskiej (kod 165). Nazwana od pobliskiego parku Zwycięstwa (Парк Победы). Przez 5 lat pełniła funkcję stacji końcowej linii. Jest to najgłębsza stacja w moskiewskim metrze. W przyszłości ma być tutaj możliwość przejścia na linię Solncewską. Wyjścia prowadzą na ulice Barklaja i Generała Jermołowa oraz do kompleksu Pokłonna Góra.

Charakterystyka

Jest to najgłębsza stacja w moskiewskim metrze i trzecia najgłębsza na świecie (po stacji Arsenalna kijowskiego metra i po stacji Admiraltejskaja petersburskiego metra). Jej duża głębokość wynika z warunków hydrogeologicznych - została zbudowana pod warstwami wodonośnymi[2]. Na stację prowadzą najdłuższe schody ruchome w Europie, mające długość 126 m i 740 stopni. Podróż nimi zabiera około 3 minut. Na stację składają się dwa perony (4 krawędzie) z czego tylko dwie obecnie są używane. Na północnym peronie wysiada się jadąc z centrum, a na południowym wsiada jadąc do centrum. Jest to jedyna stacja metra gdzie wysiada i wsiada się w różnych miejscach.

Konstrukcja i wystrój

Jednopoziomowa stacja typu pylonowego z sześcioma komorami i dwoma peronami. Hale peronowe są zbudowane identycznie i wykończone marmurem. Jedna posiada białe kolumny i brązowe ściany nad torami, druga odwrotnie. Na końcach peronów znajdują się dwa duże panele przedstawiające wojnę ojczyźnianą 1812 roku (północny peron) i wielką wojnę ojczyźnianą (południowy peron). Podłogi wyłożono czarnym i szarym granitem. Tylko południowy peron posiada wyjście na powierzchnię, co zmusza przyjezdnych do wcześniejszego przejścia na niego przez mały mostek na środku stacji. Koniec północnego zaślepiony ścianą wyłożoną szarym i czarnym marmurem ma być przerobiony na następne wyjście na powierzchnię.

Galeria

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.